|
De Orang Asli wonen
in kleine groepen in het oerwoud. Het dorp van de stam die wij bezoeken
bestaat uit ongeveer tien houten simpele huisjes waarin verschillende
families wonen. Het dorp staat direct aan de rivier en de huisjes zijn
dan ook op palen gebouwd. De gids vertelt dat de mensen hier een paar
maanden blijven en dan weer verhuizen naar een ander permanent dorp of
de jungle intrekken en in een halve dag een nieuw onderkomen bouwen. Er
zijn dus momenteel verschillende dorpen waarvan de bewoners rouleren.
De Orang Asli blijven over het algemeen op één plek wonen
tot er iets "ergs" gebeurt (bijvoorbeeld als een dorpsgenoot
een ernstige ziekte krijgt of als er iemand overlijdt). Men gelooft namelijk
dat er dan boze geesten in het spel zijn. Men verlaat dan snel het dorp
en bouwt ergens anders een nieuw dorp. Een dode wordt overigens het oerwoud
mee ingenomen en in een boom "begraven". Onze gids moet echter
bekennen dat hij dit nog nooit heeft gezien. Dit is ook logisch want alleen
de familie weet waar de dode is begraven en keert ook niet meer terug
naar het graf.
In het dorp zien we een paar mannen, vrouwen en opvallend veel kinderen.
Men leeft onder erg primitieve omstandigheden; De huisjes hebben geen
elektriciteit of stromend water. In een van de hutjes brandt in een apart
gedeelte een vuurtje waarop gekookt wordt. De vrouwen en kinderen halen
met plastic jerrycans het water uit de rivier. Etensresten liggen op de
grond en vormen weer een mooie voedselbron voor de vliegen en ander ongedierte.
|
|
De Orang Asli zijn wel lui (of gemakkelijk?). Bijna de hele dag hangen
ze rond de huisjes en ze denken niet ver vooruit. Als er vandaag maar
genoeg te eten is en wat geld om goederen te kopen die niet in het oerwoud
te vinden zijn.
Volgens de gids kunnen we volop foto's nemen. Toch voelen we ons een beetje
bezwaard. Vooral de vrouwen wekken de indruk dat ze het niet leuk vinden
dat er foto's van ze worden genomen. Het is natuurlijk ook heel triest
als je beseft dat ze elke dag een groep toeristen moeten ontvangen om
wat contant geld te krijgen voor de eerste levensbehoeften.
|
Rondhangen voor je hutje |
|
Als we een rondje door het dorp hebben gelopen, krijgen we een demonstratie
hoe de Orang Asli vuur maken. Met enkele droge takjes, een stukje stof
en een vuursteen heeft de leider van het dorp binnen enkele pogingen een
beginnend vuurtje. Als het vuur door de natte takken niet echt wil branden,
haalt hij een aansteker uit zijn zak om het vuur opnieuw aan te steken.
Ook de Orang Asli zijn gewone mensen...
|
|
De Orang Asli leven
vooral van de producten die ze vinden in het oerwoud zoals mango's en
kokosnoten. Ze bedrijven weinig tot geen landbouw. Ze trekken er wel regelmatig
op uit om te gaan jagen op vogels, apen en een enkele keer vangen ze zelfs
grotere dieren. Ze maken hierbij gebruik van een zelfgemaakte blaaspijp
en pijltjes.
De blaaspijp is een kaarsrechte bamboe stok van ongeveer 1,5 meter lang.
Aan het eind zit een verdikt mondstuk. De pijltjes worden ook uit bamboe
gesneden en zijn ongeveer 20 centimeter lang. Aan de bovenzijde van het
pijltje maken ze van het witte sponsachtige materiaal dat in bamboe zit,
een propje zodat de bovenzijde van de pijl de gehele blaaspijp vult. De
pijltjes lijken nog het meest op satéstokjes waar je nog geen vlieg
kwaad mee kunt doen. Daar vergissen we ons in.
|
Jagen met een blaaspijp |
De punt van het pijltje wordt in het sap van giftige planten, boombast en
bessen gedoopt. Vervolgens wordt op 1 centimeter onder de punt van het pijltje
een ring gekerfd met een mes, zodat de punt gemakkelijk afbreekt. "Apen
zijn namelijk heel slim", zegt onze gids, "Als ze geraakt worden,
proberen ze het pijltje eruit te trekken. De punt blijft dan zitten en binnen
een paar minuten zijn ze dood".
|
|
Met een boot varen
we een paar minuten stroomopwaarts naar de Canopy Walkway. We
moeten flink omhoog klimmen over modderige paden en trappen om het begin
van de Canopy Walkway te bereiken. De walkway bestaat uit bruggen die
hoog tussen de toppen van de bomen zijn opgehangen. Je loopt over smalle
planken met rechts en links een leuning van touw. Soms loop je 40 meter
boven de grond, dan weer 20 meter.
