Vandaag reizen we met het openbaar vervoer van Songpan naar Chengdu. We verwachten een gammele bus, vol geladen met Chinezen en kippen. Niets is minder waar. Om zes uur 's ochtends verzamelen we ons bij het ticketbureau en zien tot onze grote verbazing een hele luxe bus, zelfs met televisie. Het lijkt wel of we op wintersport gaan. De banken hebben stoelhoezen met koeienprint. Als de bagage in de bus moet worden geladen, blijkt de chauffeur een handeltje te hebben. Bijna alle bagageruimtes zitten vol met dozen. Het is even passen en meten om zoveel mogelijk rugzakken in de ruimte te persen. Sommige rugzakken passen er niet meer in en moeten meegenomen worden in de bus.
We schijnen genummerde stoelen te hebben. We weten alleen helaas niet exact de nummers. Verder zit er voor in de bus een oude man te roggelen of zijn leven er vanaf hangt. We spreken af dat we applaudisseren als hij weer een groene jongen omhoog haalt. We hoeven niet lang te wachten. Verschrikt kijkt hij om en gaat vervolgens vrolijk door...
Als iedereen een plaats heeft gevonden, rijdt de bus naar de voorzijde van het ticketbureau en stapt de locale bevolking in. Nu blijkt dat de Chinezen wel weten hoe het werkt met de stoelnummers. Met veel gebaren en stemverhef (en dat op de vroege morgen) proberen ze ons duidelijk te maken dat we niet op de juiste stoelen zitten. Wij zitten echter goed en doen of we niets van hun kabaal begrijpen. We gebaren dat ze gewoon maar ergens moeten gaan zitten.
Als iedereen eindelijk een plekje heeft gevonden en de rust is teruggekeerd, vertrekt de bus met 20 minuten vertraging. In het donker rijden we Songpan uit. De TV wordt aangezet en op het scherm verschijnen toeristische bezienswaardigheden van China onder het genot van harde muziek (hoe bedoel je de rust is teruggekeerd?). De eerste uren van de reis worden continu liedjes ten gehore gebracht met de Chinese ondertiteling zodat iedereen kan meezingen. We waren nog zo van plan om nog een paar uurtjes slaap in te halen.

Om 9.15 uur stoppen we bij enkele fruitstalletjes. De appels kosten een grijpstuiver. De vrouwtjes achter de kraampjes hebben geen wisselgeld. Ze geven gewoon een extra appel.
De hele route loopt over een geasfalteerde weg langs een rivier. De chauffeur rijdt goed hard door, maar rijdt ook relatief veilig. Hij rijdt deze route waarschijnlijk dagelijks en zal dus elke bocht en kuil in de weg wel kennen. Af en toe moet hij flink op de rem trappen om overstekende schapen en koeien te ontwijken. Ook rijden er soms hele slome tractoren midden op de weg. Tegenliggers is een verhaal apart. De chauffeur haalt in terwijl het - volgens onze begrippen - helemaal niet kan. Elke tegenligger gaat ervan uit dat je remt of uitwijkt. Helaas gaat het niet altijd goed. We zien onderweg in een bocht twee auto's tegen elkaar staan.
De laatste 45 km rijden we over een tolweg met drie banen. Langs de kant van de weg staan borden dat je 200 meter (!) afstand moet houden. Het weinige verkeer op deze weg negeert dit volkomen en blijft in eigen tempo in de eigen baan rijden. Opvallend zijn de grote hoeveelheden voetgangers en fietsers op de rijksweg. Iedere verkeersdeelnemer die de weg oprijdt, heeft dezelfde gedachte: het andere verkeer ziet mij wel, ik hoef niet te kijken.

In de loop van de middag gaan we samen de stad in. We winkelen in grote warenhuizen (Leo wil nieuwe deodorant hebben, maar blijkbaar kennen ze dat in China niet), eten bij McDonalds en kopen nog enkele vleesspiezen op straat. Na de eerste hap van de spiezen herinneren we ons weer de woorden van Sam; Het eten is erg spicy. De vlammen komen onze oren uit. De rest van de avond blijven we lekker rustig op de hotelkamer. Leo maakt de eerste CD met foto's zodat deze binnenkort naar Nederland verstuurd kan worden.

