Al jaren droom ik ervan om een bezoek te brengen aan Paaseiland; het meest afgelegen eiland ter wereld dat ligt in het midden van de Atlantische Oceaan tussen Australië en Zuid-Amerika. Paaseiland ligt op 5 uur (!) vanaf Chili. Het eiland is wereldberoemd om de bijzondere mysterieuze Moai-beelden.

Tijdens onze "wereldreis" in 2002 stond ons reisprogramma voor vertrek niet vast en vertelde ik Rosalie (bijna elke dag) dat ik dolgraag naar Paaseiland wilde. Helaas is het er toen niet van gekomen, maar vandaag gaat het eindelijk gebeuren. Op 15 november loopt om 4 uur 's ochtends de wekker af. Ik ben nog nooit zo snel en vrolijk om 4 uur 's ochtends opgestaan. Vandaag vliegt er namelijk een LAN-toestel vanuit Santiago (Chili) naar Rapa Nui en ik heb een ticket!

Alle achtergrondinformatie heb ik "geleend" uit
een werkstuk van Irina ten Klooster

Paaseiland dankt zijn naam aan het feit dat het op Paasdag is ontdekt door de Nederlander Jacob Roggeveen, om precies te zijn op 5 april 1722. Waarschijnlijk hebben de Polynesiërs het eiland al 400 jaar na Christus ontdekt. Paaseiland wordt ook wel Te Pito o Te Henua. genoemd dat "de navel van de wereld" betekent. De huidige naam Rapa Nui is bedacht door een bezoeker uit Tahiti in de 19 de eeuw. Hij zei dat het eiland veel leek op het Tahitiaanse eiland Rapa maar dan groter, Nui.

Gisteren is de Peru-Bolivia-Chili groepsreis afgesloten met een dinershow. We hebben afscheid genomen van de tourleider Roberto en van de meeste reisgenoten. Ad, mijn Nederlandse kamergenoot, heeft op het laatste moment ook besloten om een ticket naar Paaseiland te kopen en is gisteren al vertrokken. Hij heeft aangeboden om een kamer te delen. Vandaag vlieg ik in gezelschap van de Amerikaanse Nancy en Schotse Mark naar Rapa Nui. Binnen een paar dagen zullen er nog twee reisgenoten op Paaseiland arriveren. In totaal gaan er dus 6 mensen van de groep door.

In het vliegtuig heb ik een ruime zitplaats op de laatste rij. Helaas is er nu geen personal entertainmentset. Het eind van de film dat ik heb gemist op mijn vlucht van Ecuador naar Peru houd ik dus nog steeds tegoed. Ik zit voor het eerst sinds weken alleen en heb het moeilijk met het feit dat Rosalie er niet bij is (snik). De vlucht met LAN duurt circa 5 uur en vliegt - ondanks de kou - letterlijk voorbij omdat ik nog een paar uurtjes heb kunnen slapen.

Het vliegtuig vliegt eerst over het eiland heen en keert dan om, om vervolgens te landen op de lange landingsbaan. De Amerikanen hebben deze landingsbaan aangelegd zodat de Spaceshuttle hier in noodgevallen kan landen. Sinds 1852 hoort het eiland bij Chili en ik krijg dus geen stempel van Paaseiland in mijn paspoort. Shit!

Buiten staan veel lokale mensen de passagiers op te wachten die een reservering hebben. De bezoekers krijgen een warm welkom en een bloemenslinger omgehangen. Al snel vind ik een Australiër die mij wel naar Kaimana wil brengen. Hij is getrouwd met een lokale dame en blijkt de zwager te zijn van Sonja, de vrouw van de eigenaar van Kai Mana. Het is maar een kort ritje naar de hostel.

Aangezien Sonja geen Engels spreekt (en ik geen Spaans) begrijpen we elkaar niet echt. Ik krijg uiteindelijk een ruime kamer toebedeeld met twee grote bedden. Ad (en zijn spullen) zijn nergens te bekennen.

Ik trek snel een korte broek en een schoon T-shirt aan aangezien het hier lekker warm is (een graad of 25). De "hoofdstad", eigenlijk de enige stad op het eiland, Hanga Roa bestaat maar uit één interessante hoofdstraat en hier zijn bijna alle restaurants en autoverhuurbedrijven gevestigd. Aan het eind van de hoofdstraat is een zijstraat die naar de haven loopt. In de haven zwemmen diverse schildpadden en er wordt op de golven gesurfd.