Vandaag hebben we nog een dag in Rotorua te besteden en we brengen eerst een bezoek aan de Government Gardens. Op de keurige gazons speelt de bejaardenclub croquet. Wij kennen dat spel alleen uit onze jeugd. Je steekt enkele paaltjes in de grond en probeert met een grote hamer een bal door de poortjes heen te spelen. We wisten niet dat dit balspel ook "professioneel" werd gespeeld.

Op de achtergrond van de gazons zien we Tudor Towers, het oorspronkelijke badhuis uit 1908 van Rotorua waar huidziekten en andere kwalen met zwavel- en modderbaden werden behandeld. Tegenwoordig is het een museum en in de Polynesian Spa, een gebouw dat naast de Government Gardens ligt, kan je nu een geneeskrachtig bad nemen. Grote stoomwolken komen achter het gebouw tevoorschijn. De temperatuur van het water bedraagt ongeveer 50 graden Celsius.

Het lijkt wel of we in Engeland staan. Alleen de twee palmbomen, de stoomwolken die hier uit elke kier komen en die eeuwige lucht van rotte eieren passen niet in het plaatje.

Na de bejaardenclub uitgebreid aangemoedigd te hebben, rijden we verder naar het Whakarewarewa-park. De naam is voor ons onuitspreekbaar (zoals zoveel plaatsnamen in Nieuw Zeeland) en dat komt omdat het Maori-alfabet uit slechts vijftien letters bestaat: A, E, H, I, K, M, N, 0, P, R, T, U, W, NG en WH. Dit maakt de uitspraak nogal ingewikkeld, zeker omdat een voorgaande letter altijd de uitspraak van een volgende letter beïnvloedt.
Het park ligt 3 kilometer ten zuiden van Rotorua en veel mensen bezoeken dit park vanwege de geothermische verschijnselen die zich hier voordoen. Wij vonden het park om die reden echter minder bijzonder. Wij brengen een bezoek aan dit park omdat het een dorp van de Maori's is. Ze leven tussen de warmwaterbronnen en geisers en maken daar handig gebruik van.

Via een bruggetje met een toegangspoort betreden we het dorp. De toegangspoort is een oorlogsmonument. Het herdenkt alle Maori-soldaten in het ANZAC-leger, die in beide wereldoorlogen zijn gesneuveld. Voordat we door het dorp wandelen, gaan we naar de 'whare hui' (gemeenschapshuis waar gasten ontvangen worden) om een traditionele Maori-dansvoorstelling bij te wonen.

Op een podium staan een paar mannen, vrouwen en kinderen in traditionele kleding. We worden op de Maorische manier welkom geheten, dat wil zeggen in woord en daad. Wat er gezegd wordt, is ons niet duidelijk, maar de daad (een gevaarlijk uitziende dans) is duidelijker. Vroeger werden bezoekers namelijk eerst "gekeurd" met een spectaculaire oorlogsdans, de haka. Deze dans werd ook gebruikt om tegenstanders angst in te boezemen. Als je geaccepteerd werd, mocht je hun stad in. Het ritme wordt aangegeven met handgeklap en gestamp. Er wordt door de dansers hard geschreeuwd, ze rollen met hun ogen en steken regelmatig hun tong uit. Om bang van te worden.
Ook de poi-dans staat op het programma. Deze dans wordt door vrouwen uitgevoerd, maar de mannen klappen, stampen en zingen mee. De vrouwen zwaaien bij deze dans met poi-ballen, vlasbollen aan een touwtje. De muziek klinkt Hawaïaans wat ook logisch is omdat de Maori oorspronkelijk uit Hawaï en eilanden in Polynesië komen. De kleine kinderen die meedansen kennen nog niet alle danspasjes en dansen regelmatig uit de maat. Ze blijven echter vrolijk meedoen. Eén van de volwassen vrouwen vertelt later dat op deze manier de eeuwenoude dansen en cultuur van de Maori spelenderwijs worden doorgegeven aan de kinderen.

Na de dansvoorstelling sluiten we ons aan bij een Maori-gids voor een rondleiding door het dorp. De gids vertelt dat Rotorua en omgeving al sinds de 14e eeuw door Maori's wordt bewoond en dat daarom nergens in Nieuw Zeeland de Maori-cultuur zo nadrukkelijk aanwezig is als hier. Hij vertelt veel over de historie, cultuur en leefgewoontes van zijn stamgenoten.

We wandelen langs een kerkje en een begraafplaats. Er worden hier geen overledenen meer begraven omdat de begraafplaats vol is. De overledenen worden hier trouwens boven de grond 'begraven'. Het is hier te gevaarlijk om een gat te graven (we begrijpen wel waarom). In één van de graven ligt een de beroemde Maori-gids Kauri begraven. Zij heeft ooit de Engelse koningin rondgeleid in dit dorp.

In het dorpje zijn veel geothermisch poelen en meertjes en ze worden nog dagelijks voor allerlei doeleinden gebruikt. Enkele warmwaterpoelen worden gebruikt voor het koken van het eten en andere warmwaterpoelen worden als badkamer gebruikt. In één van de poelen neemt een Maori-vrouw een bad. Ook is er een poel waarin vroeger de vijanden werden gegooid. Ze werden levend gekookt. Men gebruikt het stoom van de bronnen onder andere voor het verwarmen van de huizen.

Plotseling lopen we óver de keuken. Over inderdaad, want een typische Maori-maaltijd is namelijk een maaltijd die bereid wordt in een onderaardse oven. Een mand met vlees, aardappelen en groenten wordt met een doek afgedekt en onder de grond gestopt. De stoom en warmte in de aarde zorgen ervoor dat het eten gaar wordt. Volgens de gids smaakt het eten niet naar zwavel. Ook laat de gids zien hoe de traditionele rokjes worden gemaakt.

Vanaf de Pohutu Geyser Lookout zien we hoe de Pohutu geiser uit twee openingen water en stoom spuit. De geiser ligt niet op het grondgebied van Whakarewarewa, maar op het door de overheid geëxploiteerde New Zealand Maori Arts & Crafts Institute. De Pohutu is de hoogste geiser van Nieuw Zeeland. Normaal is het niet precies te zeggen wanneer de geiser water gaat spuiten, maar momenteel spuit de geiser continu en volgens de gids is dit een teken dat er binnenkort ergens op de aarde een vulkaan gaat uitbarsten of zich een aardbeving gaat voordoen. De laatste keer dat de geiser continu water uitspuugde was een week voor de zware aardbeving in Turkije.

Na het bezoek aan Whakarewarewa rijden we door naar Golden Springs, een plaatsje vlakbij het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Elke ochtend wordt hier om 10.30 uur Lady Knox tot leven gebracht...
Op de camping blijkt een natuurlijke warmwaterbron te zijn. In een smal riviertje kan je een bad in lauw water nemen. Het is echter te koud om er echt van te kunnen genieten. Leo springt nog even op een grote trampoline (heeft hij altijd al willen doen) en besluit uiteindelijk gewoon een warme douche te nemen in plaats van in zo'n stinkbad te springen.