De volgende dag hebben we weer een druk programma. In de ochtend rijden we naar het Dongwuyuan, het 'Panda Breeding & Reseach Center', zes kilometer ten noordoosten van het centrum. Dit reservaat heeft circa 15 reuzenpanda's en heeft daarmee de grootste collectie panda's ter wereld. De reuzenpanda's leven hier in een semi-natuurlijke omgeving en er wordt wetenschappelijk onderzoek gedaan. Ze doen hier hun uiterste best om de panda te behoeden voor uitsterving door panda's te fokken om ze daarna weer uit te zetten in de vrije natuur. De reuzenpanda wordt namelijk erg in zijn bestaan bedreigd omdat zijn leefgebied steeds kleiner wordt en hij alleen een bepaald soort bamboe eet.
In het wild leven de panda's nog in de Sichuan-bergen, zo'n 300 km van Chengdu. Het zijn er nog maar ongeveer 1.000.

Vanuit Chengdu worden soms ook panda's "uitgeleend" aan andere dierentuinen. In de San Diego Zoo verblijven twee panda's die ze na zeven jaar onderhandelen te leen hebben gekregen voor een periode van 12 jaar. Elk jaar moet de San Diego Zoo 1 miljoen dollar aan China betalen voor de panda's.

Als de toegangskaarten voor 50 yuan zijn gekocht, gaan we het park in. We volgen de bordjes "Giant panda's". Na een paar minuten lopen door een bamboebos, komen we aan bij enkele grijze betonnen, troosteloze verblijven. Met moeite kunnen we door de vuile ramen in één van de hokken kijken en zien dat één panda op zijn bamboe zit te kauwen. In het kleine hok staat een tafel waarop een grote hoop ontlasting ligt. Enkele hokken verder zien we nog een zielige panda in een smerig hok zitten. Het miezerige weer maakt het allemaal nog troostelozer. Bij een volgend verblijf zien we twee panda's buiten liggen. Ze liggen te slapen en er zit weinig beweging in. Op grote afstand schieten we enkele foto's. Enigszins teleurgesteld lopen we verder door het grote park en wandelen langs een grote vijver met kraanvogels en eenden.
Na enige tijd zoeken komen we bij een gebouw met een groot hek. Door de tralies zien we in één van de hokken een jonge reuzenpanda met zijn rug naar ons toe zitten. Een Chinese bewaker komt naar ons toe en gebaart dat hij het hek wil openmaken. Hij gebaart dat we de panda kunnen aanraken en dan een foto kunnen maken. Als we instemmend knikken blijkt de corrupte man 50 yuan hiervoor te willen hebben. Verontwaardigd slaan we het aanbod af. Hij is waarschijnlijk de meest verdienende man van heel Chengdu.

Met een ontevreden gevoel lopen we door. Is dit nu alles? Geen wonder dat deze dieren zich niet willen voortplanten. Wat een zielige omgeving. Gelukkig komen we een groep toeristen tegen die ons verwijzen naar een gedeelte van het park waar enkele reuzenpanda's buiten zouden zitten. Snel lopen we er heen. Als we er aankomen zien we inderdaad een reuzenpanda spelen met haar twee kleintjes. Een stukje verder zit een panda lekker in een boom te genieten van zijn bamboe. Natuurlijk schieten we weer veel foto's en kijken geïnteresseerd naar deze unieke en zeldzame dieren.

Vervolgens lopen we het Nurse Center (de kraamafdeling) in. In de couveuses liggen twee kleine reuzenpanda's. Eén van de twee is nog geen 4 weken oud. Als de panda geboren wordt heeft hij nog geen vacht en zijn de oogjes nog dicht. Het lijkt wel een klein hondje. Een hok verder zit een moeder die erg zorgzaam met haar kleine omgaat. De moeder neemt haar kleintje behoedzaam in haar mond en in haar poten. Het is onvoorstelbaar hoe zorgzaam de panda met zo'n kwetsbaar kleintje kan omgaan. Gelukkig maakt het bezoek aan deze laatste verblijven alles weer goed en kunnen we iedereen aanraden om het park te bezoeken.

