We worden vroeg wakker van een monotoom geluid uit een luidspreker. Het blijkt dat er achter het hotel op een berg een hele grote luidspreker staat waaruit diverse malen per dag propagandische boodschappen klinken. We kunnen niet verstaan wat er gezegd wordt, maar we kunnen ook niet meer verder slapen.

Om 8.00 uur vertrekken we met de Jeep naar Can Cau. Daar wordt vandaag de wekelijkse markt gehouden en de markt is natuurlijk dé plaats om de verschillende minderheden te ontmoeten. We rijden over een steile en smalle bergweg en onderweg zien we al veel vrouwen in traditionele klederdracht in de heuvels aan het werk. Verder komen we onderweg mensen tegen die op weg zijn naar de markt. Soms moeten ze kilometers lopen om de markt te bezoeken en vaak moeten ze dan ook nog hun handelswaar meesjouwen. We laten de Jeep een paar keer stoppen en maken de eerste foto's van vandaag.

Op weg naar de markt in Can Cau

Plotseling zien we in de verte de markt liggen. Langs de weg lopen steeds meer bergbewoners in de richting van de markt. We popelen van ongeduld en besluiten dan ook enkele honderden meters voor de markt uit te stappen en verder te gaan lopen. De meeste mensen die hier lopen zijn leden van de Hmong bergstam. Ze zijn pas in de 19e eeuw vanuit het zuiden van China naar Vietnam getrokken, waar ze nu vooral de hogergelegen gebieden bewonen. De meeste vrouwen lopen op dezelfde lichtbruine, plastic sandalen die hier op de markt verkocht worden. Daarnaast dragen ze beenwindsels en een wijde, felgekleurde of zwarte rok met prachtig borduurwerk tot op de knie. Het bovenlichaam is bedekt met een bijpassend fluwelen hesje, dat ook weer is afgezet met mooi borduurwerk. Het haar hebben ze opgestoken in een soort knot en daar overheen dragen ze een felgekleurde doek. De Flower Hmong zijn specifiek te herkennen aan de bloemen op hun hesje.

Op de markt loopt iedereen door elkaar heen en niemand besteedt ook maar enige aandacht aan ons. Het aantal toeristen is ook op één hand te tellen. Deze markt zou niet misstaan in een Robijnreclame. De zon schijnt, de kleuren schitteren ons tegemoet en we kunnen maar niet ophouden met het maken van foto's. Dat gaat een hoop fotorolletjes kosten!

Naast het kopen en verkopen van goederen heeft deze markten duidelijk ook een sociale functie. Hele families lopen hier rond en voordat ze weer huiswaarts keren, wisselen ze de laatste nieuwtjes uit met bewoners van andere dorpen. Veel jonge meisjes zeulen met hun broertje of zusje op hun rug. Moeder heeft het namelijk veel te druk met de verkoop.

Suikerrietstengels zijn duidelijk favoriet bij de marktbezoekers. Dikke bundels staan er langs de kant van de weg en de lekkernij wordt door de vrouwen uitvoerig bekeken. Het is alsof ze een kerstboom staan uit te zoeken; Wat is de lengte, wat is de dikte, is de stam mooi recht, zit er voldoende vocht in? Na een uurtje zien we bijna iedereen op een stuk suikerriet knabbelen.
Aan de linkerzijde van de weg worden op een heuvel koeien, paarden en buffels verkocht. Dit is duidelijk een mannenaangelegenheid.

Suikerrietstengels keuren

Al we terug in Bac Ha zijn, besluiten we de bergen in te trekken. Vanuit het dorp klimmen we over smalle, steile en modderige paadjes de berg op. Het is inmiddels behoorlijk warm geworden en we zijn al snel kletsnat van het zweet. We worden echter beloond voor alle moeite; Vanaf de top hebben we een prachtig uitzicht.

Vanaf de top zien we hoe op verschillende berghellingen de begroeiing platgebrand wordt om landbouwgrond te verkrijgen. In een modderpoel vlak naast ons staat een grote buffel te badderen. Opeens besluit het beest onze richting uit te komen. Op afstand zijn ze wel leuk om te zien, maar van dichtbij zijn ze toch wel erg groot. Deze helden klimmen snel een rots op en kijken op veilige afstand hoe de buffel in de bosjes verdwijnt.

We wandelen en klimmen een paar uur door de heuvels in de omgeving van Bac Ha. Als we over een smal pad lopen, rennen er opeens twee kleine meisjes weg. Ze zijn geschrokken ons. Pas in gezelschap van hun vader durven ze tevoorschijn te komen en ons gedag te zeggen. Op één van de hellingen zien we ook nog een dode slang liggen. De steen waarmee de slang door landarbeiders is gedood, ligt er nog naast.

's Avonds eten we weer in het Sao Mai hotel. We worden bediend door een hele aardige jongen. Het is alleen jammer dat hij steeds zijn kat als maaltijd aanbiedt. Hij doet het voorkomen alsof het een grapje is, maar je weet het maar nooit met die Vietnamezen!