Bolivia - Zuid-Amerika (2008)

Bolivia: Zuid-Amerika reis (2008)

Zaterdag 8 november 2008 - Naar Uyuni

Vandaag vertrekken we pas laat in de ochtend zodat we nog een ochtend in Potosi kunnen rondstruinen. Met een groepje beklimmen we in een kerk de klokkentoren en drinken op het dak ons drankje. We nemen foto's vanaf het dak en zien de grote gekleurde berg met al het zilver duidelijk boven de stad uitsteken.

Aan het eind van de ochtend vertrekt de bus in de richting van Uyuni. Met veel moeite lukt het om enkele ramen van de warme bus te openen. Vandaag is het een lange, stoffige rit met uitzicht over de droge bergen en land. In totaal duurt de rit ongeveer 6 uur. Zelfs na een warme douche en schone kleding, voel ik me nog stoffig en vies. Ook mijn neus zit nog steeds vol stof.

Uyuni is een typisch woestijnstadje zoals je ze kent uit de films; brede straten, lage, armoedige huisjes en enkele winkeltjes en marktkramen. Dit stadje is wel een toeristisch oord aan het worden omdat hier de meerdaagse excursies over de zoutvlaktes en over het hoogland van Bolivia beginnen.

In het hotel is het een drukte van belang, met name in het restaurant. Voor de verandering eten we maar weer eens pizza. Het eten in Zuid-Amerika is echt een verschrikking. In sommige plaatsen is het lastig om een goed restaurant te vinden en ze serveren allemaal hetzelfde toeristenmenu.

Pizza, pasta's en veel gerechten met patat. Iedereen die denkt dat ik door de vele inspanningen slanker terugkom, moet ik teleurstellen. Ik zal eerder aankomen dan afvallen. Mede omdat Argentinië, waar je heerlijke grote goedkope steaks kan eten, nog op het programma staat.

Zondag 9 november 2008 - De zoutvlaktes

Tegen het middaguur wordt de groep verdeeld over drie Toyota Landcruisers. Op het dak ligt proviand, reservebanden, enkele scheppen en daarbij komen nog onze rugzakken. Het nieuwe avontuur kan beginnen. We gaan 3 dagen op grote hoogte over de zoutvlaktes en door de bergen genieten van het vele natuurschoon. De rit zal eindigen in Chili in San Pedro.

Net buiten Uruni stoppen we bij een stoomlocomotieven kerkhof.

Een stop verder krijgen we eerst uitleg over het winnen van zout en zien we hoe het zout wordt verpakt in kleine zakjes. Hierna kan het echte werk beginnen. De Jeeps rijden de immense zoutvlaktes op. De witte ondergrond reikt tot aan de horizon en doet pijn aan mijn ogen. Het harde zout knispert onder de banden van de Jeep. Op de harde gedeeltes rijdt de Jeep wel 70 kilometer per uur.

De tweede stop is bij een zouthotel. Het hele hotel, inclusief de bedden, tafels en stoelen zijn gemaakt van zoutblokken. Iedereen heeft echter meer oog voor de immense zoutvlaktes en de mogelijkheid om hier leuke foto's te nemen. Doordat er tot aan de horizon alleen een witte ondergrond zichtbaar is, kan je door met de afstand te spelen tussen twee objecten hele leuke foto's nemen. Als je op de voorgrond een glas bier of een bus Pringels zet en de mensen op een behoorlijke afstand erachter plaatst, lijkt het net of het glas bier enorm groot is.

In eerste instantie lukt het bijna niemand op leuke foto's te nemen. De camera's stellen scherp op het voorste object of op het achterste object. Met de goedkope compactcamera's lukt het uiteindelijk om enkele foto's te nemen. Natuurlijk wordt er weer een groepsfoto gemaakt en foto's waarop we in de lucht springen.

Ondertussen heeft de kokkin, de vrouw van onze chauffeur, het eten klaar. Een heerlijke pasta met kip. Aangezien op deze hoogte de zon erg fel is en de lucht erg zout en droog, gaat iedereen in de schaduw zitten en dienen we ons telkens in te smeren met zonnebrand en lippenbalsem

De rit gaat verder. In de auto wordt het al lekker warm en de chauffeur en zijn vrouw hebben zo te ruiken al een tijdje geen douche gehad. We rijden langs de plaats waar enkele maanden geleden twee Jeeps boven op elkaar zijn gereden en enkele mensen zijn omgekomen. Het is onbegrijpelijk dat op zo'n grote oppervlakte twee Jeeps in botsing met elkaar komen. Zo te zien heef er een flinke brand gewoed en zijn er Israëliërs omgekomen. Bij het simpele monument hangt namelijk een Israëlische vlag.

De volgend stop is bij een bron. Hier borrelt het zoute water uit diverse gaten uit de ondergrondse rivieren op naar de oppervlakte. De rit gaat verder naar een grote punt die boven de zoutvlaktes uitsteekt. Deze vulkanische berg staat vol met cactussen. Het is erg warm als we de berg beklimmen en een rondje lopen. Opvallend is de bijna volle maan die al aan de hemel zichtbaar is. Vanaf de top is het een bijzonder gezicht om de omvang van de zoutvlaktes te zien. Na enkele uren over de zoutvlakte te hebben gereden verandert de omgeving van een uitgestrekte vlakte in een berggebied. De weg wordt weer erg stoffig.

Het is al bijna donker als we aankomen bij onze overnachtingsplaats. Het is een soort mijnwerkersgebouw met enkele slaapzalen. Het stinkt er behoorlijk. Alle mannen en alle vrouwen delen elk een eigen slaapzaal met één douche en één toilet. De bedden zien er ook niet al te geweldig uit. Er is nog geen stroom en warm water.

Tijdens de briefing krijgen we te horen dat er in verband met stakingen in Chili, die overmorgen beginnen, het programma wordt ingekort. Ze gaan ons tweedaagse programma in één dag uitvoeren. Dit betekent morgen een hele lange dag. Ze willen om 4 uur ('s morgens) vertrekken en 's avonds de grens met Chili overgaan. Dit levert wel een extra relaxdag op in San Pedro in waarschijnlijk een beter hotel dan deze bende.

Als het water warm is gestookt, neemt iedereen een douche. Eindelijk al het stof van je afspoelen (alhoewel het stof in onze neuzen hardnekkig blijft hangen). Buiten spelen we nog een potje basketbal met jongetje die hier lijkt te wonen in the middle of nowhere. Dat valt helemaal net mee op 4.200 meter hoogte.

Na het eten (kip die heel de dag ongekoeld in de Jeep heeft gelegen) spelen we nog een paar potje kaart. Buiten verwachten we een mooie sterrenhemel te zien, maar de bijna volle maan zorgt er voor dat de sterren slecht zichtbaar zijn. Om 22.00 uur wordt de stroom weer uitgeschakeld en gaat iedereen naar bed. Over enkele uurtjes gaat de wekker weer.