Vandaag, vrijdag 7 december, reizen we met de trein naar Alleppey (Alappuzha), een reis van slechts één uurtje. Met een riksja laten we ons afzetten bij het Holiday Inn hotel. Aangezien we de kamers wel erg Spartaans vinden en de prijs te hoog (commissie voor de riksjarijder?) lopen we een stukje terug naar het Komala Hotel. De kamers hebben hier geen Westers toilet en zijn niet al te schoon. De kamer die wel aan onze eisen voldoet is te duur. Leo gaat op zoek naar een ander hotel terwijl Rosalie op de spullen past. Hij bezoekt enkele hotels maar kan geen goede kamer vinden. De meeste kamers in Alleppey zijn vieze hokken. Sommige kamers hebben geen ramen, hebben halve deuren en bijna allemaal hebben ze van die grauwe granieten vloeren. Aangezien Alleppey het middelpunt is van het bekende waterrijke gebied, de zogeheten backwaters, verwachten we dat hier veel muggen zijn. Uiteindelijk vinden we een redelijke kamer in het Arcadia Hotel voor 300 rupees (met TV).

Alleppey stond vroeger bekend als het 'Venetië van het Oosten'. De stad heeft namelijk veel grachten die nu overigens door waterhyacint zijn overwoekerd. De stad zelf is niet zo bezienswaardig, maar voor velen is Alleppey het beginpunt van een boottocht door de backwaters. Dat willen we uiteraard niet missen en 's middags regelen we dus tickets voor een boottocht naar Quilon (Kollam).
Het is mogelijk om een houseboot te huren en er zelfs op te overnachten. Een houseboot is een vrij grote sloep met een bamboe huis erop. Er zijn minimaal 3 man personeel aan boord om je te verwennen. Het eten wordt aan boord bereid, vers fruit staat op tafel en op het voordek kan je lekker liggen. Wij besluiten echter om een cruise te maken. Bij het toeristenbureau kopen we voor 250 rupees per persoon een kaartje voor de boottocht van BTSS. Morgen vertrekken we om 10.30 uur. De tocht naar Quilon zal circa 8 uur duren.

Vlak achter de kustlijn tussen Alleppey en Quilon liggen veel meertjes, rivieren en lagunen die met elkaar verbonden zijn door kanalen. De Engelsen hebben dit stelsel van waterwegen in de loop der tijd verder uitgebouwd en verbeterd. Wegen zijn er vervangen door kanalen en bootjes zijn de enige mogelijkheid van vervoer.

De volgende ochtend checken we om 10.00 uur uit bij het hotel en steken de weg over. De aanlegsteiger van de BTSS-boot ligt tegenover het Arcadia Hotel. Als de rugzakken in de kajuit zijn gezet, zoeken wij een plekje op het bovendek. De zon staat al weer hoog aan de hemel, dus we gaan onder het afdakje in de schaduw zitten. Als om 10.30 uur alle toeristen aan boord zijn, vertrekt de boot.
Het smalle kanaal is bijna dichtgegroeid met waterhyacinten. Kleine bootjes, die voortgeduwd worden door een man met een bamboestok, hebben dan ook moeite om vooruit te komen. We passeren enkele houseboats waarop stelletjes lekker decadent op het voordek liggen.

Een hele dag genieten we van het leven dat langs de oevers aan ons voorbij glijdt. Soms varen we door dicht begroeide jungle en op andere plekken is de strook land tussen de zee en de backwaters maar een paar meter breed en kan je de golven van de zee zien. Op sommige plekken is er echter ook een verbinding met de zee, hetgeen betekent dat het water soms zout en op andere plekken soms zoet of brak is. Ook hier komen we weer Chinese visnetten tegen.

