Vandaag staan we weer uitgeslapen en wel om 6 uur op. We laten het typische Costa Ricaans ontbijt Gallo Pinto (rijst met zwarte bonen) staan en nemen lekker een Europees ontbijtje: toast met scrammeld eggs en fruit. We verlaten na twee nachten de La Ensenada Lodge en reizen de onverharde weg af naar de Carretera Inter America Highway. Vanuit de bus wordt een wasbeertje gespot. Of het inderdaad een wasbeertje zal wel nooit duidelijk worden, de meningen zijn namelijk verdeeld. Aangekomen op de hoofdweg van Costa Rica rijden we verder in noordelijke richting naar de provincie Guanacaste.

Guanacaste heeft eeuwen lang deel uitgemaakt van Nicaragua en maakte zich in 1825 los om bij Costa Rica te horen. Deze provincie is het gebied van de Sabana (savanne) met een relatief arme vegetatie die voornamelijk bestaat uit grassteppe met verspreide bomen. Het klimaat kent een uitgesproken droog en heet seizoen. De bomen verliezen dan hun loof om te overleven. Het dorre gras maakt een schrale indruk met uitzondering van het nevelwoud op de in wolken gehulde hellingen van de bergketens. Guanacaste is ook het gebied van de rijke landeigenaren die over enorme Haciëndas beschikken. Veeteelt is de belangrijkste bron van inkomsten. Overal grazen de zeboes (de Indiaanse koe) die vanwege hun opmerkelijke vetbult op de nek ook wel bultrunderen worden genoemd. De provincie is ondanks de droge savanne toch waterrijk er stromen namelijk een groot aantal rivieren. Onderweg zien we zelfs nog enkele rijstvelden.

De eerste stop van vandaag wordt gehouden bij een opvangcentrum voor inheemse diersoorten ‘Las Pumas’. Er zijn nog steeds veel mensen die een wild dier vangen en deze als huisdier houden. Vooral papagaaien, Toekans en zelfs wilde katachtige worden er gehouden. Als deze dieren niet meer te houden blijken te zijn kunnen ze naar het opvangcentrum Las Pumas worden gebracht. Het centrum is eind jaren 60 opgericht door de Duitse dame Lilly opgericht. Helaas is Lilly enkele jaren geleden overleden. Het opvangcentrum herbergt diverse dieren die nu door vrijwilligers verzorgd worden. In diverse kooien zien we o.a verschillende soorten papagaaien, wilde katachtige zoals een Poema en een Jaguar, wasbeertjes en vele vogels. Een Belgische meisje, die hier als vrijwilligster werkt, leidt ons rond en geeft informatie over het opvangcentrum en over de dieren. Sommige dieren in dit opvangcentrum worden voorbereid op het terugkeren in de natuur. Maar bij vele van hen is een terugkeer naar hun natuurlijke omgeving niet meer mogelijk. Hierdoor heeft ‘Las Pumas’ een groot aantal vaste bewoners.

In de souvenirsshop kopen we stoffen vlaggetjes van Costa Rica. Inmiddels hebben we van alle landen die we buiten Europa hebben bezocht een vlaggetje op de rugzakken genaaid. Het is al een hele bonte verzameling.

De tweede stop van vandaag is in de provincie hoofdstad Liberia. Deze bescheiden stad ligt op 217 km van San Jose. Het is de bedoeling dat we hier twee uurtjes kunnen shoppen, eten, pinnen en internetten. Echter als we de stad inrijden zijn alle straten verlaten en alle winkels gesloten. Het is vandaag Goede Vrijdag. In het centrum van de stad wordt bij een kerk een processie gehouden. Er wordt dan ook besloten om de stop in te korten tot een uur. Even bij de processie kijken, pinnen en lunchen. Snel stappen we de bus uit en lopen naar het kerkplein. In de processie worden enkele beelden waaronder die van Jezus rondgedragen en worden er uiteraard kerkelijke liederen gezongen. Snel schieten we enkele foto's en genieten van het volksspektakel. Leo koopt een heerlijke koele kokosnoot, die ter plekke wordt opgeslagen zodat de verse kokosmelk gedronken kan worden. Nog even snel internetten, water en broodjes inslaan en dan blijkt het alweer tijd voor het vervolg van de reis.

De derde stop is bij een Canopy. Hier is het mogelijk om tegen betaling van 35 US$ hoog over de bomen en over een Canyon langs staalkabels te glijden. Enkele leden van de groep besluiten deze stunt uit te gaan voeren. Ze krijgen een tuigjes aan en een valhelm op. Wij besluiten alle activiteiten vanaf het terras van het restaurant te bezichtigen onder het genot van verse fruitdrankjes. Bij het restaurant is een diepe kloof waaronder een smal riviertje loopt. Over de kloof is een gammel brug gebouwd waar maar vijf mensen gelijktijdig over heen kunnen. Als de groepsleden komen aangegleden ziet het er erg spectaculair uit. Er worden dan ook heel wat foto's geschoten.

