Vandaag lekker uitgeslapen. We moeten verhuizen naar een ander hotel omdat het hotel vanaf vandaag is volgeboekt. Als we bepakt en bezakt uitchecken vraagt de dame achter de balie of we niet nog een nacht willen blijven. Had ze dat niet eerder kunnen zeggen? We kunnen echter niet blijven omdat we gisteren al een ander hotel hebben uitgezocht en een kamer hebben gereserveerd.
Met een taxi rijden we naar het Garden Guesthouse. Het hotel is slechts enkele straten verderop en bevindt zich naast de Sule Paya, waar uit de grote luidsprekers constant het harde geluid van de gebeden klinkt. We horen dat dit al dagen 24 uur per dag doorgaat. Gelukkig ligt onze kamer aan de achterkant van het hotel. We hebben dus niet veel last van het geluid.

Plotseling staan we voor een straat die is afgesloten met wegversperringen en worden bewaakt door vele militairen. Even denken we dat we bij het huis van Aung San Suu Kyi staan. Dit blijkt echter niet het geval te zijn. In deze straat is de Amerikaanse Ambassade gevestigd. Het gebouw lig - heel ironisch - midden in een moslimwijk.

Als Leonard en Usha 's avonds terugkomen van een dagje sightseeing in Yangon, zien we voor het eerst het 13-persoons (!!) minibusje waarmee we de rondreis door Myanmar zullen gaan maken. Er zijn maar liefst vier banken achter in het busje. Lekker veel ruimte! Het contract voor de huur wordt ondertekend en we betalen de helft van het afgesproken bedrag. We schieten snel enkele foto's van alle tussenpersonen, de auto en de kentekenplaten. Dit voor het geval ze morgen niet komen opdagen en ze er met de aanbetaling vandoor gaan. Je weet maar nooit.

Buiten Yangon wordt de weg al snel smaller en slechter. In Myanmar rijdt men over het algemeen aan de rechterzijde van de weg. Deze situatie is nog niet heel lang van kracht. Net na 1962 werd er namelijk een nieuwe verkeersregel aangekondigd; De auto's, tot dan toe volgens Britse traditie links rijdend, moesten nu van de ene op de andere dag rechts gaan rijden. Als gevolg hiervan rijden er in Birma nog steeds veel auto's rond met het stuur aan de 'verkeerde' kant. Heel lastig, want de bestuurder heeft bij het inhalen weinig tot geen zicht. Hij moet helemaal op de linkerbaan gaan rijden om te zien of er geen tegenliggers aankomen.

De Birmezen zijn echter - in tegenstelling tot vele andere Aziatische chauffeurs - echte heren in het verkeer. Onze chauffeur neemt bij het inhalen van vrachtwagens, volgeladen pickups en ossenkarren geen enkel risico. Hij gebruikt zijn claxon om andere weggebruikers te attenderen op zijn aanwezigheid bij inhaalmanoeuvres. Het langzamer rijdende vervoermiddel gaat dan netjes aan de kant en laat met behulp van (knipper)signalen weten of we er langs kunnen. Als het voertuig is ingehaald, steekt onze chauffeur netjes zijn hand op om de andere chauffeur te bedanken.

Net voor 8.00 uur rijden we enkele kilometers voor Bago (Pegu) een zandweg op naar vier grote rug aan rug zittende boeddhabeelden: de Kyaikpun Pagode. De beelden zijn 30 meter hoog en zijn in 1476 gebouwd.

Net voor de ingang staat een boord waarop staat dat je 2 US$ entree moet betalen voor deze pagode. De kaartjesverkoper ligt waarschijnlijk nog op bed; er is niemand te zien en we kunnen zonder te betalen naar binnen.

De volgende stop maken we bij de Shwethalyaung, een in een grote overdekte hal liggende Boeddha. Deze Boeddha dateert uit 994 (de overkapping stamt uit 1906) en wordt gezien als de belangrijkste liggende Boeddha van Myanmar.

Bij het beeld staat een groot boord met de afmetingen van zijn lichaamsdelen. We lezen dat het beeld 55 meter lang en zestien meter hoog is. De glimlachende boeddha verbeeldt het moment waarop hij het nirvana binnentreedt. Ook hier zijn we te vroeg gearriveerd. Er is niemand om de 2 US$ entree te innen.

Bij de Mahazedi pagode, is de kaartjesverkoper inmiddels wel aanwezig. Het is een mooie pagode, maar we vinden het de 2 US$ niet waard. We besluiten niet naar binnen te gaan, maar een rondje om de pagode te lopen. Dat is dus een nadeel van Myanmar; overal moet je torenhoge entreeprijzen betalen, terwijl je soms binnen enkele minuten bent uitgekeken. Een monnik verontschuldigt zich bij ons als we niet naar binnen willen omdat we het te duur vinden. Hij vindt het vreemd dat je voor religieuze gebouwen moet betalen. Zit wat in...

Voor de grote Shwemawdaw Pagode hebben we de 2 US$ entreegeld en de 50 kyat voor een fototicket wel over. De pagode lijkt veel op de Shwedagon Pagode in Yangon en de stoepa is met zijn 114 meter zelfs groter. Het glanst en glittert hier echter minder, hoewel ook deze stoepa met bladgoud is bedekt en de torenspits is ingelegd met diamanten.
Aan de voet van de trappen die naar de pagode leiden, staan twee gigantische tempelleeuwen (Chinthes) die beiden een kleine gouden boeddha in hun bek hebben.

