De laatste dagen voor vertrek:

Vrijdag 14 september was voor ons allebei de laatste werkdag. Het is een vreemd gevoel om je vertrouwde werkplek leeg te ruimen, de computers te schonen en al je collega's gedag te zeggen met de woorden "tot volgend jaar oktober". Maar eindelijk is voor ons dan toch het moment aangebroken van het sabbatical year; een jaar lang (!!!) niet werken en zolang mogelijk reizen. Maar voor we konden vertrekken, moesten we nog wel de laatste voorbereidingen treffen: "afscheid" nemen van familie, vrienden en bekenden (uit eten gaan, op bezoek gaan en bezoek krijgen), de laatste spullen kopen, wassen, strijken, inpakken, het huis aan kant en weg. Dit klinkt eenvoudig, maar voor ons verliep alles iets anders dan gedacht en gehoopt...

De laatste dagen voor ons vertrek waren behoorlijk goed gevuld. De lijst met 'things to do' leek wel langer te worden naarmate de tijd verstreek en het vertrek dichterbij kwam. Vooral de laatste dag was behoorlijk stressy omdat we toen nog steeds niet het gevoel hadden dat we klaar waren voor vertrek. We willen graag vroeg naar bed, maar uiteindelijk wordt het toch nog 1 uur 's nachts. We kunnen de slaap niet vatten en besluiten nogmaals - starend naar het plafond - de paklijst door te lopen. Het bekende rijtje passeert de revu: paspoorten, geld, cheques, pasfoto's etc. etc. We kunnen ons echter allebei niet herinneren dat we het cadeau van de collega's van Roos hebben ingepakt. Sterker nog, we hebben geen idee wanneer we de vouchers voor het laatst hebben gezien. Dat is stom, want we hebben van hen vouchers gekregen voor een vorstelijke overnachting in een van de Hyatt-hotels ter wereld. We zien het al helemaal voor ons: een zacht bed met schone lakens, een warm bad en heerlijk risicovrij eten. Dit betekent dus snel ons bed uit om op zoek te gaan naar de vouchers. Het zou toch wel heel stom zijn als we pas na het vertrek tot de ontdekking zouden zijn gekomen dat we de vouchers zijn vergeten. Ten eerste zouden we niet weten hoe we dit na terugkomst zouden moeten uitleggen aan de collega's, maar erger, bij elke overnachting in een simpel en vies guesthouse zouden we achtervolgd zijn door de gedachte dat we de nacht hadden kunnen doorbrengen in een superdeluxe hotelkamer. Na een half uurtje gedreven spitten als blinde kippen (we hebben onze daglenzen al weggegooid en onze bril is ingepakt) vinden wij de vouchers in een stapel papier in de kast. Gelukkig maar. We zullen nu in ieder geval kunnen genieten van ongekende luxe.
Om kwart voor twee gaat voor de tweede maal het licht in onze slaapkamer uit. We kunnen nu nog 3 uurtjes genieten van ons waterbed. We hebben op dat moment ook nog het idee dat we de meeste stress achter de rug hebben en dat we morgen moe maar voldaan op pad kunnen. We maken ons nog wel een beetje zorgen over het gewicht van onze rugzakken; ze wegen allebei ongeveer 20 kilo. De dagrugzakken zijn met hun 7 tot 9 kilo ook al aan de zware kant. Maar omdat we een jaar uit de rugzakken moeten leven, hebben we echt de hele inhoud nodig. Alleen al de pillen die we hebben meegekregen wegen een ton! In de loop van het jaar zullen de rugzakken ongetwijfeld lichter worden als het eten is opgegeten, we de warme kleding hebben kunnen weggeven, de toiletartikelen op zijn (en we een uur in de wind stinken) en we malariagebieden hebben verlaten.

