De Konkan Railway is overigens nog niet zo oud. Op 26 januari 1998 reed de eerste trein over deze spoorlijn, die langs de westkust rijdt en Mumbai (Bombay) met Goa en Goa met Mangalore verbindt, waardoor een treinreis naar het zuiden van India langs de kust mogelijk wordt. De Konkan Railway wordt het grootste Indiase treinproject van deze eeuw genoemd. De totale afstand van de lijn tussen Mumbai en Mangalore is 840 km. Het gebied waar de spoorlijn doorheen werd gelegd, is heuvelachtig en heeft veel rivieren. Er was nooit eerder een goede weg of een spoorlijn aangelegd vanwege het hoogteverschil in het heuvelachtige terrein. Om een verbinding mogelijk te maken, moesten 143 grote bruggen aangelegd worden en meer dan duizend kleine met een totale lengte van 43 km. De trein passeert 72 tunnels waarvan de langste 6,5 kilometer is. De totale lengte van de tunnels is ruim 77 kilometer.

De 6,5 uur durende treinreis voert ons door een prachtig groen landschap. De bevolking is aan het op werk op de rijstvelden en de plantages. De trein kruist brede rivieren en af en toe zien we de zee. Regelmatig vermindert de trein vaart en rijdt door lange donkere tunnels. Dit levert een hels kabaal op. Als de trein weer sneller gaat rijden komt er een donkere, stinkende rook (van de diesellocomotief) de wagon binnen. Op elk station staat een perronwachter met een vlaggetje te zwaaien als de trein kan vertrekken. Om 13.15 uur rijdt de trein het station van Madgaon binnen. Het was een leuke en mooie reis en de tijd is omgevlogen.

Goa is een paradijselijk stukje India met ruim 100 kilometer mooie tropische stranden en een aangenaam klimaat. Er zijn lange zandstranden, rotsformaties langs de kust en prachtige baaien. Goa is de kleinste deelstaat van India. Dat zo'n klein stukje grond tot deelstaat is uitgeroepen heeft te maken met het aparte karakter van Goa. India werd in 1947 verlost van de Britten en werd onafhankelijk. De Portugezen hadden zich in Goa echter al 250 jaar voor de Engelsen stevig genesteld en bleven dat tot 1961. In dat jaar werd Goa door India veroverd en kreeg het de status van deelstaat. De Portugese invloed is nog steeds zichtbaar in de huizen met de rode dakpannen en in de vele witgeschilderde kerken. De Portugese ontdekkingsreizigers kwamen namelijk niet alleen om het land te veroveren en te koloniseren, maar ook om als ijverige missionarissen de bevolking tot het christendom te bekeren.
Rond 1962 ontdekten hippies dit paradijs en later ontdekten steeds meer vakantiegangers Goa en sinds 1980 is een ware toeristenindustrie op gang gekomen.

Na een vergelijkend strandonderzoek in de Lonely Planet en de Footprint zijn Colva en Benaulim als winnaars uit de bus gekomen. Deze twee dorpjes beschikken over de mooiste zandstranden met palmbomen tot aan het strand en ze zouden nog niet zijn uitgegroeid tot Indiase Benidorms. Wij kiezen voor Colva omdat dit plaatsje iets minder rustig is dan Benaulim. Er moet natuurlijk ook wel wat te beleven zijn!
Bij het treinstation kan je een pre-paid taxi nemen. Aangezien we al echte vrekken zijn geworden en geen rupee teveel willen betalen, lukt het ons om in plaats van de gevraagde 135 rupees 100 rupees te betalen. Natuurlijk kost dit wel even tijd, maar dan heb je ook het wereldbedrag van f 1,75 bespaard. Kunnen we vanavond weer een uurtje voor internetten.
We laten ons afzetten bij Hotel Colmar dat direct aan het strand ligt. Voor 400 rupees (f 20,00) inclusief tax krijgen we hier een mooie grote, lichte kamer. Als we naar de kamer lopen, zien we dat er zelfs een zwembad is. Hier gaan we een week (of twee) vakantie vieren!!!!

Ook 's avonds vertoeven we regelmatig op het terras van The Seahorse en genieten we van de ondergaande zon. Op een groot dienblad ligt de verse vis uitgestald. Je wijst gewoon een lekker visje aan en deze wordt vervolgens boven een vuurtje geroosterd. Mjammie....

Op het strand worden we regelmatig "lastig gevallen" door verkoopsters van gekleurde doeken. Na een aantal malen vragen hebben ze echter door dat we niets kopen en laten ze ons rustig liggen. Als een verkoopster, na lang aandringen, iets heeft verkocht duikt er direct en duister mannetje op die een deel van het geld opeist. Overigens rennen de verkoopsters regelmatig hard weg als een politieman in zicht komt. In de krant lezen we dat de overheid een offensief is begonnen tegen de voor toeristen irritante verkopers. Wat een baan hebben die meisjes!