We rijden vervolgens door naar Ricon de la Vieja. De laatste tiental kilometers over een onverharde weg. Onderweg dient er 2 dollar per persoon betaald te worden bij een particulier, waarschijnlijk de rijkste man van Costa Rica. De weg loopt namelijk over zijn privé-terrein en nu verlangt hij dus tol van elke passant. Als we om 16:00 uur aankomen bij de Mountain logde waar Vincent vijf jaar heeft gewerkt, worden al snel de kamers verdeeld. Vanuit de bar van de lodge heb je een prachtig uitzicht op een meertje, de aangelegde groene tuin en enkele nieuwe hutjes. Het is werkelijk een unieke locatie aan de rand van een groot natuurpark. De kamer zijn een tikje gedateerd, somber en vrij donker maar is wel voorzien van een badkamer, twee grote bedden en een fan. Op de veranda hangt wederom een hangmat. Rond zonsondergang is het wel noodzakelijk om je in te smeren met anti-muggenmelk met een hoog deet-gehalte. Er vliegen namelijk een groot aantal irritante kleine steekvliegjes rond die gelukkig niet door je kleding heen steken. Als het donker is zijn ook de vliegjes niet meer zichtbaar (en voelbaar).

Zaterdag 26 maart (Ricon de la Vieja)

Wederom om zes uur loopt de wekker af. Om 7 uur staat het ontbijt gepland. Na een heerlijk ontbijt gaan we met de bus naar de ingang van het natuurpark aan de voet van de vulkaan Ricon de La Vieja (Berg van de oude vrouw). Toeristen dienen hier 6 US-dollar entree te betalen terwijl locale mensen 600 Colones (circa 1 dollar) mogen betalen. Het Nationale park is 14.000 hectare groot en bestaat uit twee vulkanen, de 1672 meter hoge Santa Maria en de 1896 meter hoge Ricon de la Vieja. Het zijn rustende maar geen uitgedoofde vulkanen. Hier komt nog steeds zwavel- en waterdampen uit de grond en uit de bergwand. Vincent vertelt dat één van vulkanen 8 jaar geleden behoorlijk actie is geweest en zelfs lava uitspuwde.

De naam Rincon de la Vieja komt van een legende over een medicijnvrouw (Kurawanda) van een indianenstam. Zij was de dochter van het stamhoofd. Zij kon overal medicijnen voor maken, behalve voor anti-conceptie. Op een dag bleekt ze in verwachting te zijn van een man van een andere indianenstam. Zij werd verbannen uit haar dorp en trok de bergen in. Haar pasgeboren kind is in de krater van de vulkaan gegooid en de verwekker is er achteraan gegooid. De vrouw bleef eenzaam achter en is nog heel oud geworden. Enkele mensen van haar stam zochten haar nog regelmatig op voor medicijnen.

In het park moeten we een riviertje oversteken. Gelukkig heeft men hier een hangbruggetje gebouwd. Tijdens de wandeling over het geaccidenteerde terrein zijn er regelmatig paden die leiden naar een van de vele modderpoelen waar de zwaveldampen uit de grond spuiten. Dit is op grote afstand te ruiken aan de rotte eierengeur. De modder en dampen halen hier temperaturen van 75 tot 106 graden Celsius. Ondanks dat de poelen lang niet zo groot en kleurrijk zijn als in Nieuw Zeeland blijft het een indrukwekkend gezicht om de grond te zien borrelen.

Na enkele uurtjes relaxen op de Haciënda gaan we om 15:00 uur weer op pad. Achter de lodges loopt een smal wandelpad. Het eerste gedeelte loopt over een weiland met hier en daar een boom. Nadat we enkele prikkeldraad omheiningen zijn gepasseerd, wandelen we het bos is. We worden regelmatig gevolgd door een tropische ekster. Deze witte vogel met kuifje hebben we al diverse malen gezien. We wandelen anderhalf uur door het bos en steken diverse kleine beekje over. Om half vijf besluiten we om te keren en hetzelfde pad terug te lopen. Op de terugweg zien we een soort haas en een groep Capucijnen apen. De kleine zwart-witte aapjes proberen ons te imponeren door op de takken te springen en wild te schreeuwen. Soms breekt er een tak af en vallen de aapjes enkele meters naar beneden. Ze springen ook van boom naar boom en overbruggen zo grote afstanden. Nadat we de apen een tiental minuten hebben gevolgd, lopen we terug naar het pad en naar de lodges. Net voordat het donker wordt komen we aan. Een koude cola brengt enige verkoeling. De koude douche is pas echt een verfrissing.

's Avonds bij het eten vieren we de verjaardag van 1 van de groepsleden. Er is met veel pijn en moeite een echte taart geregeld, Deze is helemaal in Liberia gekocht, wat helemaal niet meevalt met Pasen. Na het eten gaan we nog een uurtje naar de bar waar het nog gezellig wordt.