In Kanniyakumari stappen we om 16.15 uur in de trein naar Madurai. Op het station van Kanniyakumari kunnen we alleen een kaartje voor de 2e klasse kopen (de klasse met die harde banken). Een kaartje voor de 249 kilometer lange treinreis kost 64 rupees per persoon. In de trein upgraden we de treinticket naar een hogere klasse (2e klasse sleeperscoupe) met zachte banken en veel minder druk dan de "normale" 2e klasse. Deze actie kost nog eens 64 rupees per persoon.
Om 21.30 uur komen we aan in Madurai. Er zit weer een lange treinreis van iets meer dan 5 uur op. We hebben een hotel vlak bij het station uitgezocht in de Lonely Planet. Voor 10 rupees laten we ons in de straat afzetten. De kamer in het hotel blijkt niet helemaal aan onze wensen te voldoen. Gelukkig zitten er in de straat nog tientallen andere hotels. Een uur later sjokken we nog steeds - hevig transpirerend - met onze zware rugzakken door de straat. We zien bijna alle kamers in de hele straat. De ene kamer is te vies, de andere heeft geen badkamer of het hotel is vol etc. Als we aan een receptionist vragen of hij een kamer met een westers toilet heeft, antwoordt hij bevestigend. Rosalie doet (wederom) haar zware rugzak af en gaat de kamer bekijken. Blijkt de kamer toch een hurktoilet te hebben. Als Leo aan de receptionist vraagt waar de kamer met het westerse toilet is, antwoordt deze dat hij alleen deze kamer heeft (met een hurktoilet dus). Leo ontploft bijna. Staan we hier onze energie te verspelen, omdat zo'n ei...
Uiteindelijk besluiten we een smoezelige kamer te nemen in hotel International. We krijgen zowaar nog wat van de prijs af. Als we echter om een schone laken vragen, kijken ze ons een beetje vreemd aan. Hoezo, het laken is toch schoon?

De volgende ochtend gaan we Madurai verkennen. De stad dankt zijn naam aan de legende dat er hier een druppel zoete nectar uit het haar van Shiva op aarde viel. 'Madhura' betekent in het Sanskrit 'zoet'. Mogelijk is Madurai de oudste stad van Zuid-India. Er zijn aanwijzingen dat hier 3.000 jaar geleden al een nederzetting was.
Madurai is een stoffige, maar levendige, typische Indiase stad. De stad is één grote bazaar, volgepakt met winkels, straatkraampjes en restaurants. Kleermakers prijzen om de paar minuten hun 'tailormade suit' aan en vertellen je dat ze de broek die je aanhebt, voor 50 rupees na kunnen maken.

Madurai is ook één van de oudste tempelsteden van India. Hier bevindt zich namelijk de Sri Meenakshi-tempel, die zich in het centrum van de stad bevindt. Het dagelijkse leven in de binnenstad draait letterlijk en figuurlijk rond de tempel en de tempel wordt dagelijks door hordes pelgrims bezocht. De tempel is gebouwd aan het begin van de 17e eeuw en is gewijd aan de godin Meenakshi, de godin met vissenogen en vrouw van Shiva.

Voordat we de tempel in kunnen, moeten we onze schoenen achterlaten in een klein winkeltje. We zien dat de vier ingangen van de ommuurde tempel worden gemarkeerd door gopurams (toegangstorens) van zo'n 50 meter hoog die bedekt zijn met honderden beelden van goden en andere mythologische figuren uit het hindoeïsme. Ze zijn geschilderd in de zachte kleuren oranje, blauw, geel en roze. Heel indrukwekkend. De meest imposante is de zuidelijke poort: een gopuram van negen verdiepingen hoog met een ontelbare hoeveelheid beelden.