Een enkele keer vissen de vissers met een groot net vanaf het strand. Eén kant van het lange net wordt op het strand strak gehouden terwijl in een roeibootje de rest van het net in zee wordt gegooid. Als de lus is gesloten en de andere kant van het net ook op het strand wordt strak getrokken, lopen de mannen naar elkaar toe. Het loodzware net wordt met vereende krachten strak gehouden en het strand op getrokken. Het duurt zeker twee uur voordat de vis uit het net kan worden gehaald. Veel arme kinderen proberen een visje mee te pikken. De vissersvrouwen moeten hard werken om alle visjes te verzamelen voordat ze ten prooi vallen aan de vogels of aan de kinderen. Een dochtertje van de vissers heeft echter medelijden met een klein jongetje en werp hem regelmatig een visje toe. Als één van de visser dit ontdekt, moet het jongetje al zijn visjes inleveren. Hij staat erg zielig te kijken. Binnen enkele minuten krijgt hij echter weer een handje vol vis van het meisje.

Wereldberoemd is de vlooienmarkt (Fleamarket) die iedere woensdag in Anjuna (Noord-Goa) wordt gehouden. Deze markt is ontstaan doordat de hippies in de jaren '60 hier onder andere hun zelfgemaakte sieraden verkochten. Ook Westerlingen die op zwart zaad zaten verkochten hier hun laatste bezittingen om verder of terug naar huis te kunnen reizen.
Wij boeken bij het toeristenbureau van ons hotel een dagtocht voor 100 rupees (f 5,00) per persoon. De man achter het loket probeert ons eerst een taxirit aan te smeren wat natuurlijk vele malen meer kost dan 100 rupees. Als we weigeren, probeert hij het op een andere manier: het seizoen is nog niet begonnen en hij weet niet zeker of er wel een bus zal rijden. De markt zal ook niet zo groot zijn. Weten we het wel zeker? Met een taxi zijn we veel flexibeler. Uiteindelijk is hij toch bereid om ons de buskaartjes te verkopen.

De volgende dag worden we met een kleine luxe toeristenbus na anderhalf uur rijden in Anjuna afgezet. We lopen langs de kust langs enkele stalletjes met kleding, gekleurde doeken, sieraden, westerse T-shirts en korte broeken. Al snel komen we aan bij een baai met een lang strand. Was dit de markt? Had de man van het toeristenbureau dan toch gelijk? We vragen ons af wat we hier de hele dag moeten doen. De bus gaat pas om 16.00 uur terug naar Colva. We besluiten het lange strand af te wandelen.

Anjuna Beach blijkt een mooi strand te zijn. Het heeft de vorm van een boog en het wordt begrensd door rotsen, kliffen en heuvels en er zijn veel palmen. Ten Noorden van het dorp wordt het strand breder en zijn er minder rotsen. Het is hier ook redelijk druk met bootjes die af- en aanvaren en toeristen afzetten. Als we dichterbij komen, zien we dat er onder de palmen een gigantische markt is. Er staan honderden kraampjes met sarongs, zilveren sieraden, (hippie)kleding, gewatteerde jassen (???), wierook, doeken, houtsnijwerk etc. etc. Er is te veel om op te noemen. Onder de verkopers bevinden zich de prachtig geklede vrouwen van de nomadenstam, de Rabbani's. Deze vrouwen zijn gemakkelijk te herkennen aan de vele kilo's zilveren sieraden die ze overal dragen. Een grote ring in hun neus, halskettingen, armbanden en ook aan hun voeten en tenen dragen ze kettingen en ringen. De vrouwen willen echter geen van allen op de foto. Onder de verkopers bevinden zich ook veel Westerlingen. Deze Westerlingen zien er uit als een gemiddelde Indiaganger die hier al een tijdje verblijft: lang haar (meestal Rasta), een lange baard (waarom zou je je scheren?), wijde, dunne felgekleurde tentbroeken en jurken, opvallende sieraden en natuurlijk ontbreken de slippers niet. Ze verkopen voornamelijk oude troep, zelfgemaakte kunst of zetten henna-tatoeages. De Tibetanen onder de verkopers zijn een echte verademing. Ze zeggen niks, hebben mooie spulletjes en laten je rustig kijken. De meest verkopers proberen je namelijk te interesseren door je bijna letterlijk de kraam in te trekken. Bij ieder kraampje worden we aangeklampt met de woorden: " "lookie, lookie.", " Very cheap " en "good price"
De hitte onder de tentdoeken is bijna ondraaglijk. We besluiten dan ook tijdens de hete middaguren een uiltje te knappen onder één van de vele palmbomen langs het strand.

