Vanuit Christchurch rijden we op zondag 6 juni in noordelijke richting naar Kaikoura. Het heeft de afgelopen nacht gesneeuwd. De bergen zijn helemaal wit en op de radio horen we dat iets zuidelijker, in Dunedin, wegen zijn afgesloten vanwege de hevige sneeuwval. Wij zijn dus net op tijd uit Dunedin vertrokken.

Ondanks de sneeuwval nemen we toch een toeristische route door de bergen. Via de binnendoorweggetjes met de nummers 7 en 70 gaan we op weg. Het is wederom een prachtige route, mede veroorzaakt door de versgevallen sneeuw. We rijden over een steeds smallere weg door uitgestrekte bossen. We passeren gelukkig geen hoge passen en de weg is goed berijdbaar. Onderweg worden we ingehaald door een MG-touringclub. De meeste MG-tjes rijden zelfs met open dak!

Om 13.00 uur komen we aan in Kaikoura, een klein plaatsje aan de kust halverwege Picton en Christchurch. Kaikoura en de omringende zee zijn een paradijs voor vogels, zeehonden en dolfijnen. De meeste toeristen komen echter naar Kaikoura om met een boot de enorme potvissen van dichtbij te zien. Ook wij komen voor de potvissen en daarom brengen we eerst een bezoek aan het 'Whale Station'. In het laagseizoen kost een 'whalewatchtrip' "slechts" NZ$99,50 en ondanks de hoge prijs zijn de meeste boottrips al volgeboekt. Gelukkig zijn er nog een paar plaatsen vrij en we kunnen morgenochtend om 10.00 uur de zee op om potvissen te zoeken. Tenminste, als het weer het toelaat. De dame achter de balie vertelt ook nog dat we 80% van ons geld terug krijgen als de potvissen zich niet laten zien.

In de loop van de middag rijden we naar de uiterste punt van het schiereiland, Point Kean. Vroeger was die schiereiland een eiland, maar het werd uiteindelijk een schiereiland omdat de rivieren puin uit de bergen meevoerden en hier in zee deponeerden. Aangezien het laag water is kunnen we de Shoreline Walk lopen. Op een bord lezen we dat hier een kolonie zeehonden woont. Op veel plaatsen zijn de rotsen glad van het zeewier en we moeten dus voorzichtig lopen.

Ook wij genieten van de zon. We slenteren kilometers langs de kust en als de zon achter een berg verdwijnt klimmen we naar boven om over de kliffen via de Clifftop Walk terug naar de camper te lopen. Het wordt al schemerig en ook aanzienlijk kouder. We lopen dwars door weiden waarin koeien en schapen grazen. Soms komen ze ons nieuwsgierig bekijken.

De volgende dag zijn we om 10.00 uur bij het 'Whale Station'. Het is zwaar bewolkt en er waait een frisse wind, maar de boottocht gaat toch door. Er wordt wel gewaarschuwd voor zeeziekte in verband met de hoge golven. Voor vanmiddag verwachten ze echter een hardere wind en dus nog hogere golven.
De tour begint met een veiligheidsvideo en daarna worden we met een bus naar de boot in de haven in Southbay gebracht. De boot blijkt uitsluitend bemand te worden door Maori's.

De boot blijkt nog op de trailer op de wal te liggen en via een trap moeten we de boot in klimmen. Als iedereen een plekje heeft gevonden, wordt de trailer het water in gereden. Een aparte manier voor een tewaterlating! Wij hebben een plekje op het bovendek gevonden. Als we de beschutte haven uitvaren, blijkt al snel dat de golven hoger zijn dan verwacht en de boot gaat dan ook behoorlijk tekeer. Roos heeft nergens last van, maar veel mensen op de boot worden al snel zeeziek. Ook Leo wordt een beetje bleek en misselijk. Gelukkig weet hij zijn ontbijt binnen te houden!

De rest van de 2,5 uur durende tocht spotten we nog drie potvissen, zien we dolfijnen en zeehonden en varen we langs een klein visserbootje waar men toevallig bezig is om de visvangst binnen te halen. Er vliegen tientallen vogels om de boot in de hoop dat ze nog een visje mee kunnen pikken. Tussen de vogels bevinden zich ook hele grote albatrossen.
Leo begint zich steeds beroerder te voelen en is blij als de terugtocht wordt ingezet. De boot vaart via een aantal rotseilanden terug naar de haven. De eilandjes zijn helemaal wit van de zeehondenpoep en de lucht die er vanaf komt is misselijk makend.

Als we terug in de haven zijn, vaart de boot gelijk de trailer op. Een auto trekt de trailer de kade op zodat iedereen kan uitstappen. In de verte wordt het steeds donkerder en het begint te regenen. Als we terug zijn in het Whale Station blijkt ook dat de boottrips van vanmiddag allemaal zijn afgelast. Ondanks de zeeziekte van Leo hebben we dus geluk gehad. Het was een bijzondere ervaring om van zo dichtbij potvissen te zien.

De volgende dag rijden we terug naar Christchurch en vervroegen bij Air New Zealand onze vlucht naar Australië met één dag. Dit betekent dat we dus morgen vertrekken. We maken de camper schoon en doen de was. In de polyester ombouw van de camper is een gat ontstaan en Leo repareert dit gat vakkundig door het gat op te vullen met witte tandpasta en er een transparant plakbandje overheen te plakken. Nu maar hopen dat de schade morgen niet gezien wordt. We hebben ons eigen risico namelijk niet afgekocht.

De volgende dag leveren we de camper in. De schade wordt gelukkig niet gezien. We worden door een medewerker van Kea Campers naar het vliegveld gebracht en om 16.30 uur stijgen we op en vliegen we naar Sydney in Australië.