Na de inmiddels bekende ochtendrituelen direct vanaf de camping links af in de richting van Provincial park Wells Gray. Dit park is in 1939 benoemd als een beschermd gebied en beslaat een gebied van 540.000 hectares. Eén van de grootste Nationale parken van Britisch Columbia. In het park leven vele beren die vooral in het voorjaar en in de zomer langs de kanten van de weg zijn te zien. De beren zijn dan mede op zoek naar eten (zoals doodgereden dieren).
In de ochtend wordt het snel zonnig en circa 20 graden. Het eerste gedeelte van de weg door de corridor van het park leidt langs diverse boerderijen, guesthouses en een groot golfterrein. De omgeving gaat over een in bos. Als we uitstappen voor de eerste waterval zien we dat de weg hoog op de berg langs een diep dal loopt. Deze bergen zijn ontstaan door vulkanische activiteit vele duizenden jaren geleden. Gedurende dag rijden we door het mooie natuurpark en stoppen we regelmatig (tussen haakjes staan de afstanden vermeld vanaf het Visitor Center).
1. Spahats Fall (10.3 km) ligt half in een canyon. Vanaf de parkeerplaats is het 10 minuten wandelen naar een wijds uitzichtpunt op een breed dal en een hoge waterval. Aan de overzijde zijn hele grote delen dennenbos aangetast door kevers. Deze kleine kevers kruipen onder de boomschors en liggen hier vele duizenden eitjes waardoor de watertoevoer naar de top wordt geblokkeerd. De dennenboom wordt helemaal bruin, verdort en zal uiteindelijk sterven. In heel Canada zijn zo al grote gebieden aangetast en men heeft nog geen oplossing voor dit probleem.
2. Park Entrance van het Park (35.8 km) met diverse informatieborden. Aangezien het geen National Park is hoeft er geen entree betaald te worden.
3. Na 36,2 km is er een afslag naar de Greenmountains. Deze onverharde steile en smalle weg leidt naar een houten uitkijktoren met een panoramisch uitzicht op het park. Midden in het dal staat een vreemde bult in het landschap. Dit blijkt een vulkaan te zijn die in de ijstijd, onder een gletsjer, is ontstaan. Helaas begint het net bewolkt te worden met als resultaat een blauwe gloed over het dal
4. De Helmcken Falls (42.5 km) zijn ook weer te bezichtigen vanaf een uitkijkpunt. Op de parkeerplaats groeien diverse soorten paddenstoelen. Na deze watervallen loopt de weg over een smalle houten brug verder het park in.
5. Bailey's Chute (57 km) is een mooie stroomversnelling in de rivier waar in augustus/september de zalmentrek zichtbaar is. We gaan vlak aan het water zitten en proberen de zalmen te fotograferen. De kleine zalmen proberen aan de zijkant tegen de stroom in te zwemmen. In het midden van de stroomversnelling springen regelmatig hele grote zalmen boven het water uit. Op deze manier proberen ze deze hindernis te nemen. Bijna alle zalmen zien we door de sterke stroming terug gedreven worden. Na een korte pauze proberen de zalmen het opnieuw. En dan te bedenken dat ze ruim 1100 kilometer hebben gezwommen om dit punt te bereiken.
De laatste kilometers naar het Clearwater Lake (68,5 km) is de weg niet geasfalteerd. Een blik op de benzinemeter en de kilometerteller zien we dat we sinds de laatste tankbeurt al 460 km hebben gereden. Aangezien de camper 1 op 4 rijdt en de tank maximaal 125 liter bevat leert een snelle rekensom dat we ongeveer 500 km op een tank kunnen rijden. Het is nog ruim 60 kilometer terug naar de bewoonde wereld. Dat wordt dus krap aan. Het meer gaan we dus niet halen. We besluiten om te keren. Met samengeknepen billen rijden we rustig aan terug. Holletje af in zijn neutraal, voorzichtig gas geven en in één ruk naar de benzine pomp. Overigens is dit niet de eerste keer dat we bijna zonder benzine komen te staan. Ook in Nieuw Zeeland en Australië is het ons al overkomen. De terugweg lijkt wel korter dan de heenweg. Bij de benzinepomp staat de benzinemeter wel erg laag maar het reservelampje brand nog niet (of zit er niet op). Als de tank is gevuld gaan we nog even boodschappen doen bij een grote supermarkt waar ze onder andere heerlijk vers brood verkopen. Op dezelfde Koa-camping als vannacht genieten we nog even van