Rond een uur of drie besluiten we ons nog eenmaal in het strijdgewoel te begeven. Roos wil nog een broek kopen. Gelukkig heeft ze al bepaald welke broek ze wil hebben en de koop is dus snel gesloten. Voor 180 rupees (f 9,00) koopt ze twee - typisch Indiase - broeken. Lekker makkelijk. Leo vindt het echter niets.

Als we verder lopen zien we dat tussen enkele bamboestokken een slap koord gespannen. Op het koord staat een klein meisje te balanceren met enkele potjes op haar hoofd. Haar vader begeleidt de bewegingen van het meisje door op zijn trommel te slaan. Haar kleine boertje houdt goed in de gaten welke toerist een foto maakt. Zodra er een camera op het meisje wordt gericht, vraagt het jongetje geld.

Op deze markt worden ook motoren te koop aangeboden. Natuurlijk zijn het allemaal Enfieldmotoren. Deze motoren worden in India namelijk nog steeds gemaakt. Het specifieke geluid van een Enfield is vaak al van verre te herkennen. De motoren schijnen betrouwbaar te zijn en zijn in elk geval gemakkelijk te repareren. De Westerlingen die hier hun Enfields verkopen, zijn duidelijk al een tijdje in India. Op de meeste motoren zijn grote bagagerekken gemonteerd waar je je rugzak op kan binden. Het lijkt ons een ideaal vervoermiddel als je een lange tijd in India verblijft.
Na een lange en vooral warme dag rondslenteren over de markt is het tijd geworden om langs het strand terug naar de bus te lopen.

In Zuid-India zijn opvallend veel Christenen. Bijna elk dorpje heeft één of meerdere kerkjes en veel auto's en bussen zijn voorzien van stickers met religieuze teksten of een afbeelding van Jezus. De Portugezen hebben hier de eerste kerken gebouwd en het Christelijke geloof geïntroduceerd. In de kranten staan elke dag rouw- en felicitatieadvertenties van mensen met Portugese en Nederlandse namen. Als we een dag een scooter huren om de buurt van Colva onveilig te maken, bezoeken we enkele kerkjes en begraafplaatsen. Het eerste graf dat we zien is van een zeker Maria Felipa Goes. In het kerkje zien we aan de muur veel gedenkplaten. Enkele gedenkplaten zijn verwijderd (of eraf gevallen) en we zien dat er in nis achter de gedenkplaat de restanten (botten en schedels) liggen van mensen die (waarschijnlijk) eerst begraven zijn geweest.

Met de scooter brengen we een bezoek aan Madgaon. Voordat we de scooter accepteerden hebben we natuurlijk eerst de remmen getest. In het verkeer in India staat een scooter bijna op de laatste plaats in de hiërarchie. Regelmatig moeten we dan ook uitwijken of volop in de remmen als en bus of vrachtwagen besluit de weg op te komen of af te slaan. Ook de bewegingen van de koeien op de weg zijn niet altijd te voorspellen. Links rijden is altijd weer even wennen. Vooral na een bocht of een rotonde heb je snel de neiging om weer aan de rechterkant van de weg te gaan rijden.
Madgaon is de tweede belangrijke stad van Goa en hoofdstad van het district Zuid-Goa. Het is een druk marktstadje met mooie parken en gebouwen. Het staat ook bekend als Margao.

In Madgaon vinden we een pinautomaat en een internetcafé. Na het lezen van de nieuwe e-mails en het uploaden van de laatste reisverslagen en foto's bezoeken we de overdekte markt. 's Morgens vroeg wordt hier de vis gebracht die onder andere in Colva is gevangen. Er zijn hier verder stalletjes met exotisch fruit, cashewnoten, gedroogde mango's, specerijen en curries. Ook zijn er afdelingen met zeep, parfums en winkeltjes van juweliers. Het is er enorm druk en warm.

Vervolgens rijden we naar het treinstation om de treinkaartjes voor het vervolg van de reis te reserveren. We willen met de trein ruim 850 kilometer overbruggen in zuidelijke richting. We willen naar Erkakulam-Cochin. Het reserveren van een kaartje duurt zoals gebruikelijk weer lang. Ten eerste hebben we een man voor ons die wel 15 treinkaartjes wil annuleren en nieuwe wil reserveren en ten tweede valt de computerverbinding regelmatig uit. Het lukt ons gelukkig toch om na een uurtje de gewenste treintickets in handen te hebben.

We vervolgen onze scootertocht langs de kust in zuidelijke richting. In enkele kleine plaatsjes rijden we door naar het strand. Het lange zandstranden zijn hier even mooi als in Colva, alleen de palmbomen ontbreken aan de kustlijn. We zoeken verkoeling in zee voordat we terug rijden naar Colva, waar we de scooter aan het eind van de dag inleveren.