Vandaag, donderdag 9 oktober, kunnen we eindelijk uitslapen. Pas om 9.00 uur loopt de wekker af. Na een verfrissende douche gaan we op ons gemak ontbijten. We hebben vandaag een "vrije dag" en kunnen zelf bepalen wat we gaan doen.

We besluiten eerst onze vuile was weg te brengen. In Chinatown zit in een klein winkeltje waar een Chinees de was en strijk verzorgd. De plastic zakken met vuile was worden op de weegschaal gelegd en tegen betaling van 8 RMS per kilo wordt je kleding gewassen. We willen onze kleding graag vandaag weer terug en na enig aandringen kunnen we onze 5,5 kilo kleding vanavond na 17.00 uur weer ophalen.
We wandelen verder naar het centrale busstation dat is gevestigd onder de grote moderne shoppingmall Komtar. Het is vandaag bedrukkend warm. Als snel zijn we drijfnat. Gelukkig hebben we vanavond weer schone shirts!

Een oude stadbus staat op het punt te vertrekken. Voor 1 RMS per persoon kopen we kaartje. Als de chauffeur de deur sluit, blijkt de bus voorzien te zijn van een airco. Na een half uurtje bussen zijn we dan ook een beetje afgekoeld.

We zijn op weg naar de Kek Lok Si-tempel (Tempel van het Paradijs). Deze Boeddhistische tempel ligt in Ayer Hitam, een voorstadje 6 kilometer ten zuiden van Georgetown. Volgens de reisgidsen is dit de grootste tempel van Maleisië en een prachtig combinatie van boeddhisme, hindoeïsme en een Chinese tempel. De chauffeur waarschuwt ons wanneer we de bus uitmoeten en wijst ons de weg naar de tempel. Als we tussen de toeristenwinkeltjes doorlopen, weten we dat we op de goede weg zijn. We worden langs de winkeltjes omhoog geleidt, de berg op. Iedereen zegt ons weer vriendelijk gedag: "Hello, my friend, buy T-shirt. Hello, buy souvenir". Het is onbegrijpelijk dat ze hier nog geld verdienen. Iedereen verkoopt namelijk dezelfde rotzooi. Het is zielig voor de verkopers, maar ook nu laten we ons niet overhalen tot het kopen van deze prullaria.

Schildpaddenvijver

De tempel dank zijn bestaan aan Beow Lean, een boeddhistische priester uit de Chinese provincie Fujian, die eind 1887 naar Penang kwam. Hij werd kort na zijn aankomst benoemd tot priester van de Kuan Yin-tempel. Hij besloot een nieuw klooster te stichten om het geloof te verbreiden. Hij liet een tempel bouwen bij Ayer Hitam, de heuvels die hem sterk aan zijn geboortestreek deed denken. In 1890 werd begonnen met de bouw van de tempel en in 1904 waren de belangrijkste gebouwen gereed.

Bij ingang van de tempel is een vijver met een bruggetje. In het water kruipen honderden schildpadden over elkaar heen. Op de kant zitten ze drie hoog opgestapeld en het stinkt er enorm. Bij een winkeltje kan je gras en sla kopen om de schildpadden te voeren.

Als we verder lopen komen we een aantal reisgenoten tegen. Bijna allemaal zijn ze onafhankelijk van elkaar met de bus naar de tempel gereisd. Bij de ingang van tempel maakt Leo een digitale foto van Brenda, Monika, Chris, Netty en Rosalie. Vanavond zal hij deze foto naar iedereen mailen, zodat ze de foto kunnen doormailen naar Nederland. Zo kunnen we iedereen laten zien dat we ons kostelijk vermaken. Later sluiten ook Jan en Henna zich aan. Gezamenlijk bezoeken we de tempel.

Op de achtergrond de pagode

De enorme tempel is gebouwd in drie verschillende stijlen; de basisbouwstijl is Chinees, het middenstuk is Thais en de top heeft een Birmese bouwstijl. De 32 meter hoge pagode is gewijd aan alle verschijningen van Boeddha en langs de wenteltrap die naar de top leidt staan duizenden boeddhabeelden. Ook op muurschilderingen en op wandtegels komen we de verschijning van boeddha regelmatig tegen.
De tempel is verdeeld in verschillende "verdiepingen". De drie "Halls of the Great" zijn gewijd aan Kuan Yin (godin van de barmhartigheid), Bee Lay Hood (de lachende boeddha) en Gautame Boeddha (de grondlegger van het boeddhisme). De toren van de heilige boeken biedt op de bovenste verdieping onderdak aan een bibliotheek met boeddhistische geschriften.

Hoog boven ons hoofd torent een groot bronzen beeld van een vrouwfiguur uit. Het is Kuan Yin, de goding van de genade.
Met een treintje rijden we naar boven. Hier wordt nog hard gewerkt aan een groot marmeren plein met een paar prachtige gebouwen. Het plein met de treden, het beeldhouwwerk en de typische potten doen ons erg denken aan het Verboden Paleis in Beijing (China). Ook hier is het uitzicht weer adembenemend.

