Als alle douaneformaliteiten zijn afgerond kunnen we lopend de grens tussen Tibet (China) en Nepal passeren. Vanaf Lhasa tot aan Kathmandu hebben we exact 1.261 km afgelegd.
Niet alleen de natuur is in Nepal heel anders dan in Tibet, maar we stappen direct ook een andere cultuur binnen. De Hindoestaanse muziek knalt uit de luidsprekers, de vrouwen lopen in kleurige sari's en de mannen proberen ons direct de winkels in te praten. Namaste Nepal!

Het valt ons direct op dat men in Nepal - net als in Engeland - aan de linkerkant van de weg rijdt. Tenminste zo zou het moeten zijn. Het verkeer in Nepal rijdt namelijk aan die kant van de weg waar (men denkt dat) er het meeste plaats is.
We dalen verder de berg af, de Kathmandu Vallei in. De vallei meet 24 x 19 kilometer (oost-west, noord-zuid) en er bevinden zich hier duizenden monumenten, tempels, stoepa's en paleizen, waarvan er zeven door de UNESCO zijn uitgeroepen tot wereldmonument.

Durbar Square
De naam Kathmandu is afgeleid van Kasthamandap, het Nepalese woord voor houten huis. Kasthamandap is de naam van een tempel op het centrale plein van de stad, Durbar Square. Men zegt dat deze tempel is opgebouwd uit het hout van de stam van één boom. Verder is "Durbar" een Nepalees woord, dat paleis betekent. Aan dit plein staan veel oude gebouwen zoals tempels en het oude koninklijke paleis Hanuman Dhoka. Verder is op het plein het fraai gesneden houten huis van de Kumari (de levende godin.) te vinden.

Als we het Durbar Square op willen lopen, worden we tegengehouden door een politieman. Hij wijst op een bord waarop staat dat toeristen 200 rupees moeten betalen om het plein te mogen betreden. Wat is dit? Is dit nieuw? Ja dus, bij alle bezienswaardigheden in Kathmandu wordt sinds dit jaar entreegeld geheven. Wij weten de politieman te overtuigen dat we het plein alleen maar over willen steken (op weg naar Freak Street) en mogen zonder te betalen doorlopen.

We proberen ons door de mensenmassa heen te wurmen. Er staan twee lange rijen met mensen op het plein. Een rij staat te wachten voor de Taleju Mandir. Deze tempel is normaal alleen toegankelijk voor hogepriesters, de koninklijke familie en de Kumari, de enige levende godin op aarde. Tijdens het Dasain-festival wordt de tempel echter ook opengesteld voor hindoes. Wij mogen er helaas niet in, maar de hindoes zijn in grote getale toegestroomd.
Verder staat er voor het huis van de Kumari (Kumari Chhen) een lange rij mensen. Ze willen allemaal op audiëntie bij de Kumari. Toeristen worden niet bij de Kumari toegelaten, maar we mogen wel het binnenplein van het huis betreden. We lopen de rij voorbij en gaan het huis van de levende godin binnen.

Boudhanath Stupa

De stupa van Boudhanath staat zeven kilometer ten oosten van het centrum van Kathmandu. Deze stupa is ongeveer 500 jaar oud en oefent grote aantrekkingskracht uit op pelgrims en vluchtelingen uit Tibet. De Boudhanath Stupa is dan ook één van de belangrijkste religieuze plekken in Nepal en het is ook één van de grootste boeddhistische stupa's ter wereld.
De stupa ligt op een mooi plein en wordt omgeven door een cirkelvormig dorpje, waarin vluchtelingen uit Tibet (voornamelijk priesters) een toevlucht hebben gevonden. Het gebied noemt men hier ook wel "little Tibet". De meeste van deze Tibetanen voorzien in hun levensonderhoud door het verkopen van souvenirs aan toeristen. Verder verkopen ze er tsampa, boter, thee en gebedskralen.

Pashupatinath

Met een brommerriksja laten we ons vanaf het hotel naar de Pashupatinath tempel brengen. De tempel bevindt zich in de oostelijke buitenwijk van Kathmandu. We worden afgezet bij de ingang en ook hier moet er - in tegenstelling tot vorig jaar - per persoon 75 rupees aan entreegeld worden betaald.
We lopen langs de vele souvenirwinkeltjes in de richting van de Bagmati-rivier. Deze rivier is in Nepal net zo heilig als de Ganges in India. Gelovigen die hier ritueel te baden of gecremeerd worden, kunnen - net als in de Ganges in India - de cyclus van samsara (wedergeboorte) doorbreken. Ze gaan dan na hun dood rechtstreeks naar het hiernamaals en reïncarneren niet meer. De rivier is ernstig vervuild, maar de gelovigen laten niet na zich onder te dompelen en er een beetje van te drinken.
Een jongetje waarschuwt ons dat er veel apen vrij rondlopen en dat we onze verse broodjes beter in de rugzak kunnen opbergen. De apen kunnen zich namelijk agressief gedragen, zeker als ze eten zien.

Als we boven zijn, gaan we zitten op een plek met uitzicht op de burning ghats voor de rijken. Er vindt net een voorbereiding plaats voor een crematieplechtigheid. De ceremonie wordt verricht door in wit geklede mannelijke nakomelingen van de overledene (wit is de rouwkleur). Er ligt een lichaam gewikkeld in oranje doeken op een bamboe draagbaar. De draagbaar wordt naar een hellinkje verplaatst, zodat het lijk met zijn voeten in de rivier ligt. Hierna wordt de draagbaar weer op de trappen gelegd. De zonen en naaste familieleden steken kaarsjes aan, leggen oranje doeken op het lijk en strooien met bloemen en muntgeld. Enkele hevig geëmotioneerde vrouwen bewijzen de oude man de laatste eer. Ook zij strooien bloemen en leggen doeken over het lijk. Het valt ons op dat alle vrouwen hun lange haar los dragen. Het lijk wordt op een discrete manier (onder de doeken) ontdaan van de kleding.

