We nemen afscheid van de jongetjes. Ze maken ons duidelijk dat ze deze informatie natuurlijk niet voor niets hebben gegeven. Als we opmerken dat we al betaald hebben, blijven ze ondanks hun teleurstelling toch vriendelijk en zwaaien ons uit. Als we in de auto zitten, vinden we het toch sneu dat we ze niets gegeven hebben. Maar na ons bezoek aan de Mothertemple, wordt ons schuldgevoel weer een stuk minder. Hierover later meer.

We rijden het binnenland in en de weg slingert zich door de bergen in de richting van een grote vulkaan. In alle dorpjes zijn de mensen bezig met de voorbereidingen voor het Galungan-festival, het grootste en belangrijkste feest op Bali dat morgen begint en 10 dagen gaat duren. Tijdens dit festival komen alle goden op aarde om mee te feesten. Er worden een soort kerstbomen opgetuigd. Lange bamboestengels van enkele meters hoog worden versierd met figuren van gevouwen bananenbladeren en voor de huizen langs de kant van de weg geplaatst.

In de beurt van Batur stoppen we bij een tempel. Ook hier zijn ze druk bezig met het versieren van de tempel voor het Galungan-festival. Als we de tempel in willen gaan, wordt ons duidelijk gemaakt dat we een sarong moeten dragen en natuurlijk staan er direct enkele verkoopsters met sarongs voor onze neus.

Vlakbij het plaatsje Penelokan stoppen we aan de rand van een grote krater. In de krater heeft zich een nieuwe vulkaan gevormd, de zeer actieve Gunung Batur. Op een terrasje met uitzicht op de vulkaan en onder het genot van een drankje, lezen we de informatie over dit gebied.

Penelokan ligt op een hoogte van 1.450 meter en balanceert op de rand van het Baturmeer, een kratermeer of caldera. Oorspronkelijk lag het dorpje in het kratermeer. Toen de vulkaan in 1917 uitbarstte, kwamen duizenden mensen om. De lava stopte echter precies voor de ingang van een tempel. Een goed teken, vond men en het dorp werd op de lava herbouwd. In 1926 volgde de volgende uitbarsting. Deze uitbarsting werd echter door de Nederlanders voorspeld en zij zorgen ervoor dat veel mensen tijdig geëvacueerd konden worden. Toch kwamen er ook bij deze uitbarsting nog veel mensen om het leven.

Lavavelden

Via een heel smal weggetje rijden we naar Besakih. Hier bevindt zich de 'moedertempel' van Bali, de heiligste plaats op heel Bali. Door de verhuurder van de auto zijn we gewaarschuwd hier niet te stoppen voor jongens die heftig staan te zwaaien. Het gebeurt namelijk nog wel eens dat toeristen stoppen en dat de jongens hun diensten aanbieden als gids. Een andere jongen trekt in de tussentijd de benzinetoevoer onder je auto los. Als je wegrijdt, stopt de auto na enige meters en vervolgens is men bereid je tegen een veel te hoge prijs te "helpen". Ze zullen er dan voor zorgen dat de auto - uiteraard tegen betaling - weer "gerepareerd" wordt. Verschillende toeristen zouden al slachtoffer zijn geworden van deze truc. Gelukkig komen wij geen heftig zwaaiende jongens tegen.

Bij aankomst in het dorp moeten we stoppen bij een kantoortje. Het blijkt dat we entreegeld moeten betalen. De man vraagt 20.000 rupiah. Als we hem vragen om een ticket daalt de prijs opeens naar 15.000 rupiah. Nogmaals vragen we hem vriendelijk om ons tickets te geven. Met veel tegenzin geeft hij ons de tickets en inderdaad wat we al dachten, het kost maar 3.100 rupiah per persoon en 1.500 rupiah voor de auto. Een totaalbedrag van slechts 7.700 rupiah. We hebben slechts 6.000 rupiah aan klein geld en enkele briefjes van 50.000 rupiah. De man blijkt niet te kunnen wisselen en besluit met 6.000 rupiah genoegen te nemen. Voor dit geld mogen we doorrijden, maar krijgen we geen tickets zodat hij het geld toch nog in zijn eigen zak kan steken.

Als we de auto hebben geparkeerd worden we direct belaagd door lokale gidsen. Ze roepen allemaal dat we alleen de tempel in mogen als we een sarong dragen en als we een gids bij ons hebben. We kopen voor Leo een sarong (10.000 rupiah) en negeren de gidsen.

