Reisverslag 13 Songpan

Verslag 13 - Enkele dagen in Songpan

Songpan

Songpan is een prachtig oud stadje dat ommuurd is. Er zijn 3 belangrijke toegangspoorten. De poort bij de hoofdstraat is prachtig bewerkt. Ook de voornamelijk houten huisjes in de oude stad zijn rijkelijk bewerkt. De meeste toeristen komen naar Songpan omdat je hier prachtige meerdaagse trekkings kan maken, zowel te voet als te paard. Ook voor ons staat er een trekking op het programma. Volgens de reisbeschrijving van Ashraf is het de bedoeling dat we twee dagen met paarden gaan lopen in de bergen. Het is mogelijk om de trekking per voet of te paard te maken. Rosalie twijfelt nog of ze meegaat. Volgens de beschrijving mag je namelijk ook in Songpan blijven.

's Avonds krijgen we van onze reisleider te horen dat de trekking is geregeld. De eerste dag vertrekken we vanuit Songpan (2850 meter) over een pas van 3800 meter. Hierna loopt het pad glooiend over de bergen. De nacht zullen we doorbrengen in tenten. De volgende dag zullen we langzaam afdalen en via een Tibetaans dorp weer in Songpan terugkeren. Aangezien het een zware tocht betreft heeft iedereen een eigen paard tot zijn beschikking om de bagage te dragen en het is zelfs mogelijk om er zelf op te gaan zitten. Dit haalt Rosalie over de streep, ze besluit mee te gaan. Ze ziet het helemaal zitten; zittend op paard, genietend van de prachtige natuur.

's Morgens om acht uur checken we uit en lopen met volle bepakking naar het trekkingsbureau Happy Horsetrail. De bagage wordt in het bureau opgeslagen. Het water, eten en keukengerei wordt in zakken op de paarden geladen. Als het sein voor vertrek wordt gegeven, blijken nog niet alle paarden aanwezig te zijn. Rosalie wil de trekking alleen meemaken als ze de beschikking heeft over een paard zodat ze niet de hele tijd hoeft te klimmen. Rosalie loopt met Dennis (onze reisleider) terug naar trekkingsbureau om er zeker van te zijn dat ze een paard krijgt. De paarden zouden achter ons aankomen.
We besluiten te vertrekken. Door smalle straatjes verlaten we het dorp, de berg op. Het begint direct met een steile klim. Door de grote hoogte zijn we al snel buiten adem. We moeten regelmatig pauzeren om op adem te komen, ondertussen genietend van het mooie uitzicht op Songpan. Als we verder klimmen gaat het steeds moeilijker. Wachten we op de paarden of lopen we door? We klauteren verder maar Rosalie kan niet meer. Waar zijn de paarden? Helaas is er geen paard te zien. We besluiten de groep door te laten lopen en na enige rust terug te keren naar het dal.
Als we beneden zijn, melden we ons af bij het trekkingsbureau. Daar horen we dat er twee routes zijn. Een korte maar moeilijke en een lange maar makkelijke. De groep heeft de korte en moeilijke klim genomen en de paarden zijn via de andere route omhoog gelopen. Het is niet meer mogelijk om alsnog met een paard de berg op te gaan. We balen behoorlijk. Vooral Leo heeft het niet naar zin. Hij had deze trekking graag willen meemaken. We vinden het niet zo slim geregeld om de paarden pas boven op de berg bij de groep te laten komen. Vooral omdat Rosalie duidelijk heeft laten blijken dat ze alleen met een paard de berg op wil. De volgende keer laten we ons niets meer wijs maken.

