Vanuit Vientiane reizen met een luxe minibus naar Vang Vieng, 160 kilometer ten noorden van Vientiane. We rijden een andere weg dan de locale bus en zullen onderweg het meer Ang Nam Ngum bezoeken. Voor in het busje zitten twee enthousiaste jongens die gisteren zijn begonnen met hun taxibedrijfje. Verder zitten er twee Zwitsers in het busje die al vele jaren rondreizen en momenteel op Koh Samui in Thailand wonen. We kunnen ons vervelender plekken op deze wereld bedenken om te wonen. Wel moeten ze elke maand even Thailand verlaten een nieuw visum te krijgen.

We stoppen in Nakheum aan de zuidzijde van Ang Nam Ngum, een groot kunstmatig meer. Het meer is ontstaan door het indammen van de rivier de Nam Ngum. Er werd een waterkrachtcentrale gebouwd en deze voorziet nu een groot deel van Laos van elektriciteit. Door het indammen van de rivier zijn 34 dorpen onder water komen te staan en de inwoners moesten zonder enige compensatie verhuizen. De teakbomen die onder water zijn komen te staan, werden gekapt met behulp van onderwaterzagen. Hier en daar steekt er nog een boomstronk uit het water. In het meer liggen kleine eilandjes. Enkele hebben in het verleden dienst gedaan als heropvoedingskamp voor prostituees en criminelen. De mannen werden opgesloten op Done Thao (manneneiland) en de vrouwen op Dane Nang (vrouweneiland). Momenteel verrijzen er steeds meer resorts op de eilandjes.

De jongen van het busje vraagt een plaatselijke bootsman de oren van het hoofd en schrijft alle informatie op. Dit is belangrijke informatie voor zijn toekomstige klanten. Leo belooft een internetpagina voor hem te maken (zie MUM66BUS).

Een paar uur later komen we aan in Vang Vieng. Binnen 5 minuten zien we Chiel en Cindy lopen die hier al enkele dagen zijn. Volgens de reisboeken is Vang Vieng een oase van rust, maar de praktijk is anders. Vang Vieng heeft zich blijkbaar in hoog tempo tot een geliefd vakantiedorp voor budgetreizigers ontwikkelt. Het dorp heeft maar een paar straten, maar overal hebben zich guesthouses, restaurants (waar 's avonds films worden vertoond), internetcafé's en winkels gevestigd.

Als we een guesthouse hebben gevonden en onze spullen in de kamer staan, lopen we een rondje door Vang Vieng. We moeten een beetje slikken. We hebben even het idee dat we weer terug in India zijn. De restaurantjes en cafeetjes zijn afgeladen met typische low budget backpackers. We hebben het dan over het model "Indiaganger" met vale linnen knoopbroek, dreadlocks met haarband, baard van een paar maanden en uiteraard een stickie in de hand. Als we door de gang van ons guesthouse lopen, worden we al high van de lucht zonder ook maar één stickie te hebben aangeraakt. Er zijn ook opvallend veel Israeliërs. Overal wordt Hebreeuws gepraat. En dan te bedenken dat Israeliërs niet het meest aangename gezelschap zijn tijdens je reis.
De reizigers die zich niet in een restaurantje of café bevinden, lopen met een grote rubber binnenband van een vrachtwagen door de straten van Vang Vieng. De favoriete bezigheid is hier namelijk "tuben"; Met een tuk tuk worden jij en je rubber band een paar kilometer verderop gedropt, je gaat in je band zitten en drijft met de stroom mee de rivier af terug naar Vang Vieng. Op zich geen verkeerde bezigheid met een temperatuur van ruim 35 graden.

We lopen een rondje, eten een broodje en besluiten hier zo snel mogelijk weer te vertrekken. Dit is geen plaats voor ons. Zijn we te verwend voor deze primitieve ongein of zijn we te oud? Aan de omgeving van Vang Vieng ligt het niet. Deze is namelijk erg mooi met het karstlandschap op de achtergrond. Gelukkig hebben we zo'n landschap al uitgebreid in China gezien en kunnen we morgen verder reizen naar Luang Prabang.

