Het is maandag 3 juni en prima weer om een stevige wandeling te maken. Om 8.30 uur gaan we op pad en rijden vanaf de camping ongeveer 15 kilometer naar Marahau, de zuidelijke toegang van het Abel Tasman National Park. Er lopen geen wegen door het park en de enige manier om in het park te komen is via de vele wandelpaden die beginnen bij de ingang van het park. We parkeren de camper en in het visitor center bekijken we de wandelroutes.

Met name de meerdaagse Inland Track en Coastal Track zijn erg populair. Ze worden in ongeveer twee tot drie dagen gelopen. Zoveel tijd hebben wij echter niet en we besluiten een gedeelte van de Coastal Track te lopen omdat deze route met name langs en over de gouden zandstranden van Golden Bay voert. We hebben wel zin in een strandwandeling!

We lopen eerst over een houten vlonder. Honderden krabbetjes schieten in hun holletjes als we over ze heen lopen. Het pad kronkelt zich een weg tussen de bomen en struiken en langs de kust. We zien beschutte baaien en gouden zandstranden en het is opmerkelijk dat direct aan de rand van die stranden dichtbegroeide bossen beginnen.
Af en toe moeten we een beekje oversteken. We lopen ongeveer 1,5 uur en verlaten regelmatig het pad om een strandje op te wandelen. Er lopen en vliegen hier veel vogels rond en het uitzicht op de azuurblauwe zee is prachtig.

Het park heet niet voor niets Abel Tasman National Park. Abel Tasman was de eerste Europeaan die op 13 december 1642 Nieuw Zeeland ontdekte en op 18 december gingen zijn schepen de 'Heemskerck' en de 'Zeehaen' in deze Golden Bay voor anker om vers voedsel en drinkwater in te nemen. Op 19 december verscheen er een kano met 13 Maori's (Tasman omschreef ze als inboorlingen). Tasman probeerde de Maori's uit te nodigen om aan boord te komen, maar de Maori's verroerden geen vin. Er verschenen steeds meer kano's met Maori's en Jacobszoon Vischer, de schipper van de 'Zeehaen', besloot Tasman te waarschuwen om ze niet op het schip toe te laten. Hij stuurde zeven man in een sloep naar de 'Heemskerck'. De sloep werd echter onderweg door de Maori's geramd en vier bemanningsleden van de 'Zeehaen' werden vermoord. Drie personen wisten de 'Heemskerck' zwemmend te bereiken en zij werden gered. De Maori's werden nog met musketten en kanonnen beschoten, maar niemand werd geraakt. Tasman gaf het bevel de baai onmiddellijk te verlaten en noemde deze baai vervolgens 'Moordenaarsbaai'. Met al die zandstranden met goudgekleurd zand vinden wij de naam Golden Bay veel toepasselijker.

Onderweg komen we regelmatig wandelaars tegen die met volle bepakking aan de meerdaagse trip zijn begonnen. Als we terug zijn op de parkeerplaats komen er twee mannen van een reddingsdienst naar ons toe. Ze vragen ons of we toevallig op het wandelpad een vrouw hebben gezien die een ongeluk heeft gehad. We hebben wel een meisje erg traag en mank zien lopen, maar denken dat zij niet degene is die ze zoeken. Op mountainbikes en met een medische kit op hun rug (heel handig) rijden ze het wandelpad op. Wij vertrekken in de richting van Murchison.

Als we de mooie bergweg oprijden hebben we nog een halve tank benzine. We zien op de landkaart dat we nog een aantal plaatsjes tegen zullen komen en besluiten onderweg te tanken. Als we al heel wat kilometers hebben afgelegd en al geruime tijd door de bergen rijden, beginnen we ons toch een beetje zorgen te maken over de inhoud van de benzinetank. De plaatsjes op de landkaart blijken in de meeste gevallen uit niet meer dan enkele huizen te bestaan en er is in geen velden of wegen een tankstation te bekennen. Als het reservelampje van de benzinemeter begint te branden blijkt dat we nog ruim 50 kilometer (meer dan een uur) moeten rijden voordat we Murchison zullen bereiken. Leo probeert zo zuinig mogelijk te rijden. Dit betekent berg af zonder te remmen zodat hij de berg op minder gas hoeft te geven. Als we een auto langs de kant van de weg zien stoppen we en vragen we of er in de buurt benzine verkrijgbaar is. "Ja, in Murchison", luidt het antwoord, "nog maar 30 kilometer". O jee, als we dat maar halen. De auto begint al te stotteren, maar gelukkig loopt het laatste gedeelte van de weg bergafwaarts. Met een redelijke snelheid rijden we Murchison binnen en halen op de laatste druppel de benzinepomp. Als we later de camper inleveren, zal blijken dat we hier gefotografeerd zijn tijdens een snelheidscontrole. Dit "avontuurtje" kost ons uiteindelijk NZ$120.

Met een volle tank en een gerust hart gaan we weer op weg. De weg kronkelt over mooie groene heuvels. Er worden hier veel kiwi's verbouwd. Bij één van de onbemande stalletjes langs de kant van de weg stoppen we. We gooien 2 dollar in een grote spaarpot en zoeken een mooie grote zak kiwi's uit. Het is inmiddels zwaar bewolkt en de eerste druppels vallen uit de lucht.

De weg volgt voor een groot gedeelte de Buller rivier, die door de bossen en diepe ravijnen van de Buller Gorge stroomt. We willen een kijkje nemen in het Buller Gorge Adventure & Heritage Park, maar als we er aankomen is het opgehouden met zachtjes regen. We waren eigenlijk van plan om hier een korte wandeling naar de White's Creek Faultline te maken. Dit was het epicentrum van de aardbeving van 1929 en je zou hier goed kunnen zien hoe de grond toen 4,5 meter omhoog is gekomen. Omdat het nu echter stevig regent en het al redelijk laat in de middag is, besluiten we niet te gaan wandelen maar door te rijden naar Westport. Vanaf de weg kunnen we nog snel een blik werpen op de langste hangbrug ter wereld.

We volgen de weg langs de Buller rivier en stoppen onderweg nog een paar keer om foto's te maken. Vlak voor de rots Hawks Crag stoppen we op een uitkijkpunt, vanwaar we foto's kunnen maken van de over de rivier de Buller hangende rots. Deze rots vormde in 1859 een struikelblok bij de aanleg van de weg naar de westkust en de enige oplossing was om in de rots een halve tunnel te hakken. Deze halve tunnel is net hoog genoeg om een vrachtwagen of bus door te laten en de weg bestaat op dit stuk maar uit één baan.

In het donker vinden we een camping enkele kilometers buiten het centrum van Westport. De camping ligt aan Carter Beach, maar van dit strand zien we niets omdat het pikkedonker is. De branding kunnen we wel horen. Na het eten gaat Leo op zoek naar een televisie met satellietontvangst om het WK-voetbal te volgen. Helaas blijken we hier in de middle of nowhere te zitten en er is nergens een bar of restaurant met tv te vinden. Op de camping ziet hij laat op de avond nog wel de samenvatting van de eerste wedstrijd van vandaag. De uitzending begint om 23.00 uur en duurt door de vele reclames tot 00.30 uur. De samenvatting van de wedstrijd duurt dus langer dan de wedstrijd zelf!!