Om half vijf (in de ochtend) horen we een vreemd geluid, dat we na enige seconden als de wekker herkennen. We kunnen maar moeilijk ontwaken uit de diepe slaap waar we eigenlijk maar net aan begonnen waren. Douchen, aankleden, een laatste controle en wachten op de taxi. Ja, inderdaad deze luxe wereldreizigers wilden niet weggebracht worden door een uitzwaai-comite en hebben besloten om lekker luxe met een schipholtaxi te reizen. Om half zeven (20 minuten te laat) komt de taxi voorrijden en daarmee ontstaat het volgende probleempje. De reis naar Schiphol duurt iets langer dan verwacht. Door een lange file komen we pas om kwart over acht op Schiphol aan en de vlucht staat geplanned voor 9.40 uur. De verscherpte veiligheidscontroles zorgen voor enig oponthoud maar het inchecken verloopt daarna voorspoedig. Nadat we de douane zijn gepasseerd hebben we nog exact 20 minuten om de noodzakelijke aankopen te doen (een boek voor in de trein en fotorolletjes), een sanitaire stop en de wandeling naar de gate.

Om kwart over tien stijgt het vliegtuig op voor de vlucht naar Moskou. Een reis van 2.100 km die in drie uur zal worden afgelegd. Leo vertelt nog tussen neus en lippen door dat hij de eerste de beste arabier die opstaat (al is het alleen maar om naar het toilet te gaan) door de patrijspoortjes van het vliegtuig zal stompen. Door de recente gebeurtenissen in Amerika stap je toch niet helemaal gerust in een vliegtuig. Als we eenmaal lekker zitten en het bekende boekje van de KLM doornemen, lezen we enkele handige tips die we andere (wereld)reizigers niet willen onthouden: De KLM adviseert reizigers de dag voorafgaand aan de reis voorals relaxed door te brengen, gezellig een wandeling te maken en een uurtje eerder naar bed te gaan dan normaal. Hadden we dat geweten...
De vlucht is relatief snel voorbij en om 13.00 uur (plaatselijk tijd 15.00 uur) wordt de landing ingezet. Om 15.15 uur verlaten we het vliegtuig. We lopen naar de paspoortcontrole en sluiten daar aan in een enorme rij. Ze hebben ons gewaarschuwd voor het feit dat het soms twee uur kan duren voordat je de paspoortcontrole door bent. Het gaat inderdaad tergend langzaam en dat is uiteraard niets voor Leo. Alsof wij geen Engels kunnen lezen lopen wij naar het loket waarboven toch echt staat dat het alleen voor Russian citizens is. En ook nu lukt het ons weer. We krijgen de benodigde stempels in onze paspoorten en daarmee zijn direct de "uitgebreide" douaneformaliteiten afgehandeld. Of we nu het land nog uitkomen is natuurlijk de vraag. Daarover horen jullie later meer.
Als snel komt de eerste rugzak op transportband voorbij gegleden. Leo is de gelukkige. Voordat Roos haar rugzak heeft, wordt de band gestopt. Maar we raken nog niet in paniek. Er staan namelijk nog meer mensen op hun koffers te wachten.We hebben op dat moment nog goede hoop. Toen er echter koffers van andere vluchten voorbij kwamen en onze rugzak nog steeds niet was gearriveerd, werden we toch enigzins ongerust. We melden ons een paar keer bij het loket 'Lost en found'. Iedere keer is de boodschap dat de bagage waarschijnlijk binnen 10 minuten zal arriveren. Even kregen we een deja vu. Waar hadden we dat meer gehoord: don't worry, next plane or tomorrow. Oh ja , enkele jaren gelden op de Bahama's hebben we vergeefs op een koffer staan te wachten. Uiteindelijk kunnen we toch aangifte doen van de vermiste rugzak. Om circa 5 uur (2 uur na de landing) lopen we enigszins ontdaan met maar 1 rugzak door de douane.
We zoeken naar de hostess van Tiara Tours en de medereizigers die ook met de Transsiberie-express verder zullen reizen. Maar ook hier zit het ons niet mee. Helaas, helaas, de hostess en de groep zijn al vertrokken. Daar staan we dan, met maar de helft van bagage, op een vliegveld zonder vervoer, ruim 50 minuten rijden van het centrum van Moskou. We houden ons zelf voor dat ons dit nog wel vaker zal gebeuren in het komende jaar en dat een beetje wereldreiziger zich hierdoor niet laat ontmoedigen. Met de mobiele telefoon (we zijn wel moderne wereldreizigers!) bellen we naar Tiara Tours in Nederland. Een medewerkster belooft ons dat zij contact zal leggen met de Russische reisagent en ons terug zal bellen. Ondertussen wordt ons elke 10 seconden een taxi aangeboden. Het lijkt India wel. Als we de prijs horen (ruim 70-80 US$), besluiten we te wachten op het telefoontje uit Nederland. Uiteindelijk worden we teruggebeld. Ze hebben een niet zo klantvriendelijke mededeling voor ons. We kunnen op eigen kosten een taxi nemen naar het hotel. Als we dat eerder hadden geweten, hadden we twee uur eerder in het hotel geweest en hadden we nog iets aan de middag en de avond gehad!

