De busrit verloopt verder vrij rustig en het lukt ons zowaar nog een paar uurtjes te slapen. Rond 7.00 uur komen we in Hanoi aan. Natuurlijk stopt de bus weer bij het hotel van de chauffeur en proberen ze ons het hotel in te loodsen. We willen echter helemaal niet in dit gedeelte van de stad slapen. Dat wordt dus wandelen en wel in de richting van het oude gedeelte van de stad, waar ook het toeristencentrum zich bevindt.
Na enig zoeken vinden we een geschikt hotel (denken we). We kunnen er een kamer voor 8 US$ krijgen. Als we staan te overleggen, stappen de drie Ierse meiden uit de bus binnen en blijken we opeens alleen nog maar een duurdere kamer te kunnen krijgen. Als we opmerken dat dit wel erg vreemd is en dat we een kamer van 8 US$ willen, zegt de jongen: "You customer, I'm manager. You listen to me". Dat had hij nu niet moeten zeggen zo op de vroege morgen en na een lange en vermoeiende busreis. Het is overbodig om te melden dat we de rugzakken hebben omgedaan en zijn weggelopen. En dat doen we niet in stilte.

We vinden uiteindelijk een kamer in het staatshotel Van Xuan. Na een heerlijk warme douche gaan we Hanoi verkennen. We wandelen door de gezellige oude wijk met smalle steegjes en kleine winkeltjes, smalle woonhuizen en een druk verkeer van fietsers en brommers. Dit is het oudste en dichtstbevolkste gebied van de stad. Tijdens de oorlog is deze stad 11 dagen gebombardeerd door de Amerikanen en de rest van de stad is dus relatief nieuw. We slenteren door de wirwar van nauwe straatjes, in het Vietnamees hang genoemd. De straatnamen refereren aan de produkten die in die straten gemaakt en/of verkocht worden. Zo heeft men zich in Hang Dao beeft helemaal gespecialiseerd in schoenen en in Hang Bac beitelen steenhouwers teksten op grafstenen.
Bij het Hoan Kiem-meer, midden in het centrum van Hanoi, is het lekker rustig. Onder de bomen spelen oude Vietnamezen een potje schaak. Rond het meer staan een groot aantal hotels, restaurants en warenhuizen. Ook de mooie statige Franse villa's ontbreken hier niet.
Bij de bank kunnen we weer gebruik maken van een pinautomaat en even zijn we weer miljonair. Aan de hand van de Lonely Planet gaan we op zoek naar de ambassade van Laos om visa te regelen. Helaas blijkt de ambassade niet meer op de aangegeven locatie gehuisvest te zijn en we moeten nog een half uur zoeken voor we de ambassade hebben gevonden. Als we voor de deur staan, blijkt de ambassade net gesloten te zijn voor lunch. We moeten dus even de tijd volmaken en dat doen we in een internetcafé. Om 13.30 uur zijn we de eerste klanten. Een visum voor Laos blijkt in Vietnam aanzienlijk duurder te zijn dan in Bangkok. Ze vragen 35 US$ voor een visum voor 7 dagen en 50 US$ voor een visum van 30 dagen. En zelfs hier bij de ambassade (!) lukt het ons om af te dingen. We vragen een visum voor 30 dagen aan voor 45 US$. We mogen het tegen niemand vertellen...

