Gedurende de eerste uren rijden we door de bergen en hebben een mooi uitzicht op de rijstvelden. Met rieten manden aan touwen schept men heel handig water uit de irrigatiekanalen en bevloeit daarmee het land. Later rijdt de bus langs de kust. We zien schitterende, kilometers lange, verlaten zandstranden. Hier en daar zijn de stranden begrensd door hoge witte zandduinen. Het uitzicht is echt spectaculair.

Verder vallen de uitgestrekte zoutvelden ons op. Arbeiders zijn druk bezig met het winnen van het zout. Grote stukken land langs de zee zijn onderverdeeld in velden en omringd door dijkjes. Men laat de velden onderlopen met zeewater en sluit daarna de dijkjes. Na verdamping van het water blijft zout over. Er wordt hier jaarlijks 10.000 ton zeezout geproduceerd. Plotseling begint het een klein beetje te regenen! Ons eerste regenbuitje in maanden. Heerlijk!

Tijdens een plaspauze worden we voor de zoveelste maal geconfronteerd met de niet altijd positieve handelswijze van de Vietnamezen. We waren al gewaarschuwd dat de Vietnamezen altijd proberen je te veel te laten betalen en dat ze niet zo goed kunnen rekenen. Vooral bij het teruggeven van wisselgeld maken ze nogal eens fouten (vreemd genoeg altijd in hun eigen voordeel). Als Leo een blikje cola wil kopen, lukt het hem om de vraagprijs van 8.000 dong terug te brengen naar 6.000 dong. Hij betaalt met een briefje van 50.000 dong. Het schijnt voor de winkelier erg lastig te zijn om het wisselgeld terug te geven. Eerst krijgt Leo maar tot 10.000 dong terug. Als Leo zegt dat dit niet goed is, worden er nog laatjes en busjes geopend en wordt er een stapeltje wisselgeld bij elkaar gezocht. Een hele stapel papier rijker, stapt Leo de bus in. Als de bus wegrijdt, beseft hij ineens dat die handige Vietnamees 10.000 dong te weinig heeft teruggegeven. Dat dit nu precies Leo moet overkomen!

Om 20.30 uur arriveren we eindelijk in Hoi An. We worden bij een veel te duur hotel afgezet. We zullen best wel iets goedkopers kunnen vinden. Maar dat valt tegen. Met onze zware rugzak lopen we moe en hongerig, ruim anderhalf uur door Hoi An en zien iedereen gezellig op de terrasjes aan de meest heerlijke gerechten zitten. Eindelijk vinden we een redelijke kamer. Net als we besloten hebben om de kamer te nemen, vertelt de eigenaar dat we deze kamer maar voor één nacht kunnen krijgen. Hij kan ons niet duidelijk maken naar welke kamer we dan morgen moeten verhuizen. Het enige dat hij zegt is: "same, same but different". Deze kreet hebben we tijdens onze reis door Vietnam al vaak gehoord en zullen we zeker nog vaker te horen krijgen. We willen het risico niet nemen en besluiten terug te lopen naar de plek waar we zijn afgezet. Onderweg worden we door een mannetje een prachtig hotel ingelokt met de mededeling dat een kamer 10 US$ kost. Voor de zoveelste keer doen we onze rugzak af en lopen we achter hem aan naar de kamer. Als we besloten hebben de kamer te nemen, komt de aap uit de mouw... De kamers van 10 US$ zitten vol en deze kost veel meer. Boos lopen we weg, de donkere straat op, nog steeds zonder slaapplaats. We stappen het hotel in waar we twee uur geleden de bus zijn uitgestapt. We nemen (na enige onderhandelingen en discussie) niet de goedkoopste kamer, maar besluiten een aircokamer met TV en ontbijt te nemen. Het hotel blijkt zelfs een zwembad te hebben. De prijs is aanmerkelijk hoger dan we gewend zijn, maar soms moet je jezelf even verwennen (vindt vooral Roos).

De volgende dag gaan we na het uitgebreide ontbijtbuffet Hoi An bekijken. Hoi An ligt aan de Thu-Bon-rivier. Vroeger heette het stadje Fai Fo (een verbastering van Hal Pho = stad aan de zee) en was één van de drukste havensteden van Zuidoost-Azië. Aan het begin van de 16e eeuw ontdekten de Portugezen de kust bij Hoi An. Ze werden al snel gevolgd door de eerste handelaren uit China, Japan, Nederland, Engeland en Frankrijk.

De Chinezen hebben hier echter het meest van hun cultuur achtergelaten. Het stadje met smalle straatjes en vele oude houten Chinese huizen en tempels heeft de sfeer van een Chinese handelspost. Het is net alsof je in China loopt. De sfeer wordt nog eens versterkt door het verbod op autoverkeer in de oude stad. Enkele van de oude Chinese huizen zijn geopend voor bezoekers zodat je ook binnen de oude pracht en praal kunt bekijken. Het is overigens niet goedkoop om de huizen van binnen te bekijken. Het zal wel te maken hebben met het feit dat dit plaatsje op de World Heritage List van Unesco staat.
Als we door de straatjes dwalen, vinden we Hoi An - ondanks de grote hoeveelheid toeristen - al snel één van de meest sfeervolle en leukste plaatsen de we gezien hebben.

Bij toeval belanden we op de markt. Er is een overdekt gedeelte en een gedeelte in de openlucht. Dat is maar goed ook, want het is inmiddels weer een beetje gaan regenen. Er wordt hier van alles verkocht en overal steken de rijsthoedjes van de Vietnamezen bovenuit. Er is ook een vrij grote vismarkt direct aan de kade. We zien er de meest exotische vissoorten. De vis wordt gewoon op de grond verhandeld en de meeste vis ligt ongekoeld op een nieuwe eigenaar te wachten. De vliegen worden er gratis bijgeleverd. Omdat het inmiddels redelijk nat is geworden door de regen, zakken we tot onze enkels weg in de schubben en visdrap. Het ruikt hier niet naar viooltjes...

De oude Japanse brug is een bezoek meer dan waard. De 18 meter lange brug is één van de weinige overdekte, houten boogbruggen die in Vietnam bewaard zijn gebleven. De brug werd gebouwd tussen 1593 en 1596 en inmiddels verscheidene keren gerestaureerd, maar het originele ontwerp is redelijk bewaard gebleven. Er is een breed pad in het midden dat gebruikt werd door voetgangers en paarden. De smallere paden aan de zijkant werden gebruikt door de handelaren. De overdekking zorgde ervoor dat zij hun werk in weer en wind konden doen.

We slenteren de hele dag door de stad en langs de rivier. Veel winkeltjes verkopen hier zelfgemaakte lampionnen. Heel mooi en kleurrijk. Verder kan je hier de honderden kleermakers niet over het hoofd zien. Ze strijden allemaal om de klandizie van de toeristen. Ze maken kleding op maat en het is binnen een dag klaar!

Als we op een bankje langs de rivier zitten, komt er steeds een oud vrouwtje langs varen dat ons probeert over te halen om een stukje met haar te gaan varen. Als ze ons toelacht, worden haar rode, door beetwortelnoot aangetaste, tanden zichtbaar. Snel nemen we een foto. Als ze vervolgens haar hand uitsteekt voor geld, lopen we snel weg. Het is maar goed dat ze op een bootje zit en niet op een bezemsteel. De oude heks.

Soms moet je jezelf verwennen