Vandaag reizen we door de bergen van La Fortuna naar Quepos bij het natuurpark Manuel Antonio. De weg voert door prachtige bergen met erg veel vegetatie. In de bergen zijn grote fruitplantages en enkele kweekbedrijven met (kamer)planten. We komen en passeren dan ook regelmatig grote indrukwekkende vrachtwagens van Amerikaanse makerlij zoals de Mack, International en Freightliner. Over het algemeen zijn de wegen in Costa Rica wel geasfalteerd maar in erbarmelijke staat vanwege het ontbreken van onderhoud. Grote kuilen en gaten zijn het gevolg. Ook rijden we door een gebied waar de resultaten van een grote aardbeving nog goed zichtbaar zijn aan de grote scheuren in de weg en de kapotte bruggen. Een van de vorige presidenten (de laatste 3 presidenten zitten in de gevangenis of staan onder huisarrest vanwege corruptie) is heel ambitieus begonnen om alle bruggen die zijn gemaakt van de overgebleven spoorrails te vervangen. Echter de meeste bruggen zijn niet voltooid aangezien het geld op is. Aan deze half afgemaakte bouwprojecten wordt al 4 jaar niet meer gewerkt.

Na enkele uurtjes rijden stop de bus voor een grote brug. Hier konden we beneden in de rivier grote krokodillen gaan zien. De krokodillen waren wel 5-6 meter lang en hadden een opvallende smalle bek. Wat een gevaarlijke beesten! Sommige krokodillen lagen met hun bek open om af te koelen. Je moet er niet aan denken dat je hier van de brug afvalt.

Om half twee arriveren we bij ons verblijf voor de komende 3 nachten: Hotel Villa Teca. Na het eten gaan we relaxen bij het mooie zwembad totdat er een gigantisch regenbui valt. Rond het huisje lijkt het wel een dierentuin, in de bomen zitten zowel Kappucijnen- als de doodshoofdaapjes, grote leguanen en er vliegen vele Kolibries tussen de prachtige tropische planten. Als er tegen de avond nog een buitje valt, komen er ook hele grote padden uit het bos gesprongen.

's Avonds glibberen en glijden we de berg af over een modderpad op weg naar het centrum. Hier hopen we de vuile was weg te brengen, te internetten en te eten. Helaas is de Laundry al gesloten (net als vele andere winkels). Wel is het internetcafe geopend. De 20 minuten internetten waren gratis. De jongen achter de kassa onderbrak kort zijn telefoongesprek en zei dat de korte periode internet gebruik niet hoefden te betalen, We beloofden hem morgen terug te komen (om weer gratis te internetten). Na enige tijd zoeken vonden we een Italiaans restaurant. Toen we al een klein kwartiertje zaten werd de drankbestelling opgenomen en kregen we de menukaart. Weer een kwartiertje later kwam eindelijk de ober terug om onze eetbestelling op te nemen. Toen we een Pizza bestelde bleek de pizzabakker vandaag vrij te zijn en bleken ze vandaag geen pizza's te verkopen. Wij besloten hierna met een taxi terug te gaan naar het hotel om daar te eten. Opvallend is dat we met de taxichauffeur niet hoeven te onderhandelen. Op de vraag wat het kost om naar het hotel gebracht te worden, krijgen we direct de juiste acceptabele prijs te horen (1000 Colones = circa 2 US$). Aangekomen in het hotel blijken we er niet te kunnen eten aangezien er een groep is gearriveerd. We hebben geen zin meer om terug te gaan naar het centrum en besluiten dan ook om zonder eten naar het huisje te gaan.

Woensdag 30 maart (rafting in de bergen bij Quepos)

Om 7 uur 's morgens wordt Leo opgehaald voor een Rafting-trip. In gezelschap van 7 groepsleden en de tourleider worden we opgehaald in een grote oude Duitse legertruck. Achter op de laadbak zijn enkele rijen stoelen gelast. Boven op het dak liggen de raftboten. Allereerst gaan we een typisch Costa Ricaans ontbijt gebruiken bij de rafting-organisator bestaande uit rijst met zwarte bonen. Natuurlijk ontbreekt ook de gebakken eieren, ananas en meloen niet. Nog even snel naar toilet voordat iedereen in de truck moet klimmen voor de ruim anderhalf durende trip de bergen naar het startpunt van de raft. Leo komt aan de buitenkant van de opentruck te zitten en heeft zodoende een mooi uitzicht op het langs trekkende landschap.

