Vandaag, vrijdag 1 maart, begint onze Jeeptour van zeven dagen. Om 6.00 uur staan we bepakt en bezakt voor het hotel op de Jeep te wachten. Als de Jeep er om 6.45 uur nog steeds niet is, gaat Cindy eens polshoogte nemen. Voor de deur van het reisbureautje waar we de Jeep hebben gehuurd, staat een Jeep met een jonge chauffeur. Hij spreekt geen Engels, maar als we ons bonnetje laten zien, besluit hij achter ons aan naar het hotel te rijden.

De Jeep is een hele oude Russische legerjeep. De gehele Jeep kan met één schroevendraaier en een tang uit elkaar gehaald worden en is verre van comfortabel. Aan de linkerzijde mist de auto een klein raampje. Dit zal de airco moeten vervangen. De toestand van de wegen in het Noordwesten zijn echter zo slecht, dat alleen een jeep of landcruiser als vervoermiddel in aanmerking komen en deze oude Jeep was de goedkoopste mogelijkheid. Vandaar.
De rugzakken worden achterin op de reserve versnellingbak (!) gelegd. Leo gaat naast de chauffeur zitten. Op de achterbank is voldoende ruimte voor drie personen. De rit kan beginnen!

Het is in het centrum van Hanoi al een drukte van belang. Duizenden brommertjes en fietsers krioelen door elkaar heen. Na een half uurtje laten we de drukke stad achter ons en rijden we over een grote brug de bergen tegemoet. Opeens valt de auto stil. Pech onderweg! We zijn nog maar een uurtje op weg. Dat belooft wat voor de komende dagen...

De chauffeur weet blijkbaar wat het probleem is. Hij tovert een schaar tevoorschijn, knipt onder het dashboard een paar draadjes door, maakt de uiteinden kaal en knoopt ze weer aan elkaar. De auto start weer. We kunnen onze weg weer vervolgen.

Enkele kilometers voor Bac Ha zien we dat er mensen op de heuvels aan het werk zijn. Het zijn zogenoemde montagnards, een Franse verzamelnaam voor de bewoners van de heuvels en bergen van Midden- en Noord-Vietnam. De ongeveer 53 verschillende volkeren vormen de belangrijkste minderheid van Vietnam en zijn nauw verwant aan etnische groepen in Zuid-China en Noord-Thailand. De groepen vertonen onderling wel grote verschillen; Iedere groep heeft zijn eigen kleding, sieraden, taal en religie. We hopen de komende dagen veel van deze mensen te ontmoeten.

Op de heuvel lopen ook twee kleine kinderen. Ze werken net zo hard mee met het rooien van de begroeiing. Als we dichterbij komen rennen ze gillend weg. Als ze echter zien dat we ballonnen hebben, is het ijs gebroken. Schoorvoetend komen ze dichterbij om de ballon in ontvangst te nemen. Snel nemen we een paar foto's van onze eerste montagnards.

Om 15.30 uur arriveren we in Bac Ha en al snel vinden we een geschikte slaapplaats. Voordat de zon ondergaat, lopen we nog een rondje door het dorp. Er is niet zoveel bijzonders te zien: een stoffige weg, huizen, een leeg marktplein en een aapje dat aan een boom is vastgebonden. Er zijn maar weinig restaurants en winkeltjes en er zijn ook nauwelijks toeristen.
's Avonds eten we in het Sao Mai hotel. Om 21.00 uur liggen we al op bed. We bekijken de foto's van vandaag en genieten nog even na van deze dag.