Na weken aftellen is het eindelijk zover. Het is dinsdag 22 maart en we vertrekken naar midden Amerika. We hebben een 18-daagse rondreis door Costa Rica geboekt met een verlenging op de tropische eilandjes Bocas del Toro in Panama. Het programma ziet er in hoofdlijnen als volgt uit:

Amsterdam - Miami - San Jose
San Jose - Golf van Nicoya
Golf van Nicoya - Rincon de la Vieja
Rincon de la Vieja - Fortuna
Fortuna - Manuel Antonio
Manuel Antonio - San Jose
San Jose - Tortuguro
Tortuguro - Cahuita
Cahuita - Bocas del Toro (Panama)
Bocas del Toro (Panama) - San Jose
San Jose - Orlando -Amsterdam

Costa Rica ligt ingeklemd tussen de Caribische zee en de Grote Oceaan (Stille Oceaan) en grenst in het noord-westen aan Nicaragua en in het zuid-oosten aan Panama. Dankzij de invloeden van beide oceanen en de bergketens op het land is er een zeer gevarieerd landschap ontstaan met een tropische planten- en dierenwereld. Een groot gedeelte van Costa Rica bestaat uit bergland. Dwars door het land loopt namelijk een bergketen bestaande uit Cordillera de Guanacaste, Cordillera de Tilaran, Cordillera Central en Cordillera de Tilamanca. Ze vormen een onderdeel van een uitgestrekt bergketen van vulkanen die over het hele Amerikaanse continent loopt. In de bergketen komen diverse stratovulkanen voor met hun kenmerkende kegelvorm. De Arenal (1633 m) is een zeer actieve vulkaan en werpt regelmatig gaswolken, aswolken, lava en stenen uit. Tijdens onze reis hebben we dit met eigen ogen kunnen aanschouwen. Ook de vulkanisch actieve vulkaan Ricon de la Vieja met verschillende modderpoelen die zwaveldampen uitstoten hebben we bezocht. De bergketens zijn tussen de 1500 en bijna 4000 meters hoog. Daartussen liggen diverse valleien met centraal in Costa Rica het dichtbevolkte Valle Central of Meseta Central, waar ook de hoofdstad San Jose is gevestigd. Met een oppervlakte van 51.100 km2 is Costa Rica iets groter dan Nederland. De inwoners van Costa Rica noemen zichzelf Tico´s. Hun stopwoord is Pura Vida wat Rijk Leven betekent en als antwoord op vele vragen wordt gebruikt, zoals “Hoe is het?” of “Heeft het gesmaakt?”.

Aan de Caribische Zee ligt een kuststrook bestaande uit mangrovebos, lagunen, moerasgebied, regenwoud en palmstranden. Er komen in Costa Rica ruim 12.000 verschillende plantensoorten voor. Aan de Grote Oceaan bestaat het landschap voornamelijk uit savanne met graslanden. Dankzij de variëteit in klimaat, hoogte en bodemgesteldheid heeft iedere regio een eigen gezicht met een karakteristieke vegetatie. De natuur is dan ook de belangrijkste reden voor ons om Costa Rica te bezoeken.

Aangekomen in San Jose kunnen de horloges weer een uurtje terug. Het is bijna 23:00 uur en het tijdsverschil met Nederland bedraagt nu 7 uur (in de wintertijd). Als we door de paspoortcontrole zijn, liggen de rugzakken al op de band. De rugzak van Rosalie blijkt ergens onderweg door de douane opengemaakt te zijn. Buiten lopen we tegen twee muren aan: de eerste muur is de warmte en de tweede muur zijn de vele taxichauffeurs. Gelukkig vinden we al snel onze reisleider Vincent Simkens en worden de rugzakken op de bus geladen. Wat een luxe, tijdens onze wereldreis moesten we na aankomst alles zelf uitzoeken.

Als de groep compleet is reizen we in een half uurtje naar het centrum van San Jose. In het oude, karakteristieke Gran Hotel checken we in. Dit grote hotel is in 1920 naar Parijs voorbeeld gebouwd. Hier verbleven diverse Amerikaanse presidenten en popsterren (wel lang geleden). In de lobby staat bij een setje stoelen een bordje dat hier J.F. Kennedy heeft gezeten. De kamer is ruim en heeft een prachtig uitzicht op een groot plein. De kamer is een beetje vergane glorie en heeft helaas geen airco. Buiten op het terras maken we nader kennis met de overige groepsleden onder het genot van een welkomstdrankje. Om 1 uur (locale tijd) vallen we bijna van onze stoel van de slaap en besluiten dan ook om te gaan slapen. In Nederland is het al 8 uur 's morgens en we zijn bijna 22 uur onderweg geweest.

