Dinsdag 8 januari, na het ontbijt gaan we op pad om bustickets te regelen. Gisteren hebben we besloten om eerst naar Pyay te reizen. We hebben gelezen dat er aan de overkant van het treinstation veel ticketbureaus van private busondernemingen zijn gevestigd. Dat wordt dus een stevige wandeling naar het treinstation. Ondanks het vroege tijdstip loopt de temperatuur al aardig op.
Bij de eerste busonderneming blijkt dat deze alleen rechtstreekse bussen heeft naar Mandalay in Noord-Myanmar. Het is alleen mogelijk om onderweg in Bagan uit te stappen. De bussen vertrekken om 15.00 uur en komen de volgende ochtend aan. We willen echter geen nachtbus omdat je dan niets van het landschap ziet. Als we verder shoppen, begrijpen we snel dat onze plannen erg lastig uit te voeren zijn. Bij elke tafel (een ticketbureau kan je het niet noemen) zitten mannetje te kauwen op beetwortelnootjes. Ze spreken nauwelijks Engels. Ze willen graag een ticket aan ons verkopen, maar ze bieden alleen rechtstreekse bustochten naar Bagan of Mandalay aan en dat willen we niet. Als we onderweg in een andere plaats willen uitstappen is dit wel mogelijk, maar dan moeten we wel de volledige prijs betalen en het is dan nog maar de vraag of dan weer in een voorbijkomende expressbus kunnen stappen.

Een oude vriendelijke man ziet ons vertwijfeld rondlopen en is bereid ons te helpen. Hij adviseert ons om naar een ander busstation te gaan om informatie in te winnen over plaatselijke bussen. De verwarring is nu compleet. Welke route zullen we nemen? Slaan we dan niets over? Zullen we toch onderweg uitstappen? Nemen we de trein of toch een locale bus? We besluiten nog geen tickets te kopen en nog even na te denken over de route. Een zeer behulpzame man bij Leo Travel adviseert ons om eerst met een locale bus naar Bago te reizen om vandaar uit een expressbus naar het Noorden te nemen. Dat lijkt ons een goed plan. Voor de busrit naar Bago hoeven we geen plaatsen te reserveren en dus beginnen we aan onze wandeling terug naar het centrum van Yangon.

Om drie uur 's middags nemen we een taxi naar de Shwedagon Pagode. We wilden niet eerder gaan omdat we gelezen hebben dat het marmer gloeiend heet en ondraaglijk wordt voor westerse voeten.
De gouden stoepa op de Singuttara-heuvel zien we al vanuit de verte in de zon glanzen. We worden afgezet bij één van de vier trappen. Onder aan de trap moeten we onze schoenen uittrekken. Achteraf blijkt dat dit gedurende de hele reis een vast ritueel is. Alleen al op deze trap kijken we onze ogen uit. Het plafond is prachtig bewerkt en langs de trap zijn tientallen stalletjes waar bloemen, beeldjes, gebedskransen en boeken verkocht worden.

In het midden staat de 98 meter hoge stoepa. De pagode is bedekt 20.000 platen goud van elk 90 kilo en wordt elk jaar opnieuw verguld. Op de top van de pagode (hti) staat een gouden bol met een doorsnede van 25 centimeter, die bezet is met duizenden diamanten en een enorme smaragd. Ook de windvaan eronder is met duizenden edelstenen bezet. De geschatte waarde: 750 miljoen US$.

Het goud en de kostbare edelstenen werden in de loop der eeuwen geschonken door koningen en koninginnen. Tegenwoordig wordt het onderhoud (en uitbreiding) betaald van de donaties van de Birmese bevolking en de entreegelden van de buitenlanders.

Veel Birmezen offeren bij het altaartje dat hoort bij hun geboortedag. Elk van de 8 tempels op het platform staat voor een dag uit de week (woensdag wordt in tweeën gedeeld), een windrichting, een bijbehorend dier en een planeet. De geboortedag is voor boeddhisten namelijk belangrijker dan de geboortedatum zelf. Men gelooft namelijk dat de dag waarop je geboren bent een bepalende invloed heeft op je levensloop en op je karaktereigenschappen. De altaartjes bestaan uit een verhoging met een boeddhabeeldje en in de voet van het altaar is het betrokken dier verwerkt. De gelovigen komen bloemen, wierook en kaarsen offeren en gieten gezegend water over het beeldje om zo geluk te bewerkstelligen.

We blijven nog een paar uurtjes ronddwalen. De zon gaat langzaam onder en de gouden pagode wordt prachtig oranje. Overal worden kaarsen aangestoken en het begint op een sprookje te lijken. Op het complex zien we nu veel monniken en nonnen. We maken foto's van twee nonnen en beloven ze de foto's op te sturen. Ze praten nauwelijks Engels en via een andere man horen we dat ze graag nog een keer op de foto willen, maar dan op de moderne roltrap bij één van de ingangen van de pagode!
We voeren nog een aantal gesprekken met mensen. Bijna iedereen moet lachen als ze horen dat wij 5 US$ entree moeten betalen voor deze pagode. Nu weten ze waar al dat goud van gekocht wordt!

Om 23.00 uur lopen we terug naar ons hotel. De straten zijn afgezet, er rijdt geen verkeer en er zijn bijna geen mensen op straat. Het lijkt wel of er een uitgaansverbod van kracht is. De enige levende wezens die we tegen komen zijn enorme ratten en vette kakkerlakken die de tijd van hun leven hebben in het afval op straat.

Als we aankomen bij het hotel, blijkt er in de hal een groep Nederlanders te zitten. Ze zijn deze avond teruggekomen van een rondreis door Myanmar. We besluiten even een glaasje mee te drinken. Als we vertellen dat we gisteren zijn aangekomen in Myanmar, is de eerste vraag van de groep: "Wat voor weer is het in Nederland?". Als we antwoorden met: "Toen we in september vertrokken was het lekker weer", zit iedereen ons even wazig aan te kijken. De hilariteit wordt nog groter als Leo één van de groepsleden herkent als een collega die bij hem in het ziekenhuis werkt. Vreemd dat je aan de andere kant van de wereld, heel toevallig, een collega tegenkomt. We praten gezellig bij en het wordt al snel laat. Gelukkig kunnen we morgen uitslapen.

Wat kan reizen toch raar zijn. 's Morgens ga je de deur uit met de gedachte een busticket te kopen en 's avonds ga je naar bed in de wetenschap dat je met twee andere mensen (die je helemaal niet kent) 14 dagen een taxi gaat delen en dan kom je ook nog eens aan de andere kant van de wereld een collega tegen. Kan het nog gekker?