Op zondag 19 mei worden we door een medewerker van het Kea Campers opgehaald in het hotel. Hij brengt ons naar het depot van Kea in het noorden van Auckland. Als we over de Auckland Harbour Bridge rijden hebben we een prachtig uitzicht op de haven en op de skyline van Auckland.
Na een hele stapel papierwerk en het tekenen van de contracten krijgen we uitleg over de camper. Een tijdje later zijn we op weg in ons super-de-luxe huis op wielen. Dit is gaaf!

De camper rijdt soepel als een personenauto. We moeten wel weer even wennen aan het links rijden en het met de linkerhand schakelen. Regelmatig gaan de ruitenwissers aan als we richting willen aangeven en andersom. Gelukkig hebben we in Indonesië kunnen oefenen en voor we het weten voelt het alsof we over de A16 rijden (maar dan zonder de files).

We stoppen eerst bij een grote supermarkt in Albany. Hier slaan we proviand in. We kopen allemaal lekkere dingen die we al maanden niet gegeten hebben: vers brood, kaas, pindakaas, chocoladepasta, aardappelen en appelmoes. Met een gevulde koelkast rijden we verder naar het Noorden. Op een parkeerplaats langs een strand stoppen we voor de lunch. De camper is voorzien van enorme ramen en we hebben een prachtig uitzicht op de kitesurfers, windsurfers en golfsurfers terwijl we onze verse boterhammetjes opeten. Dit is genieten!

Een groot gedeelte van de dag rijden we langs de kust. Het einddoel van vandaag is het Waipoua Kauri Forest aan de westkust. Als we de kustweg verlaten om het eiland over te steken, maakt het weidse uitzicht op de oceaan plaats voor heuvels en subtropisch regenwoud. Wat is het hier groen. Voor de eerste (maar zeker niet laatste) keer zien we koningsvarens (silver fern), één van de nationale symbolen van Nieuw Zeeland. De varen is eenvoudig te herkennen; De bovenkant van het blad is namelijk donkergroen en de onderkant is zilverkleurig. Verder zien we enorm hoge mamaku's, boomvarens met een zwarte stam.

Pas op voor overstekende kiwi's

Vroeger leefden er miljoenen kiwi's op het Noorder- en het Zuidereiland. Tegenwoordig leven er nog maar 60.000 kiwi's en die leven met name op het Noordereiland. Door ontbossing wordt de leefomgeving van de kiwi steeds kleiner, maar ook de 70 miljoen (!) opossums die in Nieuw Zeeland leven zijn een ware plaag. De opossum eet namelijk de eieren van de Kiwi. En ze zijn niet alleen een plaag voor de Kiwi. Een opossum is een schattig zoogdiertje dat vroeger door de kolonisten is geïntroduceerd voor zijn prachtige pels. Toen de opbrengst niet meer opwoog tegen de gemaakte kosten, zijn de opossums vrijgelaten en zijn de opossumboerderijen gesloten. De populatie opossums heeft zich razendsnel uitgebreid en dit is ten koste gegaan van veel inheemse dieren en planten. Langs de kant van de weg zien we regelmatig platgereden opossums liggen. Er zullen maar weinig kiwi's (zo noemen de Nieuw Zeelanders zich) zijn die remmen als er een opossum op de weg zit. Ze zullen eerder gas geven en bijsturen om de opossum plat te rijden. Er wordt ook intensief op opossum gejaagd en ze worden bestreden zoals ratten bij ons in Nederland worden bestreden.

We komen in het donker en in de regen op de campground in het Waipoua Kauri Forest aan. Er is helemaal niemand en we moeten onszelf "registreren". Dit betekent dat we het kampeergeld in een envelop moeten doen en op de envelop moeten schrijven wie we zijn, wat het kenteken van onze camper is en wanneer we zijn aangekomen.
Ons eerste zelfgekookte maaltijd smaakt heerlijk. Het is alleen jammer dat we nu ook weer moeten afwassen. We gaan vroeg naar bed en laten de kachel uit. 's Nachts worden we echter regelmatig wakker van de klamme kou. Het is even wennen als je uit het warme Azië (35 graden) aankomt in het winterse Nieuw Zeeland!

De volgende dag rijden we na een heerlijk douche en een ontbijt met geroosterde boterhammen eerst naar het bezoekerscentrum van het Waipoua Kauri Forest om te informeren naar de wandelroutes. We lezen dat er in dit park vijf gigantische, eeuwenoude en zeldzame kauribomen staan. Vroeger waren er hier uitgestrekte kauribossen, maar de bomen zijn bijna allemaal verdwenen als gevolg van ontbossing door Maori's en Europese kolonisten (het hout werd gebruikt voor de bouw van schepen en scheepsmasten). De bomen komen nu alleen nog op het Noordereiland voor. De boom is op de redwood uit Noord-Amerika na de grootste boomsoort ter wereld.

We moeten nog een klein stukje verder rijden en kunnen dan via een korte wandelroute naar de grootste kauribomen lopen. Als we de parkeerplaats oprijden, zien we onze eerste Maorivrouw. Later komen we erachter dat de meest Maori flink aan de maat zijn en ook deze vrouw past nog maar net in haar auto. We betalen haar NZ$2 parkeergeld. Ze vertelt dat er in het verleden veel werd ingebroken en dat zij nu deze parkeerplaats bewaakt. Omdat het gisteren zo slecht weer was, heeft ze de hele dag in haar auto op bezoekers zitten wachten. Wat er anders is met vandaag is ons niet geheel duidelijk. De zon schijnt en ze zit nog steeds/weer in haar auto op bezoekers te wachten.

We wandelen over houten vlonders door het bos met boomvarens naar de 2.000 jaar oude Matua Ngahere, 'de vader van het woud'. Met zijn 30 meter hoogte en 5,5 meter doorsnede is deze boom de op één na hoogste boom van dit bos. De 1.200 jaar oude Tane Mahuta, de 'Heerser van het woud' is met 52 meter hoogte en 13 meter in omvang de grootste kauriboom in het land. Een andere boom met de naam '4 sisters', bestaat uit vier bomen die uit één stam groeien.

.

Het lijkt hier een beetje op Jurassic Park. Alleen de dinosaurussen ontbreken. Dachten we... maar we horen toch duidelijk oerkreten. Het blijken andere bezoekers aan het park te zijn en het zijn natuurlijk weer Nederlanders. Overal, maar dan ook overal kom je dit reislustige volk tegen. Of vallen ze misschien zo op omdat je ze overal bovenuit hoort schreeuwen?

Na dit korte uitstapje rijden we door naar Rawene. Hier blijkt de weg op te houden en kunnen we een klein stukje overvaren met een ferry voor het belachelijke bedrag van NZ$24. Dat vinden we te duur en we besluiten een stukje terug te rijden om langs de oever van het meer naar de overkant te rijden.
We willen vandaag in ieder geval het 90 kilometer lange zandstrand van Ninety Mile Beach bereiken. Tegen de avond komen we aan op de camping in Pukenui. We lopen nog even naar de haven waar enkele Maori's een vissersboot aan het lossen zijn. Eén van de Maorimannen heeft zijn gezicht getatoeëerd en ziet er angstaanjagend uit. We durven niet aan hem te vragen of we een foto van hem mogen maken omdat we geen toeristische attractie van hem willen maken.