Op dinsdag 28 mei is het tijd geworden om Taupo te verlaten en verder zuidwaarts te rijden. Het regent nog steeds af en toe. Voordat we de stad verlaten brengen we nog en bezoek aan Taupo Bungyjump, niet om zelf te springen maar om durfals met hun benen aan een elastiek naar beneden te zien springen.

Het plateau waar vanaf wordt gesprongen ligt 45 meter boven de Waikato rivier en je kan kiezen voor een sprong met of zonder dip in het water. Helaas is er niemand te bekennen. Het is zeker te koud en te nat. Ook wij laten ons niet overhalen om meer dan NZ$100 te betalen om met een elastiek om je benen naar beneden te springen. We zijn natuurlijk niet van gisteren...
We besluiten niet te wachten tot er zich springers melden. We zien dit spektakel vast nog wel in Queenstown, de bakermat van het bungyjumpen.

Via de oostoever van het Taupomeer rijden we naar Whakapapa Village in het Tongariro National Park. We merken al snel dat we richting het slechte weer rijden. De regen komt met bakken uit de hemel. Vanaf de highway leidt Bruce Road naar boven naar Whakapapa Village. En we begrijpen direct waarom Whakapapa een skigebied is. Naarmate we hoger komen verandert de regen in hagel en als we boven zijn bevinden we ons in een ware sneeuwstorm. Het wintersportseizoen is hier nog niet eens begonnen; Over enkele weken gaan de skiliften pas open.

Whakapapa Village is maar een klein gehucht. Er is een winkel, een hotel, een golfbaan en het bezoekerscentrum van het Tongariro National Park is hier gevestigd. Als we uitstappen ligt er al een laagje sneeuw van enkele centimeters. Onze breinen draaien op volle toeren. We hebben namelijk geen sneeuwkettingen (dat zou nog niet nodig zijn volgens de dame van Kea Campers) en we willen hier niet vast komen te zitten. Aan de andere kant willen we graag de Tongariro Crossing lopen. Deze wandelroute wordt vaak omschreven als de beste eendaagse wandelroute in Nieuw Zeeland. In het bezoekerscentrum horen we dat de wandelroute momenteel door het slechte weer is gesloten, maar men verwacht over een paar dagen beter weer. We besluiten even terug te rijden naar de highway (en de regen) om er nog even over na te kunnen denken zonder dat we vast komen te zitten.

Onderweg naar Whakapapa Village begint het te sneeuwen

Uiteindelijk besluiten we toch weer omhoog te rijden. De weg is immers niet zo stijl en men verwacht beter weer in de komende dagen. Tegenover het bezoekerscentrum is een camping. De eigenaar van de camping adviseert de camper achteruit (holletje op) op de kampeerplaats te zetten zodat we - als het blijft sneeuwen - gemakkelijker weg kunnen rijden. De uitgestorven camping ligt aan een snelstromende rivier in een dennenbos. De sneeuw zorgt voor een sfeervolle omgeving. Jammer dat we nog niet kunnen snowboarden.

We blijven uiteindelijk twee dagen in Whakapapa Village in afwachting van betere weersomstandigheden om de Tongariro Crossing te lopen. Het blijft echter sneeuwen en koud. We besteden dan ook veel tijd in het bezoekerscentrum dat veel informatie biedt en goed is opgezet. We zien hoe vulkanen ontstaan, hoe het park is ontstaan en lezen dat de drie vulkanen in dit park - de Tongariro (1968 meter), de Ruapehu (2797 meter) en de Ngauruhoe (2291 meter) - nog regelmatig actief zijn en grote aswolken uitbraken. De Ngauruhoe is in de afgelopen 150 jaar 60 keer uitgebarsten. In 1953, op kerstavond, kwam de Ruapehu tot uitbarsting, waarbij 151 mensen om het leven kwamen. Er volgde nog twee erupties, één in 1995 en één in 1996. De aswolken van de Ruapehu waren toen zelfs in Auckland te zien. Op computers die in verbinding staan met meetapparatuur op de vulkanen en kraterranden zien we dat er zich in de afgelopen dagen heel wat kleine aardschokken hebben voorgedaan. Gelukkig zijn ze te klein om ze te voelen.

We lezen ook dat dit park het eerste park in Nieuw Zeeland is dat tot nationaal park werd uitgeroepen. Een gedenksteen voor het bezoekerscentrum herinnert aan deze gebeurtenis. Het grootste gedeelte van dit park behoorde in het verleden toe aan de Tuwharetoa's, een Maori-stam. Toen de Britse kolonisten arriveerden was de leider van deze stam, Te Heuheu, bang dat dit gebied door zijn volk zou worden verkocht en daardoor zou versnipperen. Hij schonk daarom op 23 september 1887 2.600 hectare land aan de Britten en de Britten beloofden het gebied in zijn oorspronkelijke staat te laten. Ze riepen het park uit tot het eerste nationaal park van Nieuw Zeeland. In 1991 werd het park tot een World Heritage Site uitgeroepen.

We vermaken ons prima in de warme camper. We hebben eindelijk weer wat tijd om de site bij te werken, mailtjes te schrijven, cd's te luisteren, te puzzelen en af en toe een tukje te doen. Het wordt alleen wat minder als de stroom een paar uur uitvalt. Gelukkig kunnen we overschakelen naar de gaskachel zodat we in ieder geval warm blijven.
Leo gaat - als een echte die hard - nog een korte wandeling maken in de richting van de skipistes. Als de weg afgesloten blijkt te zijn, vindt hij een track naar een waterval. Over een smal pad, ploegend door de sneeuw en modder, onder door sneeuw bedekte overhangende takken blijkt het echter een hele toer te zijn om een weg te banen. Al snel zijn zijn schoenen en regenjas doorweekt en zijn vingers ijskoud. Als het dan ook nog eens begint te waaien besluit hij terug te gaan naar de camper en een beker warme chocolademelk te drinken.

Normaal doen we 's nachts de kachel uit, maar deze dagen laten we de kachel lekker aan. We worden 's nachts regelmatig wakker van de sneeuw die vanuit de bomen met grote klappen op de camper valt. Het is even doorbijten om 's morgens onder de douche te stappen, maar een lekker ontbijtje in de warme camper maakt alles weer goed.