Als de bus Xiahe achter zich laat, rijden we direct op een onverharde weg. De weg bestaat uit zand en steentjes. Achter elk voertuig ontstaat een lange stofwolk. Als de bus een tegenligger passeert, moeten vlug alle ramen dichtgeschoven worden en ziet de chauffeur enkele seconden niets. De bus haalt een gemiddelde snelheid van 40 tot 50 km per uur en omdat we zo langzaam rijden, hebben we een prachtig uitzicht op de graslanden.
Vandaag is het de bedoeling dat we via Langmusi naar Zoige rijden. Een rit van bijna 300 km.

Om 15.15 uur vertrekken we weer voor het laatste stuk van de lange busreis. Onderweg stoppen we weer bij een nomadenkamp. Gelijk komen er een paar kinderen aangelopen. Ze bedelen om geld en eten. Nadat we een paar snoepjes en appels hebben uitgedeeld, proberen we foto's van de kinderen te maken. Hun gezichtjes zijn niet al te schoon en ze dragen vieze kleding. Het fotograferen gaat niet gemakkelijk. Als ze echter het LCD-schermpje op de camera van Leo hebben ontdekt, willen ze wel poseren.

We vervolgen onze reis door een indrukwekkend bergmassief. De bus klimt langzaam omhoog over het bochtige zandpad en komt moeizaam de haarspeld bochten door. Boven op een pas (3700 meter) kunnen we de bus verlaten en weer enkele foto toevoegen aan het totaal.
Ongeveer 3 uur later rijdt de bus Zoige binnen. Een aantal uren eerder dan verwacht. Volgens onze informatie is er werkelijk niets te doen in Zoige. We eten een simpele maaltijd in een opmerkelijk restaurant. Binnen lijkt het wel een bouwkeet. De muren zijn bekleed met het gekleurde plastic dat overal ter wereld wordt gebruikt, met name als regenbescherming voor de bagage op het dak van de bussen. Na het eten gaan we vroeg naar bed in het overigens koude hotel.

De 3600 meter hoge pas

De volgende dag vervolgen we onze weg met dezelfde bus. Weer een lange dag bussen over hoge passen en langs uitgestrekte graslanden. Ondanks dat het een vermoeiende tocht is, vervelen we ons geen moment. Er is altijd wat te zien. Op een heuvel zien we een groep aasgieren zitten, we denken marmotachtigen te zien, we zien veel yaks en schapen die in grote kuddes de weg passeren. Regelmatig wordt de bus gepasseerd door grote vrachtwagens die werkelijk afgeladen zijn. Aan alle kanten steekt de lading uit. Het passeren gaat vaak maar net goed.
De weg is zo stoffig dat - ondanks dat de ramen van de bus dicht zijn - het soms erg mistig is in de bus. Overal zit een dikke laag stof op en onze kelen voelen aan als schuurpapier. Aangezien we de komende dagen op grote hoogte zullen verblijven, kunnen we de kelen smeren met minimaal 3 à 4 liter vocht per dag. Soms zien we ook vrachtwagens die zijn volgeladen met mensen. Het is onvoorstelbaar dat men met zoveel stof in een open truck vervoerd wil worden. Dit is schadelijker dan jarenlang roken.

In een haarspeldbocht komt de bus stil te staan. In een locale bus blijkt brand uitgebroken te zijn. Een westerling die achter in de bus zat, heeft een ruit ingeslagen en is uit de rijdende bus gesprongen. Hij heeft hierbij een wond aan zijn bovenbeen opgelopen. De brand blijkt echter zeer snel geblust te zijn; we zien namelijk geen sporen van een brand.
Na enige tijd wordt de bus weer gestart en kan deze zijn weg vervolgen. Opvallend is dat gedurende de laatste reisdagen er overal aan de weg gewerkt wordt. Mannen en vrouwen in oranje hesjes staan met een schoffel de grote gaten in de weg dicht te gooien met kleine steentjes. Meestal staat er in de buurt van de wegwerkers een fiets. Aangezien er in de weide omgeving geen dorp of stad te vinden is, vragen we ons af waar deze werkwerkers naar toe moeten fietsen als het werk gedaan is...