Om 6 uur zijn we klaar wakker. We kunnen de slaap niet meer vatten. Als we na een verfrissende douche buiten staan merken we dat het heerlijk weer is. De temperatuur is nog zeer aangenaam. Het is opvallend druk zo in de vroege morgen. Het stadsverkeer komt langzaam op gang en bestaat voornamelijk uit rode taxi's en typische Amerikaanse schoolbussen. We wandelen het plein over naar McDonalds. Niet om te eten maar om onze eerste Colonnes te pinnen (468 colonnes is 1 US$). Op het terras van het hotel gebruiken we het (fruit)ontbijt en genieten van het lekkere weer en de omgeving. Boven het terras vliegen kleine papagaaien die luid tetteren en rond het terras dienen de eerste verkopers zich al aan. Ze verkopen dikke sigaren, leuke vorm gegeven fluiten of willen onze schoenen poetsen. We maken nog even snel een rondje door de straten van San Jose om de eerste sferen te proeven en enkele foto's van het ontluikende stadsleven te maken. Als we in het hotel naar de kamers lopen om onze rugzakken op te halen, duiken we nog even achter de computer om gratis te internetten. Even snel een mailtje naar Nederland sturen dat we veilig zijn aangekomen.

Ons huisje bij de La Ensenada Lodge

Woensdag 23 maart (Golf van Nicoya)

Om 9 uur vertrek de bus voor onze eerste bestemming: de golf van Nicoya ten westen van San Jose. Aangezien in Costa Rica Pasen uitvoerig wordt gevierd trekken de meeste Costa Ricanen vanuit de Centrale Vallei naar de kust om te genieten van enkele vrije dagen. Alle banken en officiële instanties zijn tot maandag gesloten. Tijdens de rit over de Carretera Inter America Highway vertelt de reisleider veel over Costa Rica, de gewoontes en de reis. Naar buiten kijkend zien we aan beide zijde van de weg een bergmassief. Vanaf de Pan America weg krijgen we een aardige impressie van het berglandschap van Costa Rica.

Na een uurtje wordt er voor een versnapering gestopt bij een wegrestaurant . Achter het restaurant houden ze diverse tropische vogels waaronder een prachtig Toekan en enkele slangen. De Toekan is het nationale symbool van Costa Rica en komt nog steeds in de vrije natuur voor.
Al snel slingert de weg zich door de bergen met tropische regenwoud en verandert het uitzicht. Na 3 uurtjes rijden verlaat de bus de verharde weg en rijdt over een onverharde weg in de richting van de La Ensenada Lodge. Vanuit de bus zien we diverse tropische vogels en enkele leguanen. Voor de bus kruip een grote slang het struikgewas in.

De Ensenada-lodge wordt gerund door een Italiaanse familie die 20 jaar geleden naar Costa Rica is geëmigreerd. Het open restaurant is gebouwd op een heuvel waardoor er een wijds uitzicht ontstaat in de richting van de baai. Achter een rij palmbomen is zelfs een zwembadje. De leuke houten hutjes zijn met een even wijds uitzicht gebouwd en zijn voorzien van een leuke veranda met hangmat. Voordat je de hangmat instapt is het wel noodzakelijk om even je hangmat te checken. Er bestaat namelijk een kans dat er een schorpioen in zit en die kunnen gemeen steken! Als wij horen dat enkele reisgenoten een grote spin als huisdier hebben, besluiten wij de klamboe op te hangen.

Na het lunch-buffet relaxen we op de veranda (in de hangmat) en aan het zwembad. In de bomen rond de hutjes spotten we diverse brulapen en prachtige vogels. 's Avonds zien we hele grote padden in en rond het zwembad springen. Na het eten wil Vincent (de reisleider) ons nog een tropisch verrassing laten zien. Gewapend met een gomballetje aan een touwtje en een zaklantaarn loopt hij door het gras en kijkt in de vele holletjes. Als hij zijn touwtje in het holletje laat zakken en er aan trekt heeft hij een grote spin te pakken. De vogelspin (Tarantula) heeft met zijn 2 giftanden in het balletje gebeten en blijft zich vasthouden. Vincent wandelt op zijn gemak naar het restaurant en probeert daar de spin van het balletje los te halen. De spin is een beetje gestresst, ontsnapt en rent over de vloer van het restaurant. Iedereen springt achteruit en een enkeling slaat zelfs een gilletje. Vincent weet de giftige vogelspin weer te vangen (met zijn blote handen!) en laat de spin vervolgens over zijn handen lopen. Wij kunnen de spin zo aandachtig bekijken. Jammer dat we geen fotocamera bij ons hebben. In het grasveld voor de huisjes blijken tientallen, zo niet honderden holletjes te zijn met elk zijn eigen bewoner. Het is dan ook lastig om de spin weer in zijn eigen holletje terug te plaatsen. Nu weten we ook waarom het ons werd afgeraden om door het gras te lopen.

