Bolivia - Zuid-Amerika (2008)

Bolivia: Zuid-Amerika reis (2008)

Maandag 10 november 2008 - Het hooggebergte van Bolivia

Zoals gepland wordt iedereen om 2.30 uur wakker gemaakt. In het pikkedonker moet iedereen zijn spullen pakken. Het indoen van mijn lenzen valt dan ook helemaal niet mee. Als ik naar buiten loop om mijn tanden te poetsen blijkt de maan te zijn verdwenen en is de sterrenhemel op het zuidelijk halfrond van de aarde indrukwekkend.

Helaas is er niet al te veel tijd om ervan te genieten. De spullen worden op de Jeeps geladen. Het is erg fris, maar gelukkig is het niet zo koud als ik verwacht had. In het donker gaan we op pad. De weg is wederom erg hobbelig en heel stoffig. De Jeep is weer snel gevuld met de zeer fijne stof. De chauffeur en de kokkin hebben ook gisteravond niet gedoucht en hebben nu ook geen andere kleding aangetrokken.

We rijden ruim 3 uur tot aan de eerste stop van vandaag. Het is inmiddels licht geworden. In een mooi berggebied kunnen de eerste foto's van vandaag geschoten worden. Er zullen er nog vele volgen!

Een stuk verder is de weg zo slecht en stijl dat we een gedeelte moeten lopen. Iedereen wordt verzocht uit te stappen en naar de top van de berg te wandelen. Alsof de trip al niet zwaar genoeg is..

Na weer een tijdje gereden te hebben doemt er een prachtig meer voor ons op. In het ondiepe water staan diverse groepen flamingo's. Het mineraal rijke water ruikt behoorlijk. We wandelen langs de oevers van het meer om zo dicht mogelijk bij de flamingo's te komen. De grond is op sommige plekken nog bevroren en op andere plekken modderig zacht.

De vulkanen en bergen spiegelen mooi en zijn goed zichtbaar op de oppervlakte van het water. Er schijnen hier drie soorten flamingo's te leven. Inmiddels is het ontbijt klaar en ontbijten we op één van de mooiste plekken op de wereld

De rest van de lange dag stoppen we nog bij verschillende gekleurde lagunes, bij bijzondere rotsformaties en bij enkele geisers en borrelende modderpoelen. Bij één van de stops komen we nog twee Franse meiden en een Japanner tegen die de reis op de fiets doen. Ongelofelijk. Wij rijden uren, dagen zonder maar een dorpje of winkel tegen te komen over eigenlijk onbegaanbare, slechte wegen vol met rotsen. Hoe kunnen zij deze route op de fiets afleggen met voldoende proviand en reservebanden? De Japanner blijkt al twee jaar het fietsen te zijn en is begonnen in Alaska.

Midden in het woestijnlandschap krijgt de Jeep een lekke band. De andere twee Jeeps zijn in geen velden of wegen te bekennen. We helpen de chauffeur een handje met het verwisselen van de band en spelen voetbal op de uitgestrekte zandvlakte.

's Avonds om een uur of zeven kunnen we bij de grens van Bolivia onze exitstempels in de paspoorten laten zetten. We nemen afscheid van de chauffeurs en de kokkin en mogen eindelijk in een luxere bus plaatsnemen. De bus rijdt kilometers over een geasfalteerde (!) weg naar beneden, naar San Pedro op 400 meter. In San Pedro is ook de douane van Chili gevestigd en is er weer bereik met de mobiele telefoon. Snel even Rosalie bellen voordat het weer slaaptijd is in Nederland. In Chili is ook de klok weer één uur vooruit gegaan en bedraagt het tijdsverschil met Nederland nog maar 4 uur.

In Chili mogen geen natuurlijke producten zoals eten ingevoerd worden. Iedereen moet een formulier invullen waarin je verklaart dat je geen verboden goederen invoert. Elke rugzak wordt ook grondig geïnspecteerd. In een gebouw staat een lange tafel. Iedereen moet zijn rugzak erop leggen en de deuren worden op slot gedraaid. We lijken wel criminelen. De toerleider blijkt een verkeerde plaats van binnenkomst in Chili genoemd te hebben en iedereen moet het formulier helemaal opnieuw invullen. Zaten we net op te wachten na zo'n lange dag. Mijn rugzakken worden geïnspecteerd. Als ik de hoes om mijn rugzak wil doen, valt er een bus Pringels uit. Gelukkig zien de douaniers het niet en ik loop snel naar buiten...

Omdat het programma is gewijzigd, moet er in San Pedro nog een hotel geregeld. De groep wordt verdeeld over twee hostels. Onze kamer is erg basic en heeft geen toilet en douche. Op de binnenplaats van de hostel blijkt dat er wel een Wifi-signaal is. Dat is momenteel veel belangrijker dan een douche en toilet op de kamer.

Met onze vuile, stoffige kleding nog aan, gaan we de stad in op zoek naar een restaurant. Het eten in het gekozen restaurant pakt voor mij verkeerd uit. Een droog stuk vlees met droge rijst zonder gebakken uien of een saus. Als de ober het voor mijn neus neer zet, zien enkele groepsleden de verontwaardiging op mijn gezicht. Na het eten snel douchen en naar bed. Ik ben bijna 20 uur op reis geweest, maar het was het meer dan waard!

San Pedro is een klein, stoffig dorpje midden in de woestijn in het noorden van Chili. De huizen zijn over het algemeen één verdieping hoog. Het lijkt sprekend op een wild-weststadje uit cowboyfilms. De restaurants zijn bijna allemaal erg simpel maar sfeervol ingericht met grote patio's waar een haardvuur knappert.

In mijn vorige verslag schreef ik nog dat het eten in Zuid-Amerika tegen valt, krijg ik me vandaag toch een heerlijke steak met zalige patat op mijn bord! Gelijk maar even een foto gemaakt.