Om 6.00 uur staan we met volle bepakking te wachten voor ons hotel. We hebben een all-inclusive arrangement geboekt naar het Royal Chitwan National Park. Om 6.15 uur komt iemand ons ophalen. Hij is lopend en vraagt ons met hem mee te lopen naar de taxistandplaats. Hij regelt voor ons een fietsriksja. We nemen allebei plaats op de smalle bank en nemen onze vier rugzakken op onze schoot. We hebben medelijden met de riksjarijder. Met onze rugzakken zijn we een behoorlijke zware last voor hem. Als de weg iets omhoog loopt, heeft hij moeite om de trappers rond te bewegen. De man die ons kwam ophalen rent voor de fietsriksja uit. Als Leo wil afstappen om te gaan lopen (dat gaat waarschijnlijk sneller) wil de riksjarijder daar niets van weten.

Als we bij de verzamelplaats aankomen, blijken er veel bussen klaar te staan voor vertrek. Het is er een drukte van belang; toeristen zijn op zoek naar hun bus, verkopers verkopen fruit en zoete broodjes en natuurlijk zijn ook de bedelaars weer vroeg op vanochtend. Als de rugzakken op het dak van de bus liggen, kunnen we plaats nemen. We hebben gelukkig redelijk veel beenruimte.
Als rond 7.00 uur de bus vertrekt, blijken er maar 12 toeristen in de bus te zitten. Dit doet ons het ergste vrezen. Als een bus namelijk niet vol zit, zal de chauffeur onderweg zoveel mogelijk mensen willen meenemen om toch nog wat extra geld te verdienen. Gelukkig blijkt onze vrees echter ongegrond en wordt er onderweg geen locale bevolking meegenomen. Het kost enige tijd om Kathmandu te verlaten, zeker omdat de chauffeur en zijn hulpje nog boodschappen moeten doen; We stoppen voor een krantje, enkele meters verder voor wat fruit en een laatste maal om nog wat dozen mee te nemen.

De reis voert over bergwegen en we hebben het grootste deel van de tijd een mooi uitzicht op de Trisuli-rivier. Regelmatig stopt de bus bij een politie- en/of tolpost en rond het middaguur stoppen we voor een lunch. Na de lunch komen we in een file te staan. Als we na een half uur langzaam verder kunnen rijden, zien we op de smalle bergweg een vrachtwagen op zijn kant liggen.
Om 13.30 uur komen we aan in Sauraha, een klein dorpje langs de rivier met een landelijk karakter aan de rand van het Chitwan NP. Sauraha is overigens het dorpje om te verblijven als je het park wil bezoeken, maar geen 150 dollar per nacht wil betalen voor accommodatie in het park.
We zijn nu aangekomen in het tropische laagland van Nepal, de Terai. De Terai is een vlakke, laaggelegen strook aan de zuidelijke grens van Nepal. Deze streek beslaat minder dan 20% van Nepal, maar bezit de helft van het bebouwbare land, voorziet in 60% van de graanproductie en is de verblijfplaats van de helft van de bevolking. Deze streek is nergens breder dan 48 kilometer en heeft een gemiddelde hoogte van 150 meter boven zeeniveau.
Bij het busstation staat er al een gids van ons hotel met een landrover te wachten. Er worden wat matrassen en rioolbuizen op de landrovers geladen en onze rugzakken gaan ook achterin. Wij mogen voorin naast de chauffeur plaatsnemen. Het is in deze regio een stuk warmer dan in Kathmandu. Het water gutst uit onze lijven.

Als we aankomen in het Wildlife Camp genieten we eerst van de lunch en een koude cola. Hierna hebben we even de tijd om te douchen voordat het drukke programma gaat beginnen. We overnachten in kleine hutjes. De kamer is schoon en is voorzien van een eigen douche en toilet en - gelukkig - een ventilator aan het plafond. Aangezien in dit gebied malariamuggen voorkomen, zijn we gisteren begonnen met het slikken van Paludrine.
Tot aan de jaren vijftig was dit gebied onderontwikkeld en geïsoleerd door een hevige vorm van malaria. De enige permanente bewoners waren de Tharu, die over een natuurlijke immuniteit voor malaria beschikten. Andere Nepalezen vermeden deze streek tijdens het malariaseizoen. Men wist toen niet dat malaria werd overgebracht door muggen. Men vermoedde dat de ziekte ontstond door giftige dampen die opstegen uit stilstaand water.