De volgende ochtend zijn wij om 7.00 uur de eerste reizigers die een kaartje kopen voor de bus naar Luang Prabang. Na ons zijn de genummerde stoelen al snel uitverkocht. Dit is voor de busmaatschappij overigens geen reden om de kaartverkoop te stoppen. In het middenpad van de bus worden plastic krukjes neergezet waarop de reizigers die vandaag hebben uitgeslapen, kunnen zitten. Ook Chiel en Cindy hebben besloten vandaag verder te reizen. Zo reizen we weer een stukje met elkaar.
Om circa 9.00 uur vertrekt de bus. De reis naar Luang Prabang gaat naar verwachting zeven uur duren. Nog niet zo lang geleden werden de bussen op dit traject regelmatig overvallen en ging er een zwaarbewapende militair op het dak van de bus mee. Nu liggen er gelukkig alleen maar zakken met groenten op het dak. Na een uurtje langzaam rijden stopt de bus. De klep naar de motor gaat op. Omdat deze klep zich ín de bus bevindt, komt er een verschrikkelijke warmte en stank de bus in. De chauffeur weet blijkbaar wat het probleem is. Binnen 5 minuten zijn we weer op weg. Na enige honderden meters valt de motor weer stil. Het is al warm genoeg in de bus en we besluiten nu uit te stappen en af te wachten hoe lang deze reparatie gaat duren. Als we buiten staan, komen er een paar kinderen uit het dorpje gerend. Leuk, toeristje kijken... De kinderen zijn het bekijken overigens ook waard. Ze hebben vieze kleding aan, pikzwarte handjes, voetjes en gezichten. Na een oponthoudt van 25 minuten wordt de motor weer gestart en vertrekt de bus weer.
Na weer een uurtje rijden, slaat de motor wederom af. De chauffeur gaat de reparatie nu groots aanpakken; Het gereedschap komt tevoorschijn en hij verdwijnt onder de bus. En zowaar, na enige tijd kunnen we weer verder en nu blijft de motor het ook doen.

Tijdens de rest van de reis rijden we over een slingerweg door de bergen. Op veel plaatsen is de locale bevolking bezig de beboste berghellingen plat te branden om zo landbouwgrond te verkrijgen. Deze branden gaan gepaard met veel rookontwikkeling en soms is het dan ook erg mistig. Zo nu en dan rijden we zelfs tussen de vlammen door of zien we zwartgeblakerde berghellingen.

Onderweg stopt de bus regelmatig om locale mensen in te laten stappen. Naast Leo komt op een plastic krukje een klein meisje zitten die al na een half uurtje begint te kotsen. In no time kotst ze een paar plastic zakjes vol met rijst. Zoveel rijst eten wij nog niet in een hele week! Om 14.30 uur stoppen we voor een korte etenspauze. Bij het restaurantje zitten honderden vliegen en Roos besluit dan ook om alleen maar iets te drinken. Leo - de 'die hard' - koopt toch een bord rijst, aardappelen en groenten. Achter het etensstalletje worden de ingewanden van een varken gebakken. Deze heerlijke maaltijd wordt door de chauffeur opgegeten. Hij liever dan wij.

Om 17.00 uur arriveert de bus op het busstation in Luang Prabang en met een jumbo worden we naar het centrum gebracht. In Luang Prabang is het mistig van de rook. Er komen zelfs zwarte roetdeeltjes uit de lucht vallen. We hebben van de Zwitsers (die we gisteren tijdens de rit naar Vang Vieng hebben ontmoet) een tip gekregen voor een goed, maar relatief duur hotel. We gaan dus eerst op zoek naar een andere goedkopere kamer. Na een uurtje wandelen hebben we veel guesthouses bekeken, maar nog geen geschikte slaapplaats gevonden. Men durft hier in Luang Prabang belachelijke prijzen te vragen voor de meeste eenvoudige (en soms regelrecht smerige) kamers. We besluiten uiteindelijk een tuk tuk te nemen naar het door de Zwitsers geadviseerde hotel. Daar namen we na enig onderhandelen een heerlijk luxe kamer.

's Avonds gaan we Luang Prabang verkennen. We eten in een leuk restaurantje een toeristenmenu. Het smaakt heerlijk totdat we een grote rat uit de keuken zien komen. De rat loopt over de bar, klimt een pilaar in en gaat boven onze hoofd op een balk zitten. Waarschijnlijk vraagt hij zich af of er iets voor hem overblijft. Maar hij heeft pech. We hebben honger...