Verslag 72 - Mai Chau | ||
Het piept en kraakt |
We vertrekken vroeg in de ochtend
uit Son La. Vandaag staat de rit naar Mai Chau op het programma. Op straat
kopen we nog snel een stokbroodje dat op een houtskoolvuurtje vers wordt
gemaakt. |
Om circa 15.00 uur komen we in Mai
Chau aan. Eigenlijk is Mai Chau geen centrale plaats, maar een verzameling
kleine dorpjes. De dorpjes liggen ten midden van de rijstvelden die weer
worden omgeven door karstgebergte. |
||
Als we de ramen openen hebben we een wijds uitzicht op de rijstvelden. We maken de "bedden" op en hangen de klamboe op. Als alles klaar is voor de nacht gaan we het dorp verkennen. Omdat Mai Chau relatief dicht bij Hanoi ligt, wordt het dorp door veel toeristen bezocht. Onder de meeste paalwoningen zijn dan ook kleine winkeltjes ingericht waar handwerkproducten worden verkocht. |
Uitzicht op de rijstvelden |
|
Als we de rijstvelden inwandelen
komt er een dame achter ons aan. Ze vraagt of we vanavond bij haar eten.
Het blijkt de eigenaresse van ons "hotel" te zijn. Aangezien
we in dit dorp geen restaurant hebben kunnen ontdekken, gaan we in op
haar voorstel. Vanavond eten we met de pot mee. |
||
|
Op
een bruggetje zitten kleine kinderen zelfgemaakte armbandjes te verkopen.
We kopen van elk kind een armbandje. Als we door de rijstvelden lopen, zien we een aantal dames wegrennen. Ze blijken op de vlucht te zijn voor twee vechtende buffels. De buffels rennen als gekke koeien door het rijstveld. Ook wij doen voor de zekerheid een stapje opzij en kijken tot het geweld is geëindigd. |
We lopen nog een paar uur dwars door
de rijstvelden. Onderweg worden we vriendelijk toegezwaaid door meisjes
die tot aan hun knieën in de modder staan te werken. Net voordat
het donker is, zijn we weer in het dorp. We ontmoeten de stoere motorrijders
die we in Son La tegen zijn gekomen. Ze zien er gehavend uit. Ze blijken
vandaag een ongeluk te hebben gehad. Volgens de passagier is het een geluk
dat ze niet zwaar gewond zijn. Op enkele flinke schaafwonden en pijn in
zijn benen na gaat alles goed. De Vietnamese gids heeft een grote wond
op zijn gezicht. Strompelend lopen ze weg... |
|
's Avonds wordt er een heerlijke uitgebreide maaltijd voorgeschoteld. We zitten - net als de rest van de familie - aan een lage tafel op de grond. We worden door de eigenaresse uitgenodigd voor een dansvoorstelling. Eigenlijk hebben we niet zo veel zin om deze plaatselijke folklore te gaan bekijken, maar we vinden ook dat we eigenlijk niet kunnen weigeren.
|
Aan tafel |
Dus trekken we na het eten onze schoenen aan en worden we naar een andere paalwoning gebracht. Er blijken al een groot aantal Duitse toeristen aanwezig te zijn. Ze kijken naar meisjes en jongens die onder begeleiding van muziek simpele danspasjes maken. Cindy krijgt spontaan de slappe lach. Uit beleefdheid blijven we enkele dansjes kijken maar proberen dan toch ongezien het huis uit te sluipen. Helaas laat Leo zijn hoesje van zijn camera liggen, zodat alle Duisters hem tegelijkertijd terugroepen en iedereen door heeft dat we vertrekken. We gaan vroeg slapen. Ondanks de
harde matrassen, het gesnurk van de eigenaar, de vele hanen onder het
huis die het 's morgens op een kraaien zetten en een man met een luidspreker
die om 5.00 uur het laatste nieuws (?) voorleest, slapen we toch redelijk.
In het hotel leveren we snel de was in, we rennen naar het internetcafé, halen onze vliegtickets (Hanoi - Vientiane) op en gaan ook nog even pinnen. 's Avonds eten we heerlijk in het restaurant boven de markt. Na het eten pakken we onze spullen in voor onze tweedaagse trip naar Halong Bay die morgen start. |