De lunch tijdens de boottocht bestaat uit schep rijst op een bananenblad met groenten en sausjes in haute cuisine hoeveelheden. Je kan een visje bijbestellen en een kwart ananas. Natuurlijk is er geen bestek. De rijst moet je dus met je rechterhand (de linkerhand gebruiken de Indiërs namelijk ergens anders voor...) tot een balletje samenknijpen en dopen in de prutjes die op het bananenblad zijn gekwakt.

Net voordat we aankomen in Quilon (Kollam) horen we dat er om 18.45 uur een bus vertrekt naar Varkala. De rit naar Varkala zal ongeveer één uur duren. We zijn behoorlijk gaar van het zitten, maar dat ene uurtje kan er ook nog wel bij. Varkala is een tropische strandbestemming in Zuid-India en schijnt niet zo toeristisch en druk te zijn als Kovalam. Een prachtig strand, een warme zee en elke avond heerlijk eten in één van de vele restaurants lijkt ons wel wat. Als de boot aanlegt in Quilon is het inmiddels al donker. Op de kade staan de taxichauffeurs ons al op te wachten. Volgens hen gaat er helemaal geen bus naar Varkala of is de bus net vertrokken. Niet naar luisteren en gewoon doorlopen naar het busstation. Achter ons lopen vele toeristen die ook van de boot afkomen, allemaal naar hetzelfde doel: de bus naar Varkala. Alle rugzakken worden voor in de bus opgestapeld en iedereen zoekt een plekje. De bus kan vertrekken. Als we meer dan een uur hebben gereden zit iedereen verwachtingsvol naar buiten te kijken. Is Varkala al in zicht?
Halverwege besluit de buschauffeur te keren en een heel stuk dezelfde weg terug te rijden. We komen uiteindelijk om 20.45 uur in Varkala aan. We hebben dan meer dan 2 uur in de bus gezeten. We zijn zo gaar als boter en hebben honger.

De enkele riksjarijders die in het centrum van Varkala staan te wachten, weten de prijzen behoorlijk op te drijven. Als bijna iedereen op weg is kunnen wij met één van de laatste riksja's naar het door ons gewenste hotel gebracht worden. In het pikkedonker worden we afgezet bij het Evergreen Beach Palace gelegen aan het eind van de North Cliff. Voor 400 rupees krijgen we hier de mooiste kamer met de grootste badkamer tot nog toe. We gaan snel op zoek naar een restaurant. In het pikkedonker lopen we onder de palmbomen door met op de achtergrond het geluid van de golven die tegen de rosten beuken. We vinden een simpel restaurantje en bestellen ons eten.

Als Leo aan de ober vraagt of er een toilet is, vraagt de ober wie van ons beiden naar het toilet moet. Als Leo moet is het geen probleem, maar als Roos moet, dan hebben ze geen toilet. Verder is er een zaklantaarn nodig. Met een zaklantaarn wordt Leo achter een bamboehutje naar een klein plastic hokje geloodst. Leo maakt nog een geintje dat het plassen met een zaklantaarn in je hand wel erg lastig gaat. Het provisorische toilet bestaat alleen uit een gat in de grond en zo te zien en te ruiken is het gat al aardig gevuld. Als Leo aan de ober vraagt of hij niet tegen één van de palmbomen mag plassen antwoordt de ober: :"Yes of course. Shoot em".

Strand van Varkala

Toddy-tapper aan het werk

De kokospalm wordt hier de 'levensboom' genoemd. Geen deel van de boom wordt namelijk ongebruikt gelaten; Van de bast van de kokosnoot worden vezels gemaakt, de kokosnoten worden gebruikt voor consumptie, in de keuken (olie) en voor de cosmetica (onderdeel van zeep), de bladeren worden gebruikt voor daken en schuttingen, etc.
's Avonds vinden we een knoepert van een zwarte spin in onze kamer. De man van het hotel vertelt dat deze spin als hij groter is gegroeid (nog groter?) giftig is. Waarschijnlijk is deze spin met de kokosnoten mee naar beneden gereisd.