Via het plaatsje Quepos rijden we in de richting van het ziekenhuis en luchthaven. Deze bestaat uit een smalle landings- en opstijgstrip. Er staat 1 klein vliegtuigje klaar voor vertrek voor een binnenlandse vlucht.
Al snel wordt de geasfalteerde weg verlaten voor een onverharde weg met diepe gaten en kuilen. Sommige gaten zijn gevuld met regenwater waardoor je niet kan inschatten hoe diep ze zijn. Deze weg wordt ook gebruikt voor het internationale vrachtverkeer van en naar Nicaragua en Panama. We rijden langs de vele palmplantages met armoedige arbeidershuisjes. Opvallend is dat elke groep huisjes altijd een volledig voetbalveld voor de deur heeft liggen. De meeste arbeiders komen overigens uit Nicaragua en hopen hier in een paar jaar tijd voldoende geld te verdienen om terug te keren naar hun vaderland. Bij elke verkiezing (om de 4 jaar) in Costa Rica krijgen de buitenlanders de mogelijkheid om zich te natrualiseren. Costa Rica heeft geen leger en besteed dit geld aan de gezondheidzorg en educatie. Alle Costa Ricanen hebben dan ook recht op een (bijna) gratis verzekering en onderwijs. De buitenlanders mogen hier echter geen gebruik van maken. Dit is voor veel buitenlanders (die niet veel geld hebben) de reden om zich te laten naturaliseren. In de palmbomen groeien trossen vruchten die 3 keer jaar geoogst kunnen worden. In de fabriek worden deze vruchten verwerkt tot palmolie voor in de zeep en andere cosmetica-produkten. Tijdens dit proces komt er erg veel zwarte rook vrij, zoals we kunnen zien wanneer we langs de fabriek rijden. Nadat we een korte stop hebben gemaakt bij een plaatselijke winkeltje voor het kopen van flessenwater en frisdrank, rijdt de truck al hobbelend en kuilen ontwijkend door over de erbarmelijke weg. Na een half uurtje slaan we af en rijden we een bospad op. Deze weg leidt door een ongerept natuurschoon. De weg loopt steil omhoog en af en toe ook weer naar beneden. Aan de linkerzijde hebben we regelmatig uitzicht op de rivier die we dadelijk gaan bevaren. De truck stop nog even bij een klein plasje water waarin diverse kleine kaaimannen zwemmen. Dit is de broedkamer van de rivier. Als de kaaimannen groot genoeg zijn verhuizen ze naar de rivier.

Helaas nog geen foto's van de raft

Het rolletje uit de waterdichte camera is nog niet ontwikkeld.

Aangekomen bij het beginpunt van de raft krijgt iedereen een reddingsvest aan en een helm op. Na de instructies zoals wat te doen als je overboord slaat, dragen we de boot naar de rivier. Ik wil graag een plaatsje aan de rechterzijde vooraan en weet deze ook te bemachtigen. Samen met de "ervaren" Vincent moeten wij op commando van de raftgids (stuurman) het roeitempo bepalen. Na het oefenen van de diverse instructie op het midden van de rivier kunnen we vertrekken. We maken de afspraak wie er als eerste de boot uitvalt een rondje moet geven.

In de rivier staat een behoorlijke stroming waardoor we hele stukken niet hoeven te peddelen en op ons gemak van de ongerepte natuur en de vele vogels kunnen genieten. De stuurman weet met één peddel de boot vakbekwaam door de rivier te loodsen. Bij de eerste stroomversnelling gaat het al bijna mis; we raken een grote steen waarop iedereen in de boot een dreun krijgt en één van de groepsleden er bijna uitvliegt. Bij de twee stroomversnelling slaat Vincent en een groepslid overboord. Ze weten beide de boot nog vast te grijpen maar aangezien het behoorlijk stroomt lukt het niet gelijk om weer in de boot te klimmen. Als we rakelings langs een grote rotspartij zijn gevaren en het water weer een beetje rustiger wordt, kunnen de beide heren weer aan boord worden gehesen. Het gratis drankje is dus binnen ! De bootsman roept: High-five for swimming. Na elke goed genomen stroomversnelling moeten we een high-five maken door onze peddels boven onze hoofden tegen elkaar te slaan.

Tijdens de ruim drie en half uur durende rafttrip komen we leuke stroomversnellingen tegen met de toepasselijke namen zoals de Trap van de ezel en de Wasmachine. Achter sommige stroomversnellingen is aan de zijkant van de rivier een kom ontstaan. Als we hier naartoe peddelen wordt de boot naar de stroomversnelling toegetrokken door de stroming. Als de boot met zijn punt weer in de stroomversnelling terecht komt, stroomt de boot direct vol en kan er met de boot op de golven gesurft worden. Dit is echt heel gaaf!

We maken onderweg nog twee stops. De eerste is bij een hele mooie waterval. Hier is het mogelijk om onder het vallende water te gaan staan, hoewel dit wel erg lastig is door de sterke stroming en de kracht waarmee het water op je hoofd valt. De tweede stop is voor de lunch. Ter plaatsen wordt er o.a. een lekkere pasta met tonijn klaargemaakt. Natuurlijk is er ook veel groente, fruit en rijst. Met een gevulde maag gaan we weer op weg..

Aan het eind van de middag kijkt Leo bij Vincent op de kamer naar de tweede helft van een kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal voor het WK 2006, die intergraal wordt uitgezonden op ESPN. Even lijkt het erop dat we de laatste 10 minuten van de wedstrijd moeten missen aangezien de stroomvoorziening enkele malen uitvalt. 's Avonds nemen we de openbare bus naar de entree van het natuurpark Manuel Antonio. Aan het strand zijn alleen enkele restaurants gevestigd alwaar we heerlijk eten. Na het eten gaan we met een taxi terug naar het hotel.