Het gaat sneller dan verwacht. Binnen een paar minuten kunnen we beginnen aan de afdeling. We hebben een prachtig uitzicht op het boeddhabeeld. Regelmatig moeten we even stoppen en afstand houden om niet op alle foto's te komen die de Chinezen maken. Als je beneden staat, kan je pas goed zien hoe kolossaal het beeld is. Op de rivier varen toeristenboten. Dat willen we ook! Zo'n boot geeft vast een mooi uitzicht op het beeld. We gaan op zoek naar de opstapplaats.

Na een flinke klim en enig speurwerk komen we aan bij de opstapplaats van de boot. Het is al laat in middag en we zijn de enige toeristen op de boot. Op het bovendek hebben we een uitstekend uitzicht op het Boeddhabeeld. Het maakt behoorlijk wat indruk als je daar in een heel klein bootje voorbij vaart. We kunnen regelen dat de boot aanlegt bij de noordingang van het complex. Op deze manier kunnen we precies op tijd terug zijn bij de bus.

Na een lange rit terug naar Chengdu komen we rond 18.30 uur aan bij het hotel. Snel douchen en omkleden want om 19.30 uur gaan we "hotpotten".

Huoguo oftewel 'hotpot' is een soort fondue. Dit hete gerecht is typisch Sichuanees en wordt geserveerd aan speciaal daarvoor ontworpen tafeltjes. In het midden van de tafel bevindt zich een ijzeren schaal waarin zich bouillon bevindt. Deze bouillon wordt op kooktemperatuur gebracht en vervolgens "kook" je je vlees en groenten in de bouillon. Met je stokjes vis je het vlees en de groenten vervolgens weer uit de bouillon.
De bouillon waarin je het vlees en de groente "kookt" is gewoonlijk enorm pittig. Gelukkig heeft onze schaal twee gedeelten. In één helft bevindt zich een zeer pittige rode bouillon en in de andere helft bevindt zich een milde versie (baiwel genaamd). We krijgen schaaltjes met etenswaren om in de bouillon gaar te laten worden. Op de schaaltjes ligt groente (kool en spinazie), vlees (bacon en worst) en garnalen. Het is gezellig eten, maar erg lekker vinden we het niet.

De volgende dag kunnen we eindelijk weer eens uitslapen en hebben we tijd om aan de site te werken. In de middag besteden we een paar uur in de stad en 's avonds eten we met de groep heerlijk in een luxe restaurant.
Na het eten gaan we met enkele groepsleden op zoek naar het wilde uitgaansleven van Chengdu. De grootste discotheek, MGM, houdt een besloten partij en we worden niet toegelaten. De tweede discotent is wel open. Het is gezellig druk en dat voor een maandagavond. Op een podium zijn dansers en danseressen aan het dansen. De volgende act dient zich al aan. Een grappige uitziende man jongleert met een tafel. Ondertussen bestellen wij onze drankjes, een paar colaatjes en biertjes. De bestelling wordt al snel op tafel gezet, maar helaas geen cola. Alleen maar bier. Dennis probeert vervolgens de kelner, de baas van de kelner en de baas van de baas van de kelner duidelijk te maken dat we dit niet besteld hebben en dat we graag cola willen. Er wordt ons duidelijk gemaakt dat hier cola alleen gemixed met wijn (jawel) wordt en niet los wordt verkocht. We besluiten de tent dan maar te verlaten zonder te betalen en laten de Chinezen verbouwereerd achter. Jammer van de stapavond. Buiten zien we nog net hoe een aantal politieagenten in burger de sigaretten van een illegale handelaar in beslag neemt en zijn stalletje kapot trappen. Ja, this is China...

Het hotel beschikt over een prachtige tuin voor het gebouw waar vroeger de zouthandelaren hun goederen verhandelden. Bij Sam (de eigenaar) kopen we een paar flesjes cola en bier en drinken deze gezellig leeg in de tuin, onder het genot van een zak pinda's. Het wordt al snel laat en dat terwijl we morgenochtend om 4.15 uur op moeten staan. Dan verlaten we China (al vinden de Chinezen van niet) en vliegen we naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet.