Vandaag gaan we voor de verandering eens een korte busrit maken. De afstand van Hoi An naar de oude keizerstad Hué bedraagt namelijk maar 145 kilometer. Helaas lukt het de busonderneming wederom om er een lange rit van te maken; Als we om 7.30 uur vertrekken en we net lekker zitten, stoppen we zo'n 20 kilometer ten noorden van Hoi An bij The Marble Mountains.

De Marble Mountains zijn vijf heuvels en worden ook wel Ngu Hanh Son genoemd, de 'bergen van de vijf elementen'. Iedere heuvel vertegenwoordigt een element van de kosmos en is daarnaar vernoemd: Hoa Son (vuurberg), Moc Son (houtberg), Kim Son (goudberg), Tho Son (aardberg) en Thuy Son (waterberg). In de grotten hebben de Vietnamezen boeddhistische tempels gemaakt. Wij bezoeken de tempels niet, maar beperken ons tot het bekijken van de marmerbewerkers aan de voet van de Thuy Son. De Marble Mountains danken hun naam namelijk aan het witte, rode en groene marmer dat de heuvels voortbrengen en dat hier wordt bewerkt tot grote beelden en souvenirs.

Na 45 minuten vertrekt de bus weer en gaan we de bergen in. We slingeren ons een weg over de 22 kilometer lange Hai Van Pas. Bovenop de pas stappen we even uit om te genieten van het uitzicht. De top heeft een hoogte van slechts 500 meter, maar is daarmee het hoogste punt dat Highway 1 tussen Ho Chi Minh City en Hanoi bereikt. De Fransen noemden dit de Col de Nuages (wolkenpas) omdat de top van de pas vaak in nevelen is gehuld. Wij hebben geluk. Het is een beetje heiig, maar we hebben een prachtig uitzicht over de kust met haar ongerepte baaien, zandstranden en dorpen.

Na deze korte stop rijden we verder de bergweg af. Als we in slaap zijn gesukkeld, schrikken we wakker omdat de bus voor de derde maal is gestopt. Dit keer zijn we gestopt bij Lang Co Beach. Lang Co is een vissersdorp op een zanderige landtong, met aan de westkant een turkooise lagune en aan de oostkant kilometers zandstrand en de Zuid-Chinese Zee. Het prachtige witte zandstrand is helemaal stil en verlaten...

Op één Vietnamese visser na. Deze man staat in vol ornaat (inclusief rijsthoed en primitieve vishengel) klaar om gefotografeerd te worden. Volgens ons is hij helemaal niet aan het vissen of was hij dat zelfs niet van plan, maar heeft hij een goedbetaalde job gevonden. Met moeite kunnen we de man van ons afschudden (hij blijft maar vragen of we een foto van hem willen maken!). We zoeken een plekje op het verlaten strand en lezen een boekje totdat het sein van vertrek wordt gegeven.

Om 13.30 uur komen we dan eindelijk aan in Hué. Na enig zoeken vinden we in het Tang Long Hotel een mooie kamer die voorzien is van alle gemakken. We lunchen in backpackerscafé Mandarin en daarna besluit Leo de stad te gaan verkennen.
Tussen 1802 en 1945 was Hué de politieke hoofdstad van Vietnam en zetel van de keizers uit de Nguyen-dynastie. Uit deze tijd zijn in Hué en omgeving nog veel paleizen, koninklijke tombes, pagodes en tempels overgebleven. Op de zuidoostelijke oever van de Song Huong (Parfumrivier of Rivier der Geuren) bevindt zich de nieuwe stad die is ontworpen door de Fransen. Dit deel van de stad heeft moderne westerse gebouwen en een koloniale architectuur.

Leo slentert een paar uur langs de rivier en door de stad en brengt een bezoek aan een school. De meisjes dragen hier allemaal de inmiddels voor ons zo bekende Ao Dai; Een lange jurk die over een broek met lange pijpen wordt gedragen. De meeste meisjes dragen een witte Ao Dai. In de stad maken de vele duizenden scooters en fietsers het oversteken van de straat een gevaarlijke onderneming. Gelukkig bereikt hij, na een paar keer verdwaald te zijn, levend en helemaal heel het hotel.

's Avonds lopen we het restaurant waar ze 'dogmeat' op het menu hebben staan voorbij en besluiten we wederom te gaan eten in Mandarin Café. Op weg naar dit restaurant zien we een bekend gezicht. Een paar maanden voor ons vertrek hebben we bij de Travelclinic in Rotterdam een bijeenkomst bijgewoond over gezondheidsrisico's bij langdurig reizen in de tropen en hoe deze zijn te voorkomen. Hier hebben we toen Jacqueline (Jackie Turbo) ontmoet. De afgelopen maanden hebben we via internet haar belevenissen kunnen volgen omdat ook zij een eigen internetsite heeft waar ze op een humoristische manier reisverslagen publiceert. Ze is erg verbaasd als we haar aanspreken en vragen of ze Jacqueline is. Als we ons voorstellen als de traveljunkies gaat er een lampje bij haar branden. We eten gezamenlijk en praten gezellig bij. Als we na het eten afscheid nemen, spreken we ook voor de volgende dag voor het avondeten af.