De Peking-opera is een kleurijke combinatie traditionele muziek, poëzie, zang, danskunst, acrobatiek en vechtkunst. Het is een soort gezongen toneel dat weinig met de westerse opera gemeen heeft. De Peking opera dateert van de Yuan-dynastie en kwam tot bloei in de Qing-dynastie, vanaf de 18e eeuw.

Alles draait om symboliek in de Peking-opera. De kenmerken zijn overdreven en gestileerde handelingen en hoge zang, begeleid door een snijdend strijk- en percussie-ensemble (niet door iedereen op prijs gesteld). De hoge zang en de muziekstijl zijn het gevolg van de noodzaak om het rumoerige publiek te overstemmen op markten en theehuizen. De personen dragen prachtig gekleurde kostuums en zijn voorzien van kleurige make-up.

• Rood: geeft een loyaal karakter aan
• Zwart: een goed en sterk karakter
• Blauw: een moedig of arrogant karakter
• Groen: een onstabiel karakter
• Oranje en grijs geven de leeftijd aan en een goudenmasker wordt gedragen door goden en godinnen.

De voorstelling is goed te volgen omdat aan beide zijde van het toneel het verhaal zowel in het Chinees als in het Engels op een lichtkrant getoond wordt. De voorstelling is aangepast aan de toeristen. De voorstelling duurt namelijk maar 1½ uur. Ondanks dat de voorstelling erg mooi is, blijkt dit lang genoeg te zijn.