Vandaag hebben we een lange reisdag voor de boeg en we besluiten dan ook om vroeg te vertrekken. Om 6.00 uur zitten we al in het busje. Als we 20 minuten onderweg zijn, blijkt Leonard het statief van zijn fotocamera te zijn vergeten. We keren om en staan om 6.45 uur weer voor het hotel.
Hoe verder we komen, hoe slechter en smaller de weg wordt. En dit is
nog wel de hoofdweg van Myanmar van Yangon naar Mandalay. Het asfalt dat
er ligt - soms ligt het er ook niet - vertoont grote en soms diepe gaten.
Omdat dit maar een eenbaansweg is, moet het busje bij iedere tegenligger
of inhaalmanoeuvre in de berm gaan rijden, en dat is vaak niet meer dan
een zandpad waar de ossenkarren gebruik van maken. Gemiddeld haalt ons
busje een snelheid van zo'n 30 tot 40 kilometer per uur.
Onderweg zien we veel zwaarbeladen vrachtwagens. Ze vervoeren vracht
én mensen. Deze wagens zouden in Nederland al lang van de weg gehaald
zijn. Als we legertruck met vier lekke banden passeren, moet onze chauffeur
hartelijk lachen. "Army, flat tires, tires no good, too heavy, too
heavy hahaha ."
Tot de tanden bewapende militairen en konvooien legervrachtwagens zijn
hier overigens onderdeel van het dagelijks leven. Als er een konvooi aankomt,
toetert de eerste vrachtwagen ten teken dat iedereen aan de kant moet
gaan en iedere auto moet stoppen tot het konvooi gepasseerd is.
We vragen Myint hoe de benzine dan op de zwarte markt komt. Als de deuren van het busje dicht zijn en we weer rijden vertelt hij dat de militairen het voorrecht hebben om 5 gallon per dag te tanken. Alles wat ze niet verbruiken, verkopen ze aan de zwarthandelaren. De prijs van een gallon is dan natuurlijk wel veel hoger. Bij een officieel tankstations betaalt Myint 170 kyat per gallon en op de zwarte markt moet hij 800 kyat per gallon betalen. Vanaf nu vallen ons langs de kant van de weg ineens provisorische tankinstallaties op. Met emmers en slangetjes kan je hier je tank laten volgooien. Dit verklaart ook het feit dat we twee keer per dag moeten tanken.
Tanken op de zwarte markt
Tussen de middag stoppen we in Kyauktaga voor de lunch. In deze omgeving
zien we opeens erg veel mensen van Indiase afkomst in kleurige sari's
langs de weg lopen. Myint vertelt ons dat er in deze omgeving veel Indiërs
wonen. Het zijn de afstammelingen van de arbeiders die ten tijde van de
Britse overheersing naar Birma kwamen, aangetrokken door de belofte van
werk en de ontsnapping aan het kastenstelsel. Na de militaire coup van
1962 werden echter meer dan 100.000 Indiërs en Pakistani weer gedwongen
het land te verlaten. Zij die bleven, werden verplicht het Birmese staatsburgerschap
aan te nemen.
