Op vrijdag 7 juni besteden we de eerste uren in Wanaka met het versturen van emailtjes en het uploaden van nieuwe verslagen en foto's. Wanaka is een echte wintersportplaats en omdat er nu nog maar een dun laagje sneeuw op de bergtoppen ligt, is er weinig te beleven.

Vanuit Wanaka nemen we Highway 89, een toeristische route naar Queenstown. Deze weg is de hoogst gelegen bergweg van Nieuw Zeeland en is in de winter gesloten voor al het verkeer. De verandert dan namelijk in een echte glijbaan. De weg blijkt voornamelijk uit losse steentjes te bestaan en omdat het vannacht gevroren heeft, bevinden zich hier en daar ijsplekken op de weg. Als de zon doorbreekt, zijn de ijsplekken echter al snel verdwenen. We passeren het wintersportplaatsje Mount Cardrona en zien dat er nog maar heel weinig sneeuw ligt. Toch rijden er al auto's met ski's en snowboards op het dak naar het plaatsje.

Vanaf een uitkijkpunt op de pas hebben we een wijds uitzicht op het dal waarin Queenstown ligt. Queenstown ligt aan het Wakatipumeer en wordt omgeven door de Remarkables-bergketen. De stad ontstond in 1862 toen in de omgeving goud werd ontdekt. Tegenwoordig is het toerisme de belangrijkste bron van inkomsten en is Queenstown hét walhalla voor allerlei adrenalinesporten. Hier kan je op talloze manieren je leven wagen; Bungy jumpen, jetboaten, parasailing, parachutespringen, skiën, kajakken en zorben (je kruipt in een drie meter dikke doorzichtige pvc-bal met een vijftig centimeter dik luchtkussen en laat je vervolgens een steile helling afrollen). This is the place to be!

We rijden gelijk dwars door Queenstown via de Gorge Road naar de 4 kilometer ten noorden van Queenstown liggende Edith Cavell Bridge. Hier bevindt zich in de Shotover River Canyon Shotover Jet, en bij Shotover Jet kan je "jetboaten". Wat is jetboaten? Nou, je vaart met een speedboat (een jetboat) op zeer hoge snelheid door ravijnen, je scheert vlak langs brugpilaren en rotswanden, door ondiepe wateren en draait rondjes bij topsnelheden.

Vanaf de Edith Cavell Bridge kijken we eerst hoe de jetboats met hoge snelheid af en aan varen door de smalle canyon. Roos krijgt het er niet warm van, maar Leo kan bijna niet wachten. Een tochtje van 25 minuten blijkt echter goed aan de prijs te zijn: NZ$79 per persoon. Als Roos deze prijs ziet, krijgt ze het nog kouder, maar het adrenalinepeil van Leo is bijna niet meer te meten. Hij heeft het geld er wel voor over. Roos blijft op de kant om foto's te maken.

Leo heeft geluk. Over 10 minuten vertrekt er een boot en er is nog een plaatsje vrij. Bij de aanlegsteiger van de jetboats, krijgt hij een regenjas en een haarband om zijn oren warm te houden. Het is namelijk ijzig koud en in de boot zal de temperatuur nog wel een paar graden dalen. Hij krijgt ook een reddingsvest. Voor vertrek vraagt de "schipper" wie er ooit met 50 kilometer per uur op een ondiepe rivier tussen rotswanden door heeft gevaren. De zin van het reddingsvest is ons niet helemaal duidelijk als Leo in een brullende jetboat de Shotover River opschiet. Zou het dienen om je warm te houden?

De jetboat vaart een paar keer heen en weer en Roos probeert foto's te maken. Dat is nog lastig want de boot vaart echt enorm hard voorbij. De "schipper" stuurt de boot naar de steile wanden van de canyon om deze op het laatste moment te missen en de geringe diepgang van de boot wordt gedemonstreerd door vlak langs de oever van de rivier te varen. Na enkele minuten schreeuwt de "schipper" dat iedereen zich goed vast moet houden want hij gaat een rondje draaien. Op volle snelheid gooit hij het stuur om en de boot draait op een enkele vierkante meter een pirouette van 360 graden. Het water spuit omhoog en komt de boot in. Brrr, dat is koud. Net voor we stoppen wordt bij de aanlegsteiger de pirouette herhaald. Roos kan nog net een paar foto's nemen.
Een half uurtje nadat hij is ingestapt, staat Leo ijskoud en verkleumd weer op het droge. Ook zijn handen zijn bevroren terwijl de boot toch verwarmde handvaten had. Hij vond het in letterlijke zin adembenemend, want in de boot kon hij bijna niet ademen. Was dat van de kou of van de spanning?

We rijden terug naar Queenstown en vinden vlak naast de Gondola (gondelbaan) een mooie camping met ruime plaatsen en schone sanitaire voorzieningen. Als de camper is geparkeerd lopen we naar het centrum. Queenstown blijkt een leuk, levendig centrum te hebben met veel leuke winkeltjes en restaurants. Opvallend is dat er hier ontzettend veel Japanners rondlopen. Ze geven bakken geld uit aan souvenirs en het personeel van de meeste souvenirwinkels spreekt ook Japans.

We lopen langs de oude gebouwen naar de rand van het Wakatipumeer. Met zijn lengte van 84 kilometer en breedte van 5 kilometer is het meer het op één na grootste meer van het Zuidereiland. Het vreemde aan dit meer is dat het waterniveau iedere vijf minuten ongeveer tien centimeter stijgt en daalt als gevolg van atmosferische invloeden.

's Avonds gaat Leo om 23.15 uur nog op stap. In een Ierse pub ziet hij in gezelschap van veel Engelse en Ierse supporters het Engelse voetbalelftal winnen van Argentinië. De Engelsen gaan volledig uit hun dak en schreeuwen heel Queenstown wakker. Die adrenalinestoot hebben ze alvast te pakken! Voor Leo is het feest het sein zijn bed op te zoeken. Morgen volgt er immers weer een drukke dag.