We besluiten vanaf de tempel naar de volgende attractie Bukit Penang of Penang Hill te lopen. Achteraf blijkt het een warme en vermoeiende wandeling te zijn. De 830 meter hoge heuvel is de hoogste berg van het eiland en is bij de plaatselijke bevolking een geliefd recreatiepark. Een tandradbaan brengt de bezoekers ieder half uur in een tergend langzaam tempo naar boven.

Bij de kassa kopen we een retourtje voor de tandradbaan. De wagons worden aan een dikke kabel omhoog getrokken. Aan het eind van de 19e eeuw had men het idee om de tandradbaan aan te drijven met waterkracht. Echter, toen de baan klaar was, bleek het water niet voldoende vermogen te genereren. Nadat men een studie had gemaakt van Zwitserse tandradbanen werd op 21 oktober 1923 de lijn naar de top geopend.

Terwijl de wagentjes langzaam tegen de steile helling omhoog kruipen, ontvouwt zich een grandioos panorama over het eiland en de zee. Halverwege het traject kruisen de twee wagons elkaar en kunnen we zwaaien naar de mensen die afdalen.

Brenda en Monika besluiten via de Botanische tuin naar beneden te wandelen. Wij besluiten, na een koel drankje, de kabeltram terug naar beneden te nemen. Met de bus reizen we terug naar het centrum van Georgetown. Even na de klok van 17.00 uur kunnen we onze 5,5 kilo schone kleding ophalen.
Op weg terug naar het hotel lopen we nog even een bioscoop binnen om kaartjes voor een Indiase dansfilm te kopen. De Indiase dansfilms zijn erg populair in Zuid-Oost Azië en natuurlijk vooral bij de vele Indiërs die hier wonen. Helaas blijkt de kassa gesloten te zijn. We zullen het vanavond daarom nogmaals proberen.

Terug in het hotel nemen we een verfrissende douche en vallen in slaap. Om 19.00 uur schrikken we wakker en beseffen dat we te laat zijn voor de filmvoorstelling van 19.00 uur. We besluiten eerst een hapje te gaan eten en dan te bezien of we nog naar de voorstelling van 23.00 uur willen. We eten in een typisch backpackers eetcafé (Secret Garden) met de sfeer die we maar al te goed kennen van onze wereldreis. Iedereen zit tijdens het eten naar een nieuwe illegale DVD-film te kijken. Na het eten zijn we te moe om nog naar de film te gaan. Een Indiase film duurt gemiddeld drie uur en we zijn bang dat we niet meer zo lang wakker kunnen blijven.

Op vrijdag 10 oktober besluiten we een rustdag in te lassen. Met het busje van het hotel, laten we ons (in gezelschap van Chris en Netty) naar het City Beach View hotel aan de andere kant van het eiland brengen. Hier heeft het City Bay View hotel een zusterhotel waar we gratis van de faciliteiten gebruik mogen maken.
Als we met onze zwemspullen het busje instappen, barst er een gigantische tropische regenbui los. Binnen een paar staan de straten blank. De chauffeur heeft moeite om de weg te kunnen blijven volgen. Het blijkt een flinke rit van een half uur te zijn naar het andere hotel. Er onstaat een leuk gesprek met de chauffeur als hij vraagt waar we vandaan komen. Oh, Nederland, dat kent hij wel. Dit hebben we al zo vaak gehoord, maar als hij langs de weg een aantal apen ziet zitten, zegt hij in het Nederlands APEN. Voor de gein vraagt Leo of hij Nederlands spreekt. Tot onze verbazing heeft hij enkele jaren in Nederland gewerkt en wel in een varkensfokkerij in Barneveld.

Het hotel beschikt over een groot ronddraaiend restaurant. Iedereen van de groep heeft dit optionele diner geboekt. Het restaurant maakt in één uur een volledig rondje en we hebben dus een wijds uitzicht op Georgetown. De stad wordt prachtig verlicht door duizenden lichten en reclameborden en vanuit de haven vertrekken regelmatig boten. Er is zelfs live muziek; een Filippijnse toetsenist en zangeres zorgen voor de muzikale omlijsting. Het is alleen jammer dat er zoveel jarigen in het restaurant aanwezig zijn; om het half uur wordt het Happy Birthday ingezet en wordt er weer een jarige toegezongen.

Na het diner halen we nog een afzakkertje in de lobby van het hotel. Ook hier treedt een Filippijnse band op met een hele bijzondere zangeres. De transseksueel heeft waarschijnlijk zijn/haar borsten nog maar net. Om de paar tellen kijkt hij/zij naar beneden om te kijken of de borsten er nog hangen. De band speelt overigens best goed en de andere twee zangeressen kunnen prachtig zingen. Het is alleen jammer dat alle jarigen uit het restaurant nu ook in lobby zijn komen zitten en ook hier elk half uur toegezongen worden. HAPPY BIRTHDAY... Het is dus mogelijk om verzoeknummers aan te vragen. Netty besluit ook stiekem een verzoeknummer aan te vragen. Als Chris (haar man) doorkrijgt welk nummer ze heeft aangevraagd, besluit hij gelijk naar de kamer te gaan. Hij is helemaal niet jarig...