We lopen een rondje om de tempel voordat we de tempel zelf ingaan. De toegang tot de tempel is gratis, maar we moeten wel een fototicket (30 rupees) kopen. Het maken van video's is verboden. Natuurlijk worden we ook hier diverse malen aangesproken door mannen die onze gids willen zijn. In de boeken word je gewaarschuwd voor deze (agressieve) mannetjes. Na de rondleiding vragen ze erg veel (te veel) geld en ze proberen je mee te nemen naar één van de vele kleermakers. Dat levert namelijk provisie op. We wimpelen deze "gidsen" dus resoluut af. We halen de informatie wel uit onze reisboeken.

Als we verder lopen staan we plotseling oog in oog met een olifant. Het blijkt de tempelolifant te zijn. Als je de olifant een kleine attentie geeft (geld of een banaan) dan word je door de olifant gezegend; hij tikt met zijn slurf op je hoofd. Overigens heeft de begeleider van de olifant liever dat je geld geeft in plaats van een banaan. De mensen staan in de rij om de zegen van de olifant te ontvangen.

We dwalen een paar uur rond in de tempel en bekijken de vele zalen met prachtige beelden. Bij sommige beelden is het gebruikelijk om klontjes boter op het beeld te gooien. Uiteindelijk komen we in de Pudhu Mandapan, de Hal van de Duizend Pilaren. Vroeger hoorde deze hal bij de tempel, maar tegenwoordig hebben honderden handwerkers er hun werkplaats. Het een complete markt voor religieuze snuisterijen, bloemenslingers, rituele voorwerpen, afbeeldingen van goden en huishoudelijke artikelen. Vooral de kleurige en geurige bloemenmarkt waar de pelgrims hun offerandes kopen, is indrukwekkend.
Iedere avond is hier overigens een ceremonie waarbij de god Shiva met veel bombarie naar de slaapkamer van zijn echtgenote Meenakshi wordt gebracht om vervolgens de volgende ochtend weer teruggebracht te worden naar zijn plek in de tempel. Veel hindoedingen zullen we wel nooit begrijpen.

Na de lunch nemen we een riksja naar de andere kant van de stad om een bezoek te brengen aan het Ghandi Museum. We passeren de grote rivier die dwars door Madurai loopt. De rivier is zwart gekleurd en de stank is enorm. Het is onvoorstelbaar dat er nog steeds mensen de was staan te doen in dit open riool. We begrijpen nu ook waarom de lakens in het hotel er zo smoezelig uitzien.
Het museum is gewijd aan het leven van Ghandi, de koloniale geschiedenis en de onafhankelijkheidsstrijd van India. Het is gevestigd in een oud paleis en voor de ingang staat een prachtig beeld van Ghandi. De toegang tot het museum is gratis en voor Indiase begrippen is het museum goed opgezet. Op de eerste etage staan borden die de historie van India weergegeven. De teksten zijn in het Engels en voorzien van veel tekeningen en foto's. We krijgen een goed beeld van de historie en de rol die onder andere de Engelsen, veel vrijheidsstrijders en Ghandi hebben gespeeld. Het topstuk van de tentoonstelling is de originele dhoti (soort luier) die Ghandi aan had op het moment dat hij werd vermoord. Op de doek zijn de bloedvlekken nog zichtbaar.

Aangezien we op de heenweg 25 rupees hebben betaald voor de rit met de riksja, willen we voor dezelfde prijs terug. De eerste riksjarijders vragen echter 50 rupees. Een fietsriksjarijder wil ons voor 25 rupees vervoeren. We vinden de afstand echter veel te groot om te fietsen. Dan zijn we vanavond laat nog niet in ons hotel! We bluffen en doen of we gaan lopen in de richting van de bus. Uiteindelijk stopt er een riksja met een hele jonge jongen. Voor 25 rupees wil hij ons wel naar het station van Madurai brengen. Als we bij het hotel zijn en uitstappen, begint hij echter te zeuren over de afgesproken prijs. Leo heeft het helemaal gehad met al die zeurende riksjarijders en zegt luid en duidelijk tegen de jongen: "Niet zeiken, we made a deal, opzouten!" Het joch schrikt zich een ongeluk en blijft met wijd opengesperde ogen zitten. Leo gooit geld op zijn stoel en we lopen weg zonder nog om te kijken. We hebben het helemaal gehad... De riksjarijder zal in het vervolg wel twee keer nadenken voordat hij buitenlanders meeneemt!