Er mogen maximaal 4 mensen tegelijkertijd met een onderlinge afstand van
5 meter de bruggen betreden. Bij te heftige bewegingen zwaaien de bruggen
gevaarlijk heen en weer. We moeten al onze aandacht bij het wandelen over
de bruggen houden en hebben nauwelijks tijd om van de omgeving en het
uitzicht te genieten. Gelukkig zijn er platforms in de boomtoppen gemaakt
waarop je kan uitrusten en waar je op je gemak de omgeving kan bekijken.
Helaas is het tweede gedeelte van de Canopy Walkway afgesloten vanwege
herstelwerkzaamheden.
|
Canopy Walkway |
Hoog tussen de boomtoppen |
Met de boot gaan we
terug naar het resort. Een paar sportievelingen besluiten via een smal
en glibberig pad door de jungle terug naar het resort te gaan lopen. Wij
vinden het echter te warm en te vermoeiend. Als we in het restaurant van
het resort zitten te eten, arriveren de eerste sportievelingen al bij
het resort. Eén van hen heeft een bloedende wond aan haar been.
Ze weet niet hoe het is ontstaan. Als we het wondje bekijken, komen we
tot de conclusie dat het ronde wondje waarschijnlijk door een bloedzuiger
is veroorzaakt.
|
|
De rest van de middag relaxen we bij het huisje en Leo probeert nu definitief
te herstellen van zijn griep/verkoudheid. 's Avonds eten we in het restaurant
van het resort. De maaltijden zijn betaalbaar, maar de drankjes zijn redelijk
duur. Een vers fruitsapje kost 12,50 ringgit (circa 3 euro)!
Om 19.00 uur vertrekken we voor een night safari. Met een veredelde
badkuip worden we naar de overkant van de rivier gevaren. Daar stappen
we in open jeeps. Op de motorkap zit een jongen met een groot zoeklicht.
Hij zal het wild voor ons spotten. De verwachting is dat we enkele kleine
diersoorten zullen zien.
Het eerste gedeelte van de rit rijden
we over een smal pad dwars door een rubberplantage. Tussen de bomen spotten
we een groep wilde zwijnen (of zijn het varkens?). Dat deze dieren nog
niet in de pan zijn beland, heeft waarschijnlijk te maken met het feit
dat men in Maleisië voornamelijk moslim is.
We verlaten de rubberplantage en rijden over een grote weg. Onderweg zien
we een paar ijsvogeltjes. De Jeep slaat af en rijdt een palmolieplantage
op. Al snel zien we een grote roofvogel zitten die verschrikt opvliegt.
De weg wordt regelmatig versperd door kuddes koeien en waterbuffels die
heerlijk op het pad liggen te rusten.
De gids zoekt een "leopard cat" en vindt er uiteindelijk ook
een. Deze kleine wilde kat is prachtig getekend en heeft hetzelfde motief
als een luipaard. Het felle licht deert de kat totaal niet. Hij/zij blijft
lekker zitten en besluit zich te wassen. Op de terugweg naar de rivier
zien we nog een grote uil op een tak zitten. Als we de fotocamera willen
pakken, vliegt het beest natuurlijk weg.
Als we weer bij de rivier aankomen, blijken de groepsleden in de andere
Jeep een grote cobra over de weg te hebben zien kruipen. De jongens van
de Jeep waren hier erg enthousiast over. Zij hadden de cobra al vier maanden
niet meer gezien.
Op een drijvend restaurant wachten we op de boot die ons weer naar de
overkant zal brengen. We zien nu pas goed hoe het water met grote kracht
langs en onder het restaurant door stroomt. In het restaurant blèren
een paar jongens vals mee met een Karaoke video CD. We zijn blij als de
boot eindelijk arriveert we terug kunnen naar het resort. We nemen nog
een verfrissende douche en kruipen onder de klamboe ons bedje in.
|