De volgende ochtend zitten we al om 6.30 uur fris gewassen aan het ontbijt. Om 7.00 uur komt de gids ons halen voor een tocht van 2,5 uur op de rug van een olifant. We gaan op zoek naar de éénhoornige neushoorn en ander wild!
Vlakbij het hotel staat Jumbo al op ons te wachten. Via een soort vliegtuigtrap klimmen we in het bakje op de rug van de olifant. We krijgen gezelschap van een praatzieke Nepalees die hier ook op vakantie is. De phanit (chauffeur van de olifant) zit voor het bakje en achter de oren van de olifant. Hij houdt de olifant in beweging door hem met zijn voeten constant achter de oren te stoten.
De hoogte van de olifant plus het feit dat olifanten door andere dieren worden gerespecteerd, zorgt ervoor dat dit dé manier is om wilde dieren te spotten.
De olifant loopt dwars door het dorp in de richting van de jungle. Onderweg sluiten er steeds meer olifanten met toeristen aan en al snel vormen we een leuke stoet. De phanits moeten bij een kantoortje nog enkele papieren regelen en stappen van de olifant af. Onze olifant geniet van dat moment en besluit aan de wandel te gaan. Hij wordt gelukkig al snel gestopt door een andere phanit. Dat vindt onze olifant niet leuk. Uit verveling begint hij zand en hooi over zijn rug en in onze gezichten te gooien.
Hobbelend en bobbelend gaan we vervolgens het park in. Je hebt een mooi uitzicht op deze hoogte en het voordeel is dat dieren denken dat er alleen een olifant aan komt en dus niet zo snel vluchten. Op deze manier zien we veel vlinders en vogels. Helaas kunnen we nog geen neushoorns ontdekken. Maar Jumbo doet zijn best!

Na de lunch gaat ons programma verder met een kanotocht en wandeling door de jungle. In een uitgeholde boomstam varen we 45 minuten stroomafwaarts over de rivier de Rapti. Met een stok wordt de boot soms weer in de goede richting geduwd. Het bootje is overigens heel erg wankel. We hebben het gevoel dat we ieder moment kunnen omslaan en besluiten zo min mogelijk te bewegen. De krokodillen moeten vandaag maar op zoek naar andere lekkere hapjes!
Het water in de rivier lijkt rustig voort te kabbelen maar regelmatig zien we draaikolken en opborrelend water. Langs de kant zijn kleine kinderen aan het zwemmen. Ze zouden toch wel weten dat er hier krokodillen zwemmen? We zien veel vogels en één enkel klein krokodilletje die lekker op een zandbank ligt te zonnen.

Een neushoorn kan op dertig meter afstand een stilstaand voorwerp namelijk niet onderscheiden. Als een neushoorn zich bedreigt voelt (en dat voelen ze zich al snel), zal hij voor de zekerheid in volle vaart afrennen op alles af wat beweegt. En ondanks hun gewicht en omvang zijn ze opmerkelijk vlug en lenig. Zij zijn in staat na een aanval snel te keren en een volgende aanval uit te voeren. De gids vertelt ons dat we bij een aanval van een neushoorn zigzaggend weg moeten rennen en een kledingstuk weg moeten gooien, in de hoop dat de neushoorn zich daar op richt.Al na enkele minuten lopen zien we een enorme krokodil in het water liggen. Enkele meters verderop ligt nog een andere soort aan de andere kant van een smal riviertje te zonnen. We kijken elkaar aan en realiseren ons dat als er krokodillen aan de andere kant van het water liggen, de kans groot is dat er aan deze kant ook enkele liggen. We besluiten nog wat dichter bij de gidsen te gaan lopen. In het park komen twee soorten krokodillen voor: de muggerkrokodil en de gaviaal. De laatste heeft een lange, smalle bek en is uiterst zeldzaam. We zien ze allebei.

Tijdens de wandeltocht zien we behalve krokodillen ook hertjes, diverse soorten apen, grote insecten en zelfs een slang. Als we even stilstaan om een foto te maken, zien we op de grond kleine beestjes omhoog staan. Voordat we beseffen dat dit bloedzuigers zijn zitten er al enkele op onze schoenen. Gelukkig hebben we onze hoge bergschoenen aan. Eén van de gidsen heeft minder geluk; hij loopt op zijn teenslippers en moet dan ook een paar bloedzuigers van zijn enkels afhalen. We lopen enkele uren door dichte begroeiing en zien regelmatig wilde dieren. Als we tussen het hoge olifantengras lopen, maant de gids ons tot stoppen. Hij ruikt een neushoorn en nu hij het zegt, ruiken wij het ook. Het lijkt het dikhuidenverblijf in Blijdorp wel. We kijken elkaar aan en kijken in het rond waar we naar toe kunnen vluchten als er inderdaad een neushoorn ons pad kruist. Na enige minuten vergeefs zoeken naar een neushoorn, besluiten de gidsen het op te geven en lopen we door. We kijken de eerste minuten regelmatig achterom of we niet gevolgd worden...

Zonsondergang aan de Rapti

Als we het allemaal wel gezien hebben, vraagt de gids of we misschien een neushoorn willen zien. Ja natuurlijk willen we die zien. We versnellen onze pas en zien op nog geen 50 meter afstand een neushoorn in de rivier liggen. Alleen zijn oren en neus steken boven het water uit. Omdat de neushoorn geen zweetklieren heeft, brengt de neushoorn veel tijd badend aan rivieroevers door en bedekt zijn huid met modder tegen de inwerking van de zon en parasieten.
Met de waarschuwing van gisteren nog in ons hoofd vragen we aan de gids of het geen kwaad kan dat we zo dichtbij staan. Hij zegt dat de neushoorn ons op deze afstand waarschijnlijk niet kan zien. Wij horen met nadruk het woordje waarschijnlijk. Wat als hij ons wel ziet?
Als de neushoorn inderdaad aanstalten maakt om het water uit te komen, schieten we snel een paar foto's en doen een paar passen achteruit. Hebben we toch nog foto's van een in het wild levende neushoorn.