Woensdag 16 januari. Het is al weer vroeg dag. Om 6.30 uur zitten we aan het ontbijt en om 7.00 uur vertrekken we voor een dagje sightseeing in Mandalay.

Mandalay is qua grootte de tweede stad van Birma en veel toeristen bezoeken de stad. De overheid probeert hier een slaatje uit te slaan door per bezienswaardigheid 3 tot 6 US$ entreegeld te heffen. Het kost je heel wat geld als je alle bezienswaardigheden van Mandalay wil bezoeken, terwijl een aantal bezienswaardigheden het geld helemaal niet waard is. Het is dus verstandig je eerst te oriënteren en een keuze te maken uit de vele bezienswaardigheden van de stad en de omgeving.

Wij bezoeken eerst de Mahamuni Paya. Het lukt ons de 4 US$ dollar entreegeld te vermijden door heel nonchalant langs de entree te lopen. Niemand vraagt ons naar een ticket. De pagode is - na de Shwedagon Pagode in Yangon - het belangrijkste religieuze bouwwerk in Myanmar en het boeddhabeeld dat zich in de pagode bevindt wordt door pelgrims uit de hele wereld bezocht. Men denkt dat het beeld van Mahamuni ('de Grote Wijze') is gemaakt tijdens Boeddha's leven en dit beeld door hem is bezield. Het beeld is bijna 4 meter hoog en van brons gemaakt. In de loop van de jaren hebben gelovigen het beeld echter bedekt met een 15 centimeter dikke laag bladgoud. Alleen mannen mogen het beeld benaderen.

In een gebouw naast de pagode ontdekken we twee beelden van wachters die geneeskrachtige eigenschappen zouden hebben. Gelovigen raken de beelden aan op de plaats waar ze zelf pijn hebben en daarom zijn sommige delen van het beeld helemaal glanzend glad geworden. Zo te zien hebben de meeste Birmezen last van hun maag en gewrichten.

De volgende stop maken we in een wijk waar ambachtelijke werkplaatsen zijn gevestigd. In deze wijk bevinden zich houtsnijwerkers, bladgoudmakers, zijde- en katoenwevers, koper- en zilversmeden. In de straat waar wij zijn, maken steenhouwers boeddhabeelden uit marmer en hout. Sommige kunstenaars zijn gespecialiseerd in het maken van de gezichten, andere nemen het polijsten van de beelden op zich. Daarna worden sommige beelden geverfd of van een laagje bladgoed voorzien. Al met al een heel intensief werkje.
Verder bezoeken we nog een werkplaats waar men bronzen boeddhabeelden giet en bezoeken we een winkeltje waar traditionele marionettenpoppen worden verkocht.

Als we in Amarapura (Taungmyo) rijden om een bezoek te brengen aan de U-Bein-Bridge, rijden we bij toeval langs de Mahagandayon Kyaung. We zien veel toeristenbussen op de parkeerplaats staan en onze chauffeur vraagt wat er te doen is. Het blijkt dat de bijna 2.000 jonge monniken die hier wonen, zich rond 11.00 uur verzamelen voor hun lunch die zij in alle stilte nuttigen. Dat willen we natuurlijk meemaken!
We gaan het klooster binnen en zijn nog net op tijd om te zien hoe de monniken zich met hun bedelnap opstellen in een lange rij voor de eetzaal van het klooster. Als de bel gaat, lopen de monniken de eetzaal binnen en eten ze in 15 minuten zwijgend hun bedelnap leeg. De rest van de dag moeten ze verplicht vasten.

We rijden terug naar het centrum van Mandalay en lunchen in een traditioneel Birmees restaurant. De tafel wordt volgezet met vegetarische gerechten. Het blijkt dat al deze groenten en sausjes gratis zijn en dat je alleen nog de vleesgerechten moet bestellen. Helaas wordt de bestelde kip koud opgediend. Het duurt even voordat we de obers duidelijk hebben gemaakt dat we het vlees graag warm willen hebben. We eten uiteindelijk alleen wat droge rijst met een duister sausje omdat we het eten niet zo lekker vinden en eigenlijk ook niet echt vertrouwen.

Na de lunch bezoeken we Fort Mandalay. Na een zeer uitgebreide registratieprocedure (we moeten zelfs onze paspoorten laten zien) en betaling van 5 US$ mag ons busje het terrein op. Het is voor toeristen alleen toegestaan om het centrale gedeelte van het fort te bezoeken. Het overige gedeelte is militair terrein en mag alleen in een auto doorkruist worden.

Over het fort kunnen we kort zijn: het is geen bezoek waard. Het paleizencomplex werd ooit gebouwd door een koning voor de huisvesting van zijn 50 vrouwen, concubines en meer dan honderd kinderen. De Britten namen het later in beslag en noemden het Fort Dufferin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het paleis een militair centrum en in 1942 zijn de houten gebouwen tijdens gevechten tussen de Britse en Indiase troepen tegen de Japanners volledig afgebrand.
De huidige gebouwen zijn dus niet authentiek. Sterker nog, ze zijn door dwangarbeiders herbouwd.
Leo beklimt nog een uitzichttoren om het uitzicht te bekijken en een foto te maken.

Als we aankomen bij de Shwenandaw Kyaung, moeten we weer 5 US$ entree betalen. We worden er een beetje moe van. We willen best entree betalen, maar dan moet het het geld ook wel waard zijn. We besluiten niet naar binnen te gaan en een rondje om het klooster heen te lopen. Vele andere toeristen doen hetzelfde. We lezen dat het gebouw ooit een bijgebouw was van Fort Mandalay, maar dat het later werd ontmanteld en werd verplaatst om als klooster dienst te doen. Het is dus het enige overgebleven gebouw van het door brand verwoeste fort.
Aan de kant van het klooster is een universiteit waar godsdienstleer wordt onderwezen. We zien op straat dan ook veel monniken lopen. Eén monnik nodigt ons uit om de universiteit te komen bekijken. Hij vermeldt er duidelijk bij dat wij er niet voor hoeven te betalen. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat we bij het klooster wel moeten betalen. Hij fluistert dat het klooster wordt beheerd door het ministerie van cultuur en niet door de monniken...

Als we vertrekken rijdt onze chauffeur ons hard lachend nog een extra rondje rond het klooster en roept: "Sightseeing outside, one dolar, sightseeing outside, one dollar".

Als we vervolgens aankomen bij Mandalay Hill wordt 3.000 kyat gevraagd voor de pickup die ons omhoog moet brengen. Daarna zullen we nog 3 US$ per persoon voor de entree moeten betalen. En dat alleen om even van het uitzicht en de zonsondergang op een heuvel van zo'n 230 meter hoog te genieten. We besluiten dat we de regering vandaag al genoeg hebben gesponsord. Voor ons geen zonsondergang op Mandalay Hill. We vragen onze chauffeur terug naar de U-Bein-Bridge te rijden voor de zonsondergang en krijgen hier geen spijt van!

Na een "wilde" rit door stad komen we net voor zonsondergang bij de brug aan. Voor 500 kyat huren we een roeibootje. De bootsjongen roeit ons over het meer in de richting van de brug. Als de zon langzaam ondergaat leveren de brug en de voetgangers op de brug prachtige plaatjes op. Er lopen vrouwen met schalen op hun hoofd en er lopen - net als vanmiddag - veel monniken over de brug. De silhouetten van al die mensen tekenen zich mooi af tegen de ondergaande zon.