We moeten enkele honderden meters de heuvel oplopen naar de ingang van de tempel. Een gids loopt met ons mee en biedt zijn diensten aan voor 3 US$ per persoon. We negeren hem en lopen stug door. Bij de ingang van de tempel nemen we een paar foto's en worden opnieuw belaagd door mannetjes die hun diensten aanbieden. Als we de tempel in willen gaan, roepen ze allemaal dat je zonder gids niet naar binnen mag. Dit hebben we echter nergens gelezen. Wij denken dat het een slimme manier is om snel rijk te worden. Uiteindelijk kiezen we eieren voor ons geld en vinden na heftige onderhandelingen een gids die ons voor 5.000 rupiah per persoon wil rondleiden.

Via een smalle weg vervolgen we onze weg naar Tirta Gangga. Hier worden we aangesproken door een oude man die oude Nederlandse en Amerikaanse munten aanbiedt. Hij vertelt dat hij de vijf munten die hij nu nog heeft, heeft geërfd van zijn vader. Gisteren heeft hij er toevallig twee verkocht aan een Nederlandse toerist. De zeldzame Nederlandse rijksdaalders (met koning Willem I en II erop) zien er inderdaad erg oud uit. Argwanend als we zijn geworden, vragen we nog even door. We vinden het namelijk vreemd dat de man uitgerekend vandaag heeft besloten om de munten te verkopen en dat de Nederlander die gisteren munten heeft gekocht, ze niet allemaal heeft gekocht (als ze zoveel geld waard zijn). Als we vervolgens zien dat de oude Nederlandse munten in grootte en in gewicht hetzelfde zijn als de Amerikaanse munten, besluiten we het aanbod af te slaan. Misschien hebben we een mooie kans laten lopen om ons vakantiebudget aan te vullen...

We besluiten vandaag nog door te rijden naar het plaatsje Amed aan de noordoost kust. De weg wordt steeds smaller en slechter. Voordat we Amed inrijden, moeten we weer stoppen om entreegeld te betalen. Met dit geld betalen we mee aan de aanleg van een telefoonlijn, vertelt de man bij het kantoortje ons. Ook deze man verdient weer meer dan alleen zijn salaris. Een ticket kost 3.100 rupiah, maar de man vraagt maar 5.000 rupiah. Uiteraard zonder tickets. We worden echt moe van al die slimme mannetjes en besluiten eigenwijs gewoon 6.200 rupiah te betalen en eisen onze tickets. De jongen begrijpt er niets van.

We stoppen bij de duikschool Eurodive voor informatie. De duikschool blijkt in Nederlandse handen te zijn. Een Nederlands koppel heeft enkele maanden geleden de school overgenomen. De duikschool heeft verschillende cursussen en duiken in het programma en biedt kwalitatief goede duikapparatuur aan. Het ziet er allemaal zeer betrouwbaar uit.

Het vinden van een slaapplaats vergt nogal wat tijd. Amed wordt zeker niet overspoeld door toeristen en er zijn dan ook nog niet veel hotels te vinden. Het lijkt wel of men hier twee categorieën heef: te basic of te luxe (lees te duur). Ook duistere hotels met namen als Reïncarnatie I en II spreken ons niet erg aan.

Na lang zoeken vinden we uiteindelijk een prachtige, splinternieuwe bungalow in Lipah. Er worden in totaal 6 bungalows gebouwd, tegen de berg aan, met uitzicht op de baai. Er zijn momenteel 4 bungalows klaar en we kunnen zelf uitzoeken welke we willen hebben. Tegen een introductieprijs van 70.000 rupiah per nacht slapen we in een prachtige bungalow, met marmer op de vloer, een goed bed, een mooie badkamer met een ligbad en aparte douche, een ruim balkon met uitzicht op de baai en heel de dag elektriciteit (voor de ventilator). Een aardige jongen verzorgt de drankjes en geeft ons informatie over de omgeving en de (weinige) restaurants.

Leo vraagt hem voor morgen twee duiken te regelen bij Eurodive. We hebben onderweg nog bij twee andere duikscholen geïnformeerd naar duikmogelijkheden, maar elke school biedt hetzelfde programma aan voor nagenoeg dezelfde prijs. Eurodive heeft een betrouwbare indruk gemaakt en dat er morgen met Nederlanders gedoken wordt, is ook een pluspunt.

Aan de overzijde van de weg ligt aan het strand Hotel Pondok Vienna Beach. Op het terras aan het strand eten we een heerlijke nasi goreng speciaal met saté.