De volgende dag huren we bij het hotel twee fietsen. We willen vandaag de rest van de stad gaan verkennen, onze visa voor Laos ophalen en het Mausoleum van Ho Chi Minh bezoeken.
Leo fietst voorop en weet precies hoe we moeten rijden: na drie straten te hebben gepasseerd en driemaal te zijn afgeslagen, blijken we al verdwaald te zijn. Via een lange omweg (zo zie je nog eens wat) bereiken we uiteindelijk toch het mausoleum van Ho Chi Minh, de voormalige leider en de nationale held van Vietnam. Het mausoleum en het grote Ba-Dinhplein ervoor doen ons denken aan het Rode Plein in Moskou, waar we onze reis zijn begonnen. Dit is niet zo gek ook, want het mausoleum is tussen 1973 en 1975 met Russische hulp gebouwd.
Het plein voor het mausoleum is afgezet en mag niet met de fiets betreden worden. We worden naar een stalling verwezen waar we onze fietsen - uiteraard tegen betaling - veilig kunnen achterlaten. Hier komen we Chiel en Cindy ook weer tegen.
Er mogen geen tassen en camera's mee naar binnen worden genomen. We moeten alles afgeven bij de ontvangsthal aan het begin van het Ba-Dinhplein. In de Lonely Planet hebben we een waarschuwing gelezen dat er niet betaald hoeft te worden voor deze bewaarservice en je ook geen entreegeld voor het mausoleum hoeft te betalen. Als we onze rugzak echter in bewaring willen geven, vraagt men met hoeveel mensen we zijn. Waarom willen ze dat weten? We leveren toch één rugzak in? Ze proberen ons tweemaal entree te laten betalen. Dan niet. We nemen onze rugzak mee en lopen in de richting van het mausoleum.
Een erewacht in een smetteloos wit uniform houdt ons aan de rand van het plein tegen. Er wordt gewacht tot zich een groep bezoekers heeft verzameld. Ze worden vervolgens twee aan twee in een rij gezet en onder begeleiding van de erewacht wordt over het plein naar de ingang van het mausoleum "gemarcheerd". Eerst gaan Chiel en Cindy naar binnen. Wij passen ondertussen op hun rugzak.

Marcheren naar het mausoleum

Als Chiel en Cindy weer terug zijn, marcheren ook wij onder begeleiding van een erewacht over het plein in de richting van het mausoleum. Het mausoleum is geen mooi gebouw; Het is een donkergrijs, marmeren bouwwerk in de vorm van een grote kubus. Het mausoleum is gebouwd op de plaats waar Ho Chi Minh Op 2 september 1945 de onafhankelijkheidsverklaring voorlas.

Bij de ingang neemt een militair het van onze erewacht over. Hij loopt met ons mee door het gebouw. Op een platform in het hart van de kubus staat de glazen kist met het gebalsemde lichaam van Oom Ho. Ondanks dat Ho Chi Minh zelf gecremeerd wilde worden, hebben ze hem - net als de andere grote communistische leiders (Lenin in Moskou en Mao in Beijing) - geconserveerd en opgebaard. Nu ligt hij hier, in vol ornaat en mooi verlicht en komen er dagelijks duizenden mensen naar hem kijken.

Op de vier hoeken houden gewapende soldaten de wacht. In de muur is een hamer en een sikkel uitgehouwen en daarnaast hangt de vlag van Vietnam. We lopen langs Ho Chi Minh en kunnen hem van alle kanten bekijken. We mogen niet praten, niet met onze handen in onze zak lopen en niet stilstaan. Gelukkig maar, want het is hier ijzig koud. Binnen een minuut verlaten we het mausoleum weer via de achterdeur.

's Avonds brengen we een bezoek aan een Mua Roi Nuoc of waterpoppenshow. Het waterpoppenspel is een theatervorm die alleen in Vietnam voorkomt en het noorden is de bakermat. De 'Thang Long Waterpuppet Troupe' verzorgt iedere avond optredens in het theater aan het Hoan Kiem-meer. Wij hebben vanmiddag al kaartjes gekocht en dat is maar goed ook, want de voorstelling is uitverkocht. Wij hebben de goedkope kaartjes van 20.000 dong gekocht; Voor 40.000 dong kan je op de eerste rijen zitten. Aangezien we de kaartjes vanmiddag al hebben gekocht zitten we direct achter de duurdere rijen. Dit tot groot ongenoegen van een Nederlander die voor ons zit en wel 40.000 dong heeft betaald. Typisch Nederlands trouwens om te vragen hoeveel wij betaald hebben.

Waterpoppenspel

Zoals de naam al aangeeft, vindt het poppenspel in het water plaats. Voor in de zaal bevindt zich een groot waterbassin en onzichtbaar achter een scherm staan elf spelers tot hun middel in het water. Ze brengen de poppen met behulp van bamboe stokken (onder water) tot leven. Begeleid door zang en muziek worden legenden uitgebeeld, ploegen boeren het land en halen vissers hun vis binnen.