Horsetrekking zonder paarden

We proberen in hetzelfde hotel een kamer te bemachtigen. Na enig onderhandelen spreken we een redelijke prijs af. Waarschijnlijk had het in een ander guesthouse goedkoper geweest, maar nu kunnen we in dezelfde kamer blijven. Als de groep morgen terugkeert van de trekking verblijven ze namelijk nog één nacht in dit hotel. Onze kamer blijkt al schoongemaakt te zijn en de bedden zijn opgemaakt. In de badkamer liggen echter dezelfde handdoeken op ons te wachten (natuurlijk ongewassen) en de lakens in het bed zijn nog warm van vanmorgen. Waarschijnlijk is het vandaag geen wasdag.
Locale bevolking	We verkennen het dorpje en slenteren uren door de nauwe straatjes. De mooi aangeklede locale bevolking is uitgebreid aan het winkelen. Vooral de vrouwen dragen mooie kleding en sieraden. Om hun heupen dragen ze een zilveren gordel met 3 grote stenen. Helaas willen ze geen van allen op de foto. Toch krijgt Leo het voor elkaar om stiekem een paar mooie plaatjes te schieten. 's Middags gaat Leo alleen op pad en bezoekt één van de vele theehuizen. In elk theehuis zitten tientallen Chinezen te kaarten of Mahjong te spelen terwijl ze hun grote potten thee leeg lurken. De vrouwen hebben hun eigen tafels en spelen ook een spelletje kaart of mahjong. De eigenaresse van het theehuis biedt ook Leo een pot thee aan. Vriendelijk bedankt hij de dame. Iedereen moet lachen maar waarom is (nog) niet duidelijk. Als Leo besluit dat het tijd is om op te stappen, loopt hij nog even het huisje binnen en vraagt of hij moet betalen. Natuurlijk kost de thee geld. Het vriendelijke aanbod had een commerciële bedoeling. Hij begrijpt nu ook waarom iedereen zo moest lachen.
De volgende dag besluiten we een flink stuk te gaan wandelen. De zon staat hoog aan de hemel en de temperatuur loopt snel op. We lopen het dorp uit en steken de rivier over. Langs de kant staan een paar paarden in de modder. Deze paarden zijn van één van de trekkingsbureaus. Ze hebben geluk dat ze een vrije dag hebben. Langs de kant van de weg is ook een plek waar het vee wordt geslacht. Er liggen ingewanden op de door bloed doorweekte grond. Het stinkt er enorm en het stikt er van de grote vliegen. Snel doorlopen en vooral niet door de neus ademhalen...
Langs een kronkelweggetje volgen we de rivier stroomopwaarts. In het eerste dorpje dat we passeren komen een paar ezels aangelopen die zwaar beladen zijn met takkenbossen. We wachten even tot ze wat dichterbij zijn gekomen zodat we een foto kunnen nemen. De meisjes die erbij lopen hebben volgens ons nog nooit een buitenlander gezien. Ze kijken ons heel verbaasd aan en moeten erg lachen. Leo maakt snel een foto en laat deze zien aan één van de meisjes. Ze begrijpt er werkelijk niets van en wil niet meer op de foto. Na enig aandringen komen haar vriendinnen erbij en zij bekijken het resultaat op het LCD-schermpje van de camera. Ze stoten elkaar aan en rennen plotseling gillend weg. Daar staan we dan... Een boer is met twee yaks een akker aan het omploegen. We worden gepasseerd door een tractor die is volgeladen met mensen. Lowee, lowee (buitenlander) is het enige wat we horen. Onderweg zijn alle mensen ontzettend vriendelijk als we ze gedag zeggen. Ze vinden het erg leuk als we ze in het Chinees begroeten. Als we op weg naar het volgende dorp midden in een militaire oefening terechtkomen, stoppen we de fotocamera's maar even weg. Soldaten rennen ons voorbij en schuilen achter de bomen. De mitrailleurs hebben ze in de schiethouding. Het zal toch wel een oefening zijn? Gelukkig wel. Ook de militairen zeggen ons vriendelijk gedag.		Nog nooit een buitenlander gezien?

