's Avonds na het eten
stippelen we het eerste traject van de reis uit. Omdat Bangalore geen
belangrijke bezienswaardigheden heeft, besluiten we om zo snel mogelijk
met de trein door te reizen naar Mysore. De volgende ochtend wandelen
we van het hotel naar het treinstation met de gedachte zo nog iets van
de stad te kunnen zien. De 8 kilometer lange wandeltocht is echter niet
echt interessant. Er is veel verkeer, veel smog en stof en de weg is overal
opgebroken zodat we erg goed moeten uitkijken waar we lopen. Elke lange
muur in Bangalore dient als urinoir. Als we in de buurt van zo'n muur
komen, ruiken we de amoniaklucht al van verre. Als we dichter langs de
muurlopen, knallen onze lenzen bijna uit onze ogen. Wat een lucht!!!!!
Altijd staan of zitten er wel mannen hun behoeften te doen. En dat terwijl
er overal op de muren is geschilderd dat je niet tegen de muur mag plassen.
Als je het wel doet, riskeer je een boete 100 rupees (f 5,00). Welkom
in India!
Omdat het steeds
warmer wordt, zijn we blij als we (bijna uitgeput) het treinstation bereiken.
De volgende keer bekijken we de stad wel vanuit een riksja.
De Indiase spoorwegen zijn met een lengte van 62.000 km de grootste van Azië en ook één van de meest efficiënte. Veel Indiërs prefereren dan ook de trein boven de bus. Voor de treinen geldt echter "vol is vol" en tickets moeten dan ook zo vroeg mogelijk voor het vertrek worden gereserveerd. Voor zo'n reservering moet je dus naar het treinstation. Op het treinstation vul je eerst een reserveringsformulier in. Als je geluk hebt, liggen ze gewoon ergens voor het grijpen, maar als je pech hebt, moet je eerst in de rij gaan staan voor dat formuliertje. Op het formulier vul je het treinnummer, de naam van de trein, de klasse waarin je wilt reizen, de vertrekdatum, je naam, je geslacht, je leeftijd en je adres in. Vervolgens teken je het formulier en ga je in de rij staan voor het loket. Nu is het opletten geblazen! Indiërs weten namelijk niet wat een rij is. Ze staan gewoon met zijn allen naast elkaar voor het loket en doen allemaal tegelijk of ze aan de beurt zijn. Voordat je aan de beurt bent, moet je dus eerst een aantal Indiërs die denken dat ze aan de beurt zijn een stapje achteruit laten doen. Over het algemeen lukt dat aardig, waarschijnlijk ook omdat wij een paar koppen groter zijn dan de gemiddelde Indiër.
Verder duurt het nogal lang voordat je aan de beurt bent. Omdat de treinen hier redelijk snel vol zitten, reserveren de Indiërs maar raak en dat resulteert weer in veelvuldig annuleren. Dit alles gebeurt bij hetzelfde loket. Zo sta je al snel in de bloedhitte een uur in de rij. Als je dan aan de beurt bent, worden de gegevens in de computer ingevoerd en rolt je ticket uit de printer.
In Bangalore hebben ze gelukkig een speciaal boekingsloket voor buitenlanders (Tourist Quota Counter). Bij dit loket staat iedereen netjes in de rij en wordt er niet geduwd en getrokken. Een stuk georganiseerder dus, maar helaas niet sneller. De dame achter de balie heeft namelijk geen haast. Veel buitenlanders vóór ons hebben niet in de gaten dat ze een formuliertje moeten invullen en worden weer weggestuurd om eerst zo'n formulier in te vullen. Ons geduld wordt dus danig op de proef gesteld.
Als we eindelijk aan de beurt zijn blijkt dat door ons gewenste trein volgeboekt is. We kunnen wel als nummers 39 en 40 op een wachtlijst geplaatst worden. Als we aan de dame achter het loket vragen wat dit precies inhoudt, vertelt ze een heel verhaal in het Engels dat vanwege het Indiase accent niet te volgen is. Tijdens haar verhaal schudt ze heftig met haar hoofd van links naar rechts. We proberen nog enkele alternatieve treinen te boeken, maar de meeste zijn vol, er is alleen plaats in een hele dure klasse of de trein vertrekt op een ongunstige tijd. Als we nogmaals vragen of ze denkt dat we met de trein meekunnen als we op de wachtlijst staan, schudt ze met haar hoofd 'nee', maar zegt ze 'yes'. De verwarring is nu compleet. Het blijkt dat Indiërs een nogal afwijkende manier hebben waarop ze hun hoofd schudden. Als ze 'nee' schudden bedoelen ze 'ja'. Als ze hun hoofd diagonaal bewegen, betekent dit 'bedankt' of 'ok'. Hoe verder het hoofd beweegt hoe groter de dank.
We besluiten de gok te nemen en het risico te lopen dat we morgen voor niets vroeg ons bed uitgaan. We weten niet wat er precies gebeurt met ons geld (228 rupees - f 11,50) als uiteindelijk blijkt dat we niet met de trein mee kunnen. De dame heeft het ons uitgelegd, maar we snappen er niets van. We zien wel.
Venkataramana Temple
We laten ons door een riksjarijder naar Tipu Sultan's Palace brengen. In de Lonely Planet lezen we een klein stukje over dit "paleis". Als we echter voor de ingang staan zien we dat het niet veel voorstelt. Ze vragen daarnaast ook nog eens 2 dollar entreegeld. Die zijn gek! We zijn al echte krenten geworden en vinden dit dus geen 2 dollar waard. We lopen een stukje om de muren van het paleis heen en komen de Venkataramana Temple tegen. Helaas is de tempel gesloten, maar we hebben wel een mooi zicht op de toren met beelden van goden.
Jama Masjid