Moskou
Een taxi-chauffeur vinden op de luchthaven van Moskou is zoals reeds gemeld niet zo moeilijk. We stappen in een redelijke nieuwe Lada met airco en prima geluidsinstallatie. De auto wordt echter gestart door twee draadjes onder het stuur tegen elkaar te houden. Een nieuwe technische ontwikkeling? De taxi-chauffeur scheurt over de 5-baans rijksweg (jazeker 5 banen!), links en rechts inhalend en hij moet af en toe stevig in de ankers. De rijksweg wordt aan de linkerzijde met een vluchtstrook gescheiden door de 5 banen van het tegemoetkomende verkeer. Deze vluchtstrook wordt tegelijkertijd door het verkeer van beide zijden als wisselstrook gebruikt. Met wissellend succes waarschijnlijk..

De eerste indrukken die wij hebben van Rusland en Moskou is dat het aantal oude auto's erg meevalt. Onze Lada haalt met gemak 140 km per uur, en dat in de spits van Moskou. Er rijden opvallend veel nieuwe Westerse auto's met Duitse landstickers op de bumpers. Zijn deze auto's van rijke Russen die af en toe naar Duitsland op vakantie gaan of zouden deze auto's toch "geleend" zijn van onze oosterburen?
De taxi scheurt over de prachtige rijksweg langs troosteloze fabrieken en flats. Na ongeveer 3 kwartier verlaten wij de rijksweg en rijden wij de bewoonde wereld in. In de lobby van ons immens grote hotel (uit de categorie blokkendoos) ontmoeten we de Russische hostess en ontvangen we op niet al te vriendelijke toon de sleutel van onze kamer en enige instructies. Ook bij ons verzoek om informatie maken we een leuk staaltje van Russische gastvrijheid en verborgen werkloosheid mee. Aan een dame achter de balie vragen we onze paspoorten terug omdat er travellercheques gewisseld moeten worden. In het Russisch verwijst ze ons naar een balie aan de andere zijde van de lobby. Als we naar deze balie lopen, loopt dezelfde dame achter ons aan. Als ze achter de balie staat, vraagt ze ons wat we willen en worden we "vriendelijk" in het Russisch te woord gestaan.

We wisselen cheques en kopen nog een fles water. Als we dit schijven is het half tien in de avond en zijn we uitgeput. De rugzak is nog niet terecht. Eerst maar even lekker douchen en dan naar bed! Misschien dat zo'n Quatamalian zorgenpoppetje (een cadeautje van een collega van Roos) de zorg over de rugzak kan wegnemen. We hopen in ieder geval wel dat de gebeurtenissen van vandaag en de afgelopen dagen niet model staan voor de rest van onze reis. En laten we nu maar gaan duimen dat morgen de rugzak weer voor de deur staat...