wandelen door de ruige natuur

Donderdag 24 maart (golf van Nicoya)
Ook donderdag is het alweer vroeg dag. Om kwart over vijf worden we gewekt door een wel hele vreemde wekker: het zijn de brulapen. In Costa Rica leven vier soorten die verspreid over het land voorkomen: de doodshoofdaapjes, brulapen, slingerapen en kapucijnapen. De apen van Latijns-Amerika zijn allemaal boombewoners met een grijpstaart als een soort vijfde ledemaat. Tijdens de reis zullen we alle apensoorten te zien krijgen. Het is ondanks dat de fan heel de nacht heeft gedraaid al lekker warm in de hut. Tijdens het ontbijt worden de dagplannen besproken. Een gedeelte van de groep gaat vanmorgen paard rijden terwijl wij gaan wandelen. Voor vanmiddag staat er een boottocht door de baai en langs het mangrovebos op het programma. Ondanks de felle zon en hoge temperatuur wandelen we via het strand door een mangrove en door de heuvels in de omgeving van de Haciënda. Onderweg zien we prachtige grote bomen (zoals de pokboom) en een enkele vogel zoals papagaaien, zwarte gieren, spechten en een grote Fregatvogel. Het is tevens goed oppassen waar je je voeten neerzet want er schijnen hier veel slangen (zoals de zeer gevreesde giftige Lanspuntsslang) te leven. We klimmen en dalen een paar keer over wat heuvels en hebben een prachtig uitzicht over de golf van Nicoya. Al snel loopt het zweet in straaltje van ons voorhoofd. We shocken door de velden en besluiten na twee uurtje terug te keren naar de lodge waar een koude douche even voor verkoeling zorgt.

Nadat we enkele malen hebben stil gelegen om de mooie vogels te bekijken, waaronder witte Ibissen, roze Lepelaars, de eerder vermelde Pelikanen en diverse kleine vogels, varen de boten de mangrove in. De typische bomen met hun uitgestrekte takken en wortelstructuur zijn erg mooi om te zien. De vaargeul wordt smaller en de natuur indrukwekkender. Tussen de bomen zien we nog enkel vreemde vogelsoorten en felgekleurde krabben. Als de boot stil ligt missen we al snel de verkoelde wind en loopt de temperatuur snel op. Wat is het weer warm!

Na anderhalf uur door de mangrove te hebben gevaren wordt de terugreis ingezet. In de bomen zit een grote groep zwartbuikfluiteenden (leuk woord voor Scrabble) . De boten varen in eerste instantie vlak langs de kust om al snel vol gas het ruime sop te kiezen. We moeten nog even de bootman erop attenderen dat er op de vaarroute een visserbootje ligt, anders had hij er vermoedelijk vol gas overheen gevaren. Aangezien er door de aanwakkerende wind golven zijn ontstaan, maakt de boot flinke klappen en spat er erg veel water de boot in. Al snel zijn er diverse mensen (waaronder Rosalie) tot op hun ondergoed nat. Na een tiental minuten varen leggen we aan bij de steiger op het strand. De reisgenoten uit de ander boot (waar meer mensen in zitten) zijn allemaal behoorlijk nat. Snel onder de douche: het zweet en zoute water afspoelen. Inmiddels is het behoorlijk bewolkt geworden en waait er een briesje. In de verte horen we een enkele donderklap maar het blijft heel de avond droog.

De harige Tarantula

Voor het eten besluit Leo nog even een tukje te doen (het is tenslotte in Nederland al laat in de avond). Tijdens het eten horen we dat er verschillende dieren zijn gespot in en rond de huisjes. Zo zijn er schorpioen en grote spinnen gezien en bij het zwembad kwam er een slang langs. Een reisgenoot lag lekker in het zwembad toen de slang ook een baantje kwam trekken en over de rug van de mede reiziger naar de andere kant van het zwembad zwom.

Na het eten komt er een jongetje van een jaar of tien binnengelopen met een grote Tarantula op zijn hoofd. Vincent pakt de vogelspin van de jongen zijn hoofd en stopt hem in de hals van zijn T-shirt. Via de onderzijde van zijn T-shirt komt de spin weer naar buiten gekropen. Leo durft nu ook wel de spin over zijn hand laten lopen. De spin is heel rustig en blijft op zijn hand zitten (zonder te bijten). Al snel heeft Leo er genoeg van en vraagt aan Vincent om de spin van zijn hand af te halen.

Helaas hebben we weer geen fotocamera bij ons. Echter nu publicatie van dit verslag op de site ontvingen we van een enthousiaste reiziger (die in dezelfde lodge verbleef) spontaan een mooie foto. Bedankt Colette !
Misschien is het zelfs wel dezelfde spin ;-)

Tijdens de nacht worden de eerste indrukken van Costa Rica en de rijke flora en fauna in onze dromen verwerkt.