Enkele zwerfkinderen die zich tussen de familieleden hebben gewurmd, graaien de muntjes die op de grond vallen weg. Ze vechten er zelfs om. Dit is een erg bizarre gewaarwording: kleine kinderen die bij het lijk aan het worstelen zijn om munten bij elkaar te graaien. De familie laat het gelaten toe. De kleding van de overleden man wordt in de rivier geworpen. Enkele meters verder wordt de kleding weer uit de rivier gevist. We hebben ook gezien dat een oude man, terwijl het lijk nog niet verbrand was, het geofferde fruit wegpakte en dit op zijn gemak in een plastic zakje stopte.
Als de draagbaar met het lijk naar de brandstapel wordt verplaatst, vallen er muntjes op de grond en in het water van de rivier. De zwerfkinderen duiken er direct op. Ze vechten om een paar rupees. Als ook deze brandstapel wordt aangestoken, is het voor ons tijd om verder te lopen.

Swayambhunath (Apentempel)

Vanaf het dakterras van ons hotel zien we de Swayambhunath op een heuveltop ten westen van de stad liggen. 's Avonds is deze tempel prachtig verlicht. Swayambhunath is de oudste boeddhistische tempel van de Kathmandu vallei. De tempel wordt ook wel de apentempel genoemd omdat er zoveel apen bivakkeren.
We besluiten vanaf het hotel naar de tempel te lopen, een wandeling van ongeveer 45 minuten. Dwars door de smalle straatjes van de wijk Chhetrapati lopen we naar de rivier Vishnu-mati. Een leuk wandelingetje door de achterbuurten en de andere (minder mooie) kant van Nepal. In de straatjes zijn kinderen aan het spelen, worden er diverse ambachten uitgevoerd, zitten vrouwen te borduren en verbazen we ons over de vele piepkleine winkeltjes (vaak niet breder dan de deur of gevestigd onder een trap) waar allerlei producten worden aangeboden, maar waar we nooit een klant zien. Als we de brug oversteken, zien we dat de rivier bijna droog staat. We ruiken ook dat het riool van Kathmandu rechtstreeks op deze rivier wordt geloosd. Een groot varken draait zich nog eens lekker om in de modder, terwijl enkele meters verderop kleine kinderen in het kleine beetje water spelen. Twee mannen duwen een grote kar voort met daarop enkele kuub afval. Het afval wordt boven de rioolpijp van de kar afgeschoven en wordt enige meters meegesleurd. Je kan er maar vanaf zijn. De weg verandert in een stoffig pad en loopt tegen de heuvel omhoog. We volgen het pad en komen na een lange wandeling eindelijk aan bij de ingang van de apentempel.

Onder aan de lange trap naar boven staan tempelgebouwen met bontgekleurde beelden en beschilderingen. Er lopen hier veel apen en ze kijken je erg nieuwsgierig aan op zoek naar eten. Ons is verteld dat je de apen nooit rechtstreeks in de ogen moet aankijken aangezien ze dit als een bedreiging kunnen beschouwen. We blijven dan ook op gepaste afstand. Als we alle gebouwen hebben bekeken en de vele verkopers, bedelaars en gidsen van ons hebben afgeschud, beginnen we aan de klim van de versleten stenen trap met 365 treden. En uiteraard gaat het weer steil, zeer steil omhoog. Halverwege onderbreken we hard hijgend en puffend de klim en genieten op een bankje van een slok drinken en van het uitzicht op de vele mensen die ons passeren. Regelmatig steekt er ook een roedel apen de trap over.

Boven moeten we entreekaartjes kopen. We zien hier al de ogen van boeddha die op de stupa zijn geschilderd. Er heerst een enorme bedrijvigheid rond de stoepa. Er zijn veel biddende mensen en veel, heel veel apen. We hebben hier een prachtig uitzicht over Kathmandu, de vallei en de besneeuwde Himalaya-toppen in de verte. Dat was zeker de moeite van de klim waard! Is het nu mistig of zou het toch de smog zijn? Misschien is het toch niet zo overdreven dat veel mensen in de stad de mond bedekken met een wit kapje om het ergste vuil buiten de longen te houden.
De afdaling is trouwens een stuk eenvoudiger dan de klim naar boven.

Thamel

Het Thameldistrict is het toeristisch centrum van Kathmandu. De wijk bestaat uit hotels, winkels, reisbureaus, internetcafés, restaurants en disco's. De vele verlichte reclameborden bepalen het straatbeeld. Als je door Thamel loopt, word je elke halve minuut aangesproken door de verkopers: Hello, How are you? Where do you come from? Look, Buy, smoke? Hasiessss? Change money? In de vele souvenirwinkels zijn vooral T-shirts, tapijten, boeken en Tibetaanse souvenirs te koop. In Thamel zijn ook de Germany bakeries te vinden waar heerlijke verse broodjes, croissantjes en appelflappen te koop zijn. Ook de supermarktjes hebben hier een breed assortiment Westerse producten zoals kaas, Nutella, pindakaas, snoep en alle mogelijke toiletspullen (inclusief medicijnen waarvoor je geen recept nodig hebt).
Eten kan je in Kathmandu heel uitgebreid in één van de vele restaurant. Wij hebben elke avond heerlijk gegeten (ook steaks en kip) voor ongeveer 8 à 10 gulden per persoon.