Deze pagode, die twee haren van Boeddha zou bevatten, is meer dan 12 eeuwen oud en werd al vele malen verwoest door aardbevingen. We zien zelfs dat er ergens een oude stenen pilaar ligt. Dit deel stortte bij een aardbeving in 1917 naar beneden. Het afgebroken stuk heeft men laten liggen.
Sommige gebouwen herbergen een soort kermisattractie. Er zijn machines waarop bewegende schaaltjes zijn gemonteerd. Je kan proberen hier geld op te gooien en lukt het je, dan brengt het geluk.

Als we verder rijden naar de Kyaiktiyo Pagode wordt het voordeel van het reizen met een taxi pas goed duidelijk. Met een taxi kan je overal stoppen en daar maken we dan ook dankbaar gebruik van. Zien we iets bijzonders of zien we een mooi plaatje voor een foto, dan laten we Myint direct de auto stoppen. We stoppen bij mensen die bezig zijn hun land om te ploegen of rijst te zeven. We rijden langs kleine dorpjes en zien veel mensen langs de weg die vaak ver moeten lopen voordat ze op hun bestemming zijn. Daarbij dragen ze vaak ook nog een zware last op hun hoofd. En dan hebben we het nog niet gehad over de pickups en karren die werkelijk afgeladen zijn. We blijven ons erover verbazen.

Om 13.00 uur komen we aan in Kinpun, het pelgrimskamp aan de voet van de berg waarop de Kyaiktiyo Pagode zich bevindt. We besluiten eerst een hotel te regelen en vervolgens te lunchen. Bij Hotel Sea Sar hebben ze een prachtige, maar dure bungalow (15 US$), maar iets verder in de straat vinden we een goedkoper onderkomen, het Pann Mya Thu Inn Guesthouse. Snel zetten we onze rugzakken in de kamer, want we willen voor 16.30 uur bij de pagode zijn.

De Kyaiktiyo Pagode is het bekendste pelgrimsoord in Myanmar. Een kleine pagode is gebouwd bovenop een goud geschilderde rots die op zijn beurt weer balanceert boven een diepe afgrond.

In principe kan je samen met de pelgrims in ongeveer 5 uur naar boven klimmen. Maar wij zijn natuurlijk wel wat slimmer (en lui) en in Kinpun stappen we in de laadbak van een pickup. De pickup vertrekt pas als er minimaal 36 passagiers zijn. Achter in de truck zijn lage bankjes gemonteerd, waarop we plaats nemen. Er stappen steeds meer mensen in en langzaam voelen we ons als sardientjes in een blik. We houden ons een beetje breed zodat we nog wat ruimte hebben. De plaatselijke bevolking vindt dat er nog meer mensen in de truck kunnen en gebaart ons dat we moeten gaan staan. We houden ons echter van den domme en blijven "lekker" zitten.
De truck slingert in een uurtje de berg op. De rit leidt ons door een ruig berglandschap met steile heuvels en steile hellingen. Volgens onze chauffeur zijn er hellingspercentages van 60% en meer. Dit wilden we eerst niet geloven, maar als we de hellingen zien blijkt hij toch gelijk te hebben. Het lijkt wel of we in de achtbaan zitten. Alleen de looping en de kurkentrekker ontbreken. Halverwege de weg moeten we wachten tot de vrachtwagen vanaf de andere kant naar beneden is gekomen. Daarna kunnen wij weer verder.

De pickup stopt vlak onder de top. De laatste twee kilometer naar de pagode zijn lastig. De weg is erg steil en je moet nog minimaal 3 kwartier klimmen. Daarbij is het inmiddels 15.45 uur geworden en om 18.00 uur gaat de laatste pickup naar beneden. Die willen we niet missen anders moeten we in het donker nog zo'n 4 uur naar beneden lopen! Rekening houdend met de tijd die nodig is om naar boven en weer naar beneden te komen, besluiten Roos en Usha niet mee naar boven te gaan.

In de verte, net door de bewolking heen, zien we gouden rots gevaarlijk op het randje balanceren. Leo gaat dus samen met Leonard naar boven. Het eerste gedeelte gaat over een steile weg die vervolgens in een ongemakkelijke pad met grote treden overgaat. Het aanbod om in een bamboe draagstoel naar boven gedragen te worden slaan we manmoedig af. Met maar één korte pauze rennen we in 25 minuten de berg op. Een record. Langs het pad staan veel souvenirkraampjes waar men allerlei occulte objecten verkoopt; gedroogde beenderen, vies uitziende drankjes en er lag zelf een klein beerachtig dier op de barbecue.

Boven moet natuurlijk weer het onvermijdelijke entreegeld betaald worden. Deze keer is het 6 US$ per persoon. We proberen nog korting te krijgen omdat het al laat in de middag is. Maar helaas...
De rots blijkt inderdaad erg wankel te liggen. Volgens de legende wordt de rots in evenwicht gehouden door een goed geplaatste haar van Boeddha in de pagode.

Rond de rots zijn terrassen aangebracht zodat de rots van alle kanten gefotografeerd kan worden. Iedereen staat trots voor de rots te poseren. Twee monniken willen met Leo op de foto. Vanaf een lagergelegen terras is de rots van de onderkant te zien. Een gevaarlijk plekje waar je niet te hard moet niesen!

Alleen mannen mogen de rots van dichtbij benaderen. Ze plakken er allemaal flinterdunne velletjes bladgoud op. Gelukkig doen ze dit aan de goede kant van de rots anders zou de rots wel eens uit balans kunnen raken. Onder de rots plaatsen ze stokjes waar ze geld omheen rollen. De rots schijnt door de wind te bewegen en als je goed kijkt zie je dat de stokjes doorbuigen.