Hardwerkende vrouwen	Bij de boerderijen staan grote stellages waarop de oogst ligt te drogen. In het volgende dorpje, dat we na een flinke klim bereiken, horen we kinderen spelen op een schoolpleintje. Wederom de woorden lowee, lowee en alle kinderen komen de klassen uit en zwaaien naar ons. Als Leo zijn camera pakt, rennen ze allemaal weer gillend naar binnen. Zo te horen aan de schoolbel is dit voor de lerares het sein om weer verder te gaan met de lessen. Verderop in het dorp horen we enkele dames zingen onder begeleiding van het ritmische geluid van stokslagen. Achter een berg graan ontdekken we enkele vrouwen die met de hand het graan staan te dorsen. Vele kleine graanbundels liggen op de grond. In lijn lopen de dames eroverheen en slaan met stokken het graan uit het koren. Het lukt om stiekem een paar foto's te maken.
Als we 's middag terug zijn in Songpan lopen we over de plaatselijke vleesmarkt. Er wordt druk onderhandeld over de prijs van (een nog levende) yak. Met handjeklap wordt de koop bezegeld. We lopen vlug door want het beest heeft waarschijnlijk binnen enkele minuten zijn laatste adem uitgeblazen. Aan de kraampjes hangen grote stukken yakvlees en ander ondefinieerbaar vlees. Aan sommige stukken vlees laten ze een stukje huid zitten zodat je kan zien van welk beest het vlees afkomstig is. Het yakvlees is donkerrood van kleur en heeft een stevige structuur met dunne randjes vet erin. Aan sommige kramen hangen hele ribbenkasten waar het vlees met een hakbijl vanaf geslagen wordt. Eigenlijk ziet het vlees er wel lekker uit. Ook worden er grote klompen vet verkocht die met een handweegschaal afgewogen worden. Ondanks dat we dergelijke markten regelmatig bezocht hebben, blijft het bijzonder om te zien dat het vlees zo open en bloot en onder zulke slechte hygiënische omstandigheden wordt verwerkt en verkocht. Is het al tijd om vegetarisch te gaan eten?			De plaatselijke vleesmarkt

Mr. Keukaaa Keulaaa

Als we 's avonds de menukaart krijgen in het Song Pan Yu Lan -restaurant besluiten we het vegetarische menu nog even over te slaan en gewoon vlees te bestellen. De afgelopen dagen zijn immers ook goed gegaan. De eigenaar van het restaurantje is een vreemd maar grappig mannetje met haviksogen. Heel de dag staat hij voor zijn restaurantje om mensen naar binnen te lokken. Als het gelukt is, krijgt hij een grote grijns op zijn gezicht en komt hij zelf de bestelling opnemen. De bestelling wordt luid gillend overgebracht aan het overige personeel. Als we Coca Cola bestellen herhaalt hij de woorden op en hele grappige manier: Keukaaaaa Keulaaaaa.
In China is karaoke heel populair en op de televisie in het restaurantje worden aan de lopende band programma's vertoond waarbij een zanger of zangeres optreed. Onder in beeld verschijnt de songtekst. De meisjes in het restaurant zingen dan ook luidkeels mee.
Het restaurantje is voor budgetreizigers misschien iets te duur, maar de prijzen liggen ver het Nederlandse niveau. Voor 12 tot 18 gulden heb je voor twee personen heerlijk gegeten. Bij het afscheid nemen roepen de dames van het restaurant in koor: "See you tomorrow, breakfast".

Aan het eind van de middag wacht Leo op de groep die terugkomt van de trekking. Iedereen ziet er erg vermoeid uit en iedereen heeft een goede kleur gekregen. Het is een zware maar mooie tocht geweest. De eerste dag hebben ze tot ruim 12 uur flink moeten klimmen. Hierna werd de wandeling minder zwaar. Vanaf de kampeerplek zijn enkele fanatiekelingen doorgelopen naar de hotsprings. In deze warmwaterbronnen hebben ze heerlijk kunnen relaxen. 's Avonds was er een gezellige bijeenkomst in een houten hut waarin een groot kampvuur was ontstoken. De nacht werd doorgebracht op een bed van takken, onder warme dierenvellen. Iedereen werd persoonlijk toegedekt en heeft redelijk kunnen slapen.
De volgende dag zijn ze via een Tibetaans dorpje teruggelopen. Het dorp was versierd en veel kinderen stonden te wachten op een regeringsfunctionaris die het dorp zou komen bezoeken. Waarschijnlijk is deze man verdwaald, want in het dorp is hij nooit gesignaleerd.

De verhalen maken duidelijk dat we heel wat gemist hebben. Gelukkig hebben we in Nepal nog diverse mogelijkheden om een trekking te lopen. Dennis vindt het ook jammer dat we de trekking gemist hebben door miscommunicatie. Als compensatie vergoedt hij onze hotelovernachting van de afgelopen nacht.

Zoals zo vaak besluiten we de avond met een uurtje internetten, het uploaden van foto's, het lezen van het gastenboek en het beantwoorden van de E-mails. Het wordt eigenlijk te laat want morgen om 5 uur loopt de wekker af. Om 6 uur vertrekt de bus naar Chengdu.

Fotoserie 17

Verslagenoverzicht

Volgend verslag