Om 6.45 uur vertrekt de trein naar Chennai, een rit van 497 kilometer. We zitten in de 2e klasse in een wagon met alleen zitbanken. Gelukkig zijn het geen houten banken maar is de bank enigszins zacht. Dat is maar goed ook, want de treinreis zal in totaal 8 uur gaan duren.
Op een klein stationnetje stapt Leo even uit de trein om een foto te schieten van het communicatie- en besturingscentrum. Op een groot paneel wordt een gedeelte van het spoor weergegeven en kan je de standen van de wissels zien. De wissels worden echter nog met de hand omgezet. Op elk station en iedere spoorwegovergang staat een man met een rode en een groene vlag te zwaaien om aan te geven of de trein moet stoppen of mag doorrijden.

We vermaken ons gedurende reis met naar buiten kijken, boekjes lezen en puzzelen. Enkele jongens vragen zich af wat we aan het doen zijn. We vertellen dat we een puzzel maken. Daar hebben ze nog nooit van gehoord. We leggen uit wat de bedoeling is en dan willen ze ook puzzelen. Dat is natuurlijk wel een beetje lastig omdat de kruiswoordraadsels in het Nederlands zijn. In het boekje staan echter ook woordzoekers. Je weet wel van de puzzels waarbij je woorden moet zoeken in een brei van letters. De woorden kunnen van links naar rechts, van rechts naar links, van boven naar beneden, van beneden naar boven en diagonaal gespeld staan. Na enige uitleg en lang zoeken vinden de jongens het eerste woord. Het lijkt wel of ze de honderdduizend hebben gewonnen. Vol trots laten ze de ontdekking zien. Bij elk volgend gevonden woord vragen ze of het goed is. Net voordat we moeten uitstappen in Chennai hebben ze alle woorden gevonden en daar hebben ze zo'n twee uur over gedaan!

In de lobby van het hotel zit een man die ons wil helpen. Hij blijkt later onze 'reddende engel' te zijn. Hij beweert dat hij aan de tickets kan komen. Hij raadt ons aan naar onze kamer te gaan en lekker te relaxen. Hij belt ons over een kwartiertje op onze kamer. Na een verfrissende douche gaat inderdaad de telefoon over. We gaan naar de lobby van het hotel en de man heeft verschillende opties op een papiertje staan. Veel opties komen ons bekend voor en ook de door ons gewenste vlucht met Indian Airlines op 18 december staat erop. Hij zegt alles te kunnen regelen. Maar hoeveel kost ons dat dan (reddende engeltjes zijn duur tegenwoordig!)? Uiteraard is zijn prijs veel te hoog. Na wat zeuren (we leren snel) daalt zijn prijs tot het bedrag waarvoor we tickets aangeboden kregen in Madurai en we besluiten de tickets bij hem te bestellen. We betalen uiteindelijk een paar rupees meer dan de prijs die door Indian Airlines op internet wordt vermeld. Prima geregeld.

De man snelt weg om de tickets te regelen en wij gaan pinnen en winkelen in Spencer Plaza. Spencer Plaza is gebouwd als een echte shopping mall. Maar net als de shopping malls in Bangalore bevinden zich hier allemaal typisch Indiase winkeltjes. Vanuit Spencer Plaza laten we ons door een riksja naar de Pizzacorner brengen om weer eens wat anders dan rijst en thali te eten. Als we terugkomen in het hotel liggen de vliegtickets al op ons te wachten. Dat heeft onze reddende engel snel geregeld! Nu is het dus zeker... Overmorgen vliegen we naar Thailand!

Chennai heeft geen bijzondere bezienswaardigheden.
Op ons lijstje van te bezoeken bezienswaardigheden staan nog wel de tempels van Mamallapuram (Mahabalipuram), zo'n 40 kilometer buiten Chennai. Deze rotstempels stammen uit de Middeleeuwen. Over deze tempels horen we echter wisselende verhalen. Een man in een boekwinkel zegt dat we er absoluut naar toe moeten, maar volgens andere mensen die we spreken (waaronder een Nederlander die er geweest is) stelt de tempel niet zoveel voor. Alleen de omgeving schijnt mooi te zijn. We besluiten dan ook om niet te gaan en onze dag te besteden met een bezoek aan MGR filmcity, de filmstudio's van Chennai. Volgens de boeken worden er in Chennai meer films opgenomen dan in Bombay (Bollywood = Indiase Hollywood), terwijl vaak nog wordt beweerd dat de filmindustrie van Bombay de productiefste ter wereld is. Volgens de boeken is een bezoek aan MGR filmcity in Chennai niet te vergelijken met de MGM filmstudio's in Amerika en met niet al teveel verwachtingen gaan we op pad.

Het is vandaag maandag 17 december en de Indiërs hebben weer eens een feestdag. Bovendien regent het pijpenstelen. Het is voor het eerst in de afgelopen 3 maanden dat we echt last hebben van regen. Het heeft wel enkele malen geregend, maar dat was steeds als we binnen in een restaurant of winkelcentrum waren of het regende 's nachts.
Voor de zekerheid informeren wij bij het toeristenbureau op het treinstation of de filmstudio's wel geopend zijn op deze feestdag en welke bus we moeten nemen. Het gesprek verloopt moeizaam. Op elke vraag krijgen we "ja" als antwoord.
"Zijn alle winkels vandaag open?" - "Ja"
"Maar het is toch een feestdag?" - "Ja"
"Het postkantoor was namelijk dicht" - "O ja"
"Is MGR Filmcity open vandaag?" - "Ja"
"Hoe komen we daar?" - "Waar wil je naar toe dan?"......
"Naar MGR Filmcity" - "O ja"
"Moeten we bus 21c nemen?" - "Ja"
"Waar vertrekt deze bus?" - .........
Gelukkig komt er een man die ons exact wijst waar de bus vertrekt. Toeristeninformatie?

Als we in bus 21c stappen houdt het op met zachtjes regenen. Het water komt met bakken uit de lucht en de straten staan al snel blank. Onderweg blijkt dat we nog moeten overstappen op een andere bus. Bij een groot busstation verlaten we de bus en wachten op onze aansluiting. Twee jongens helpen ons de juiste bus in te stappen en bij de juiste halte uit te stappen.

De bus rijdt de bushalte van MGR Filmcity echter voorbij en we moeten door de stromende regen honderden meters teruglopen. We hebben nu al spijt van het uitstapje. Bij de ingang kopen we toegangskaarten voor 20 rupees per persoon en een fototicket voor 50 rupees. Onder een afdakje van een winkeltje schuilen we om te voorkomen dat onze onderbroeken ook nog nat worden. We horen dat er vandaag maar één film wordt opgenomen in verband met de feestdag. Ook de gebouwen waar normaal binnenopnames worden genomen zijn gesloten. Lekkere toeristeninformatie!

Als het even ophoudt met hard regenen, lopen we door. In het park zien we een soort kermis met kinderattracties. Alles ziet er oud en vervallen uit en alle attracties staan stil (dat is in verband met de veiligheid maar beter ook). Als we verder lopen zien we dat er een set is opgebouwd in een oud gebouw. Er wordt een scène opgenomen in een rechtbank. Het gaat er (zover wij het kunnen beoordelen) erg rommelig aan toe. De actrice kent haar tekst niet (wordt voorgelezen), er zijn maar 2 camera's en mensen lopen door het licht heen. Verder zit er een Nederlander met een rugzak op de publieke tribune van de rechtbank. Als ze hem in de gaten krijgen, wordt hij snel weggestuurd! Leo had nog zo gehoopt dat hij ontdekt zou worden...

Na tien minuten hebben we het wel gezien. Eigenlijk hebben we het hele park wel gezien. We besluiten terug te lopen naar de bushalte en helemaal doorweekt komen we daar aan. Dezelfde twee jongens van de heenweg staan ook weer op de bus te wachten. Na meer dan een uur wachten komt eindelijk de bus in de verte aangereden. Bij de halte rijdt hij gewoon door. Wonderlijk hoe al die Indiërs zo rustig blijven en gewoon weer gaan staan te wachten. Na weer een half uur wachten hebben we er genoeg van en willen we een taxi regelen. Door de regen sprint Leo naar een taxi. De prijs is wel even schrikken. Leo loopt terug naar de bushalte om te overleggen. Net als we besloten hebben om toch de taxi te nemen, rijdt deze weg. Het is vandaag wel een pechdag.

Na nog een half uur wachten wordt het ook de twee jongens te dol. We staan al 2 uur in de stromende regen op een bus te wachten. De jongens regelen een riksja voor 5 rupees per persoon. De riksja zet ons af bij een bushalte waar bus 21c stopt. De bus komt snel voorgereden en zet ons na een lange, troosteloze en verloren dag af bij het treinstation.

Op de laatste dag in India sturen we nog twee pakketjes naar Nederland. De Lonely Planet en Footprint gaan voor 64 rupees (1.225 gram verstuurd als bookpost) met de bootpost naar Nederland, terwijl de cd's met de digitale foto's en folders met de luchtpost naar Nederland gaan voor 470 rupees (550 gram). De vrouw van het postkantoor wil niet dat we het kantoor verlaten voordat we gezien hebben dat ze de postzegels afstempelt. We hebben dus goede hoop dat alles aankomt.

Aan het eind van de ochtend vertrekken we met de suburban train (soort metro) naar het vliegveld. In een heerlijke koele ruimte doden we onze tijd totdat we om 13.00 uur kunnen inchecken. Om 15.00 uur kunnen we aan boord. Het vliegtuig, een Airbus 320, vertrekt om 15.30 uur voor een vlucht van 3 uur en 15 minuten naar Bangkok in India. We eten onze laatste chappati, rijst met hele gekruide saus en nemen met een gemengd gevoel afscheid van India.