We besluiten om nog maar enkele dagen in India te blijven. Via een paar tempelsteden zullen we in enkele dagen doorreizen naar Chennai. Vanuit Chennai is het mogelijk om naar Bangkok te vliegen.
Maar eerst moeten we treinkaartjes reserveren om morgen weer verder te kunnen reizen. Als we het reserveringskantoor binnenlopen, krijgen we het al benauwd. Het is namelijk erg warm en we hebben ongeveer 100 wachtenden voor ons. Deze situatie vraagt weer om wat toneelspel. We doen net of we niet weten hoe dit allemaal werkt en lopen "geheel onbedoeld" het kantoortje van de supervisor binnen. Bingo, het werkt. Hij is bereid ons te helpen. We omzeilen de lange rijen en hebben we binnen een half uur twee treinkaartjes naar Pondicherry in ons bezit.
Hoewel het inmiddels al redelijk laat is geworden, stappen we nog even een reisbureautje binnen om alvast wat informatie op te vragen voor vliegtickets van Chennai (Madras) naar Bangkok. Het is vandaag zaterdag 15 december en eigenlijk willen we nog vóór de kerstdagen in Bangkok zijn. De goedkoopste optie blijkt een vlucht met Sri Lanka Air, via Colombo met een overnachting te zijn. Aangezien een aantal weken geleden de Tamils een aanslag hebben gepleegd op de luchthaven van Colombo en 7 vliegtuigen van Sri Lanka Air hebben vernietigd en beschadigd, lijkt ons dit geen goede optie. Ook weten we niet of er nog een negatief reisadvies geldt voor Sri Lanka. Vliegen via Calcutta of Kuala Lumpur (inclusief overnachting) vinden we ook niet zo'n goed idee. Eigenlijk willen we het liefst een rechtstreekse vlucht.
De man van het bureau informeert bij Indian Airlines en Air India. Zij hebben een directe vlucht naar Bangkok, maar het blijkt dat bijna alle vluchten tot 8 januari volgeboekt zijn. Er zijn nog twee opties, met Indian Airlines op 18 december of op 25 december. De optie om op eerste kerstdag te vliegen valt al direct af. We vinden het namelijk niet zo'n aantrekkelijk idee om op eerste kerstdag in een vliegtuig te zitten. De enige mogelijkheid is dus 18 december. Dit betekent wel dat we het geplande bezoek aan Pondicherry en nadere tempelstadjes moeten schrappen en zo snel mogelijk moeten doorreizen naar Chennai.
Snel terug naar het treinstation om de zojuist gekochte tickets te ruilen voor nieuwe naar Chennai. We lijken wel Indiërs met al dat boeken en annuleren. Gelukkig blijken er nog plaatsen in de trein beschikbaar te zijn en de supervisor is opnieuw erg meewerkend. De oude kaartjes worden verscheurd en we ontvangen na bijbetaling twee nieuwe kaartjes.

Net als we denken alles geregeld te hebben, blijkt er nog een addertje onder het gras te zitten. De vliegtickets kunnen pas morgen (zondag) afgeleverd worden op een tijdstip dat wij allang in de trein zitten. Na lang twijfelen besluiten we niet nogmaals de treinreis te annuleren en een latere trein te nemen. Ten eerste zou dit een trein zijn die midden in de nacht aankomt in Chennai en ten tweede zou de trein aankomen op de dag van de vlucht. Dat lijkt ons niet zo verstandig. We besluiten morgenochtend vroeg te vertrekken naar Chennai, zonder vliegtickets, en hopen dat we in Chennai alsnog de gewenste vlucht kunnen boeken. Jammer voor de man van het reisbureautje die veel werk heeft verzet, maar niets heeft verdiend.