Op zondag 9 juni rijden we vanuit Queenstown naar Milford Sound, de beroemdste fjord van Nieuw Zeeland. Het wordt een lange rit. We nemen Highway 6 richting Kingston en rijden langs enkele grote meren naar Te Anau. Het is een behoorlijke omweg, maar we kunnen niet anders. Er zijn namelijk geen andere wegen die naar de Milford Sound leiden. Na Te Anau is het nog 2,5 uur rijden naar Milford Sound. Deze weg, de Milford Road, mag absoluut de mooiste weg van Nieuw Zeeland worden genoemd. De weg is een attractie op zich.

We rijden over een smalle weg en worden omringd door bergen, steile rotswanden, bossen, honderden watervallen en meren. Op zich is dit niet zo bijzonder. Dat hebben we al vaker in Nieuw Zeeland gezien. Wat het zo bijzonder maakt zijn de varens en de dikke lagen mossen en korstmossen die op de bomen groeien. Nooit geweten dat er zoveel kleuren groen zijn. Soms zijn de mossen zo lang dat het net kabouterbaarden zijn. Het is een beetje mistig en af en toe regent het een beetje. Maar als de zon zo nu en dan doorbreekt glinstert alles oogverblindend.

Bij Knobs flat stoppen we voor een lunchpauze. Op de informatieborden zien we dat we ons nu in het Fiordland National Park bevinden. Dit park is het grootste nationale park in Nieuw Zeeland en staat - hoe kan het ook anders - op de World Heritage list. Grote delen van het park zijn ontoegankelijk, maar het fjord Milford Sound is redelijk eenvoudig te bereiken. Tenminste, als het weer meewerkt. Het Fiordland National Park behoort namelijk tot de meest regenrijke gebieden in de wereld. In Milford Sound regent het zo'n 200 dagen per jaar en in de winter valt deze regen in de vorm van sneeuw. Per jaar komt er gemiddeld 7.000 mm regen naar beneden! Op foto's zien we hoe een grote sneeuwlawine in 1996 vlak naast de Homer tunnel naar beneden is geraasd.

We rijden verder en de weg loopt steil omhoog naar de 1,2 kilometer lange, smalle en zeer donkere Homer tunnel. Deze tunnel is in 1952 gemaakt om een toegangsweg naar Milford Sound te krijgen. Je vraagt je af wanneer ze de tunnel afmaken. De weg in de tunnel loopt omlaag, is niet geasfalteerd, er is geen licht en er sijpelt water langs de wanden. Bovendien is de tunnel zo smal dat we met onze hoge camper in het midden moeten gaan rijden om de bovenkant van de tunnel niet te raken. Vlak voor het eind van de tunnel, maakt de weg nog een bocht en dat allemaal in het donker.

Door de Cleddau-vallei rijden we naar Milford Sound waar we in de loop van de middag arriveren. Het plaatsje Milford Sound mag eigenlijk geen naam hebben; Het bestaat slechts uit een visitor centre, een restaurant, een paar huisjes en een hotel. Bij het visitor centre informeren we naar de boottochten die je hier in de fjord kan maken. We willen morgen graag varen en de dame achter de balie vertelt ons dat we nu nog geen kaartjes hoeven te kopen. In deze tijd van het jaar is het niet druk en het is verstandiger om het weer van morgen af te wachten.

We gaan op zoek naar een slaapplaats. Volgens de informatie die we gelezen hebben, is er geen camping in Milford Sound. We zullen dus ergens een plekje moeten vinden voor onze camper. Gelukkig mag je in Nieuw Zeeland op de meeste plekken 'wild kamperen'. Maar tot onze verbazing vinden we toch een camping. We nemen een powered site zodat de kachel aan kan en we met de computer aan de site kunnen werken. Als de elektriciteitskabel is aangesloten blijkt echter dat we geen stroom hebben. Als we gaan navragen wat er aan de hand is, vertelt de eigenaar van de camping dat hij de generator pas om 17.00 uur opstart en om 23.00 uur weer uitzet. Dat had hij wel eens eerder mogen vertellen. Gelukkig hebben we een gaskachel.
's Nachts regent het hard en horen we zelfs enkele harde donderslagen.

De volgende ochtend worden we wakker van getrippel op het dak. Het regent niet meer, dus daar kan het geluid niet door veroorzaakt worden. Leo is als eerste zijn bed uit en gaat ook als eerste douchen. Als hij buiten loopt, ziet hij dat het getrippel wordt veroorzaakt door een grote Kea. Hij vindt deze bergpapegaai er maar gevaarlijk uitzien met zijn grote snavel. Het lijkt wel een roofvogel. De Kea huppelt achter hem aan en gaat vervolgens bij een andere camper eten bietsen.

Na het ontbijt rijden we naar de haven. Het is een beetje mistig en koud, maar het is in ieder geval droog en dat mag hier een wonder heten. Om 11.00 uur vertrekt de boot voor een cruise door de 16 kilometer lange Milford Sound. De tocht duurt bijna twee uur en gaat tot aan de Tasmanzee. In de haven hebben we al een mooi uitzicht op de 1.692 meter hoge Mitre Peak, de hoogste berg ter wereld die direct uit zee oprijst. We zien ook direct een paar zeehonden die spelen met een gevangen vis.

De Milford Sound is miljoenen jaren geleden uitgesleten door een gletsjer en is nu gevuld met zeewater. De fjord is 330 meter diep en dit maakt het zelfs voor luxe cruiseschepen mogelijk om Milford Sound binnen te varen.

We varen langs recht uit zee omhoog rijzende bergwanden en de mist geeft het geheel een geheimzinnig sfeertje. Overal vallen kleine watervalletjes naar beneden, maar we varen ook vlak langs de indrukwekkende Bowen Falls die vanaf 160 meter hoogte naar beneden vallen. De boot vaart zo dicht langs de waterval dat we op het bovendek behoorlijk nat worden en als we het smalste punt in het fjord passeren, waait het zo hard dat we bijna van het dek worden geblazen. Als we naar de haven terug varen, krijgen we gezelschap van enkele dolfijnen. Onze dag kan niet meer stuk!

We hebben het inmiddels erg koud gekregen en zijn blij dat we weer naar onze warme camper terug kunnen. We drinken snel nog een kop warme chocolademelk voordat we Milford Sound verlaten. Via de Milford Road rijden we weer terug naar Te Anau. Het is geen straf om deze prachtige weg twee keer te moeten rijden. Aan Lake Te Anau vinden we een leuke camping. In de gemeenschappelijke keuken/woonkamer brandt een allesbrander en is het gezellig. De tocht naar Milford Sound en de boottocht door de fjord is zeker de moeite waard, ondanks het feit dat het een beetje uit de route ligt.

De volgende dag rijden we door naar Dunedin. Het eerste gedeelte rijden we via een toeristische route naar Palma Point. Op het zuidelijkste puntje van de highway zien we hoge golven op de kust slaan. Dit is ook één van de meest zuidelijke punten op aarde waar mensen wonen. Het is nog maar een klein stukje zwemmen naar de Zuidpool en we kunnen bijna niet verder van Nederland verwijderd zijn.
Bij Invercargill blijkt dat we de verkeerde weg hebben genomen. We zijn er veel te laat achter gekomen en we rijden nu over de saaie, rechte Highway 1 naar Dunedin in plaats van over de mooie kustweg.

We komen om 15.00 uur in Dunedin aan. Net buiten het centrum van Dunedin, in Kaikorai Valley, vinden we een camping waar Leo 's avonds naar de kroeg kan om het WK-voetbal te kijken (zegt hij).