Print dit verslag
Verslag 28 - Hassan en omgeving
Roos op het treinstation Voor de treinreis van Mysore naar Hassan, onze volgende bestemming, is het volgens de dame achter het loket niet noodzakelijk om treinkaartjes te reserveren. Hassan zelf is niet zo interessant, maar we hebben gelezen dat je vanuit Hassan een goede verbinding naar de Hoysala-tempels in Halebid en Belur hebt.
's Morgens om 8.30 uur vertrekken we naar het treinstation en we hebben inderdaad de kaartjes binnen enkele minuten in ons bezit (39 rupees - circa f 2,00). De trein staat op platform 3 al op ons te wachten. Omdat de trein pas om 10.15 uur vertrekt, hebben we alle tijd om ons ontbijt te nuttigen (droge kaakjes met cola). We hebben kaartjes voor de goedkoopste 2e klasse gekocht en zitten dus op harde banken. Boven ons hoofd hangen grote bagagerekken, waarop we de rugzakken leggen. De reis zal ongeveer 4,5 uur duren en de trein legt een afstand af van 121 kilometer. Niet bepaald een expresstrein dus.
In de trein krijgen we gezelschap van een Indiase man. Leo raakt in gesprek met de Indiër en vraagt hem zijn hemd van het lijf. De man blijkt een goede opleiding op een privé-school te hebben genoten en heeft een baan als architect bij een constructiebedrijf. Ze bouwen met name ziekenhuizen voor een Christelijke organisatie. Hij woont in Mysore en is op weg naar zijn geboorteplaats om - in verband met het Diwali-festival - zijn ouders te bezoeken. Hij zegt dat hij niet uitgehuwelijkt is. Maar als Leo er wat dieper op in gaat, blijken de families elkaar goed te kennen en heeft hij zijn vrouw voor het huwelijk maar één keer gesproken. Ze hebben (bewust) voor één kind gekozen en ze hebben nu een dochtertje van 4 jaar. Hij vertelt dat het tegenwoordig niet meer uit maakt of je een dochter of een zoon krijgt. In het verleden wilden de mensen liever een zoon. Bij het huwelijk van een dochter moesten de ouders namelijk een aanzienlijke bruidschat betalen. De man vertelt dat deze traditie aan het verdwijnen is. Hij vertelt ook dat het nog steeds niet mogelijk is om te scheiden aangezien dit een grote schande is voor beide families. Bij het afscheid nemen geeft hij ons zijn visitekaartje. Als we hem nodig hebben, kunnen we hem altijd bellen.

 
2e klasse met harde banken
2e klasse met harde banken

n Hassan laten we ons naar Hotel D.R. Karigowda brengen, waar we een grote luxe kamer (met TV) hebben voor 250 rupees inclusief tax (f 12,50) per nacht. Zoals gewoonlijk gaan we direct op pad om het plaatsje te verkennen. Het centrum van Hassan bestaat behalve uit een groot busstation uit veel stoffige straatjes met kleine winkeltjes. Veel winkels zijn echter gesloten in verband met het Diwali-festival. We vinden een plaats waar we kunnen internetten, maar de computer blijkt het niet te doen. Westerse restaurants of andere redelijk ogende restaurants kunnen we niet vinden en op advies van de Lonely Planet besluiten we dus maar in één van de betere hotels te eten.

De volgende ochtend lopen we naar het drukke busstation. Verbazingwekkend hoeveel bussen hier elke minuut vertrekken. Als we de locale bus naar Halebid instappen kunnen we nog net de laatste zitplaatsen bemachtigen. Omdat de Indiërs met gemak van twee zitplaatsen vijf zitplaatsen kunnen maken, blijven wij redelijk breed zitten omdat de temperatuur zelfs zonder mensen op schoot al aardig begint op te lopen. De bus wordt helemaal volgeladen en en onderweg blijken er nog meer mensen bij te kunnen. De conducteur wurmt zich door de mensenmassa en verkoopt ons twee kaartjes van 7 rupees per stuk (f 0,35). Over de 34 kilometer naar Halebid doen we ongeveer één uur. De rit is een hele belevenis. De chauffeur scheurt over de smalle weggetjes en kan vaak nog maar net een aanrijding voorkomen door regelmatig bruut uit te wijken of hard te remmen. Een ritje in een attractie in Sixs Flags of Disneyland duurt maar enkele minuten, maar hier lijkt er geen eind aan te komen.
De Hoysalas heersten van ongeveer 1100 tot 1300 in India. Zij bouwden tussen 1073 en 1327 meer dan honderd tempels met overdadig steenhouwerswerk. Geen van de andere type Indiase tempels zijn zo uitbundig bewerkt en van sculpturen voorzien.
Aan een groot meer in Halebid ligt de mooiste Hoysala Temple, de Hoysaleswara Temple. Als we van het busstation richting de ingang van de tempel lopen, krijgen de talrijke verkopers ons al snel in de gaten: "postcards, very cheap, elephant, look, look, buy, buy, sandelwood, postcards". Er wordt geen entreegeld geheven, maar het bewaken van onze schoenen (verplicht uittrekken) kost 1 rupee per paar

De Hoysaleswara Temple in Halebid
Honderden afbeeldingen van hindoe-goden sieren de tempel
Honderden afbeeldingen van hindoegoden sieren de tempel

De tempel is gebouwd op een hoog terras in de vorm van een geometrisch figuur. De hele tempel is versierd met reliëfs van olifanten, leeuwen, paarden, zwanen, krokodillen, musici en dansers, waarboven goden en godinnen uit de hindoe-mythologie zijn uitgehouwen. Men gebruikte voor deze beelden een zachte steensoort die zich makkelijk liet bewerken maar later harder werd. De bouw van de tempel begon in 1125 en duurde 86 jaar, maar zelfs na 86 jaar was de tempel nog niet af. Overal zien we nog lege nisjes die nog gevuld hadden moeten worden met beelden.

 

Vanuit Halebid nemen we een locale bus naar Belur (11 rupees per persoon - f 0,55), een rit van circa 25 minuten. In Belur bevindt zich eveneens een mooie Hoysala Temple, de Chennakeshava Temple. In 1117 werd met de bouw begonnen en 100 jaar later was de tempel af. Als we wederom blootsvoets onder de mooie gopuram (toegangspoort) doorlopen staan we op een groot plein. Aan de rechterzijde is een groot waterbassin zichtbaar wat bijna droog staat. We wandelen rond het centrale tempelgebouw en bezoeken ook de bijgebouwen. Ook hier is het gedetailleerde beeldhouwwerk weer overvloedig aanwezig.
Gopuram van de Channakeshave Temple
Gopuram van de Chennakeshava Temple

Busstation in Belur
Busstation in Belur

 Ook in de bus terug naar Hassan kunnen we zowaar weer een zitplaats bemachtigen. De bus vertrekt, net als alle andere bussen vandaag, al snel. Moe maar voldaan bereiken we na ongeveer 1,5 uur ons hotel voor een frisse douche. 's Avonds gaan we eten in het meest luxe hotel van Hassan, Southern Star. De volgende dag hebben we een rustdag ingelast en werken we de site bij.

Op maandag 19 november is het tijd geworden om weer verder te trekken. Vanuit Hassan reizen met een expressbus naar Mangalore. Een expressbus is een net zo oude en gammele bus als de meeste stadsbussen alleen stopt een expressbus wat minder vaak. Als we om 7.30 uur op het busstation aankomen, kunnen we nog net twee zitplaatsen bemachtigen helemaal voor in de bus. We zitten wel op een bank die haaks op de rijrichting staat. De rugzakken leggen we naast de buschauffeur zodat we er zicht op kunnen houden. Het record "hoeveel mensen kunnen er in een bus" wordt wederom verbroken. Er stappen vier mannen in die allemaal een goed plaatsje naast de chauffeur hadden willen hebben. Laten daar nu net onze rugzakken staan. Met enig passen en meten kunnen er twee mannen, half zittend en hangend over onze rugzakken een plaatsje vinden. De reis kan beginnen.
Tijdens het eerste gedeelte van de reis merken we geen verschil tussen de expressbus en een normale stadsbus. Er wordt namelijk regelmatig gestopt. Er stappen gelukkig meer mensen uit dan dat erbij komen. We rijden over een redelijk goede weg door een heuvelig, groen landschap. Het is een prachtige rit langs diverse plantages. Het lijkt wel of we door een national park rijden. De weg is erg bochtig en Leo wordt dan ook al snel misselijk. Een vrouw naast hem voegt de daad bij het gevoel en moet kotsen. Om 12.45 uur komen we aan in Mangalore en kunnen we op zoek naar een hotel.

Het uitgezochte hotel heeft zijn prijzen aanmerkelijk verhoogd en dus besluiten we op zoek te gaan naar een ander hotel. Na enig zoeken vinden we het hotel Shaan Plaza. Het is het enige hotel dat op de vastgestelde prijzen een korting wil geven. Voor 320 rupees (f 16,00) mogen we hier een nachtje slapen.

Mangalore is een stad aan de westkust van Zuid-India. Volgens de beschrijvingen zijn er niet veel bezienswaardigheden. Wat ons opvalt is dat het er erg naar rotte vis stinkt. Zoals in een oude vissershaven. We besluiten dan ook om morgen direct door te reizen naar Goa. We gaan op zoek naar een lekker tropisch strand voor een welverdiende vakantie. Dit betekent wel dat we vanmiddag weer een paar uurtjes besteden aan het reserveren van treinkaartjes.

Ons hotel is gevestigd in een drukke winkelstraat waar we al snel een goed internetadres vinden. In het winkeltje maakt men gebruik van een leaselijn zodat we een snelle verbinding hebben. We nemen dan ook even de tijd om de laatste verslagen en foto's te uploaden.
's Avonds eten we in het Poonja International hotel. In dit hotel is één van de beste restaurants van Mangalore te vinden. Het is wel even wennen aan de luxe en met name aan de airco. De obers knikken als scheermessen. Als we lekker zitten te eten, bedenkt Leo opeens dat we niet zoveel geld bij ons hebben. We tellen snel ons geld en blijken nog 300 rupees (f 15,00) te hebben. We beginnen al te overleggen wie moet gaan afwassen, maar gelukkig blijkt het genoeg te zijn om de rekening te betalen. We lachen ons rot, voor 200 rupees (f 10,00) uitgebreid gegeten in het beste restaurant van Mangalore.
Fotoserie 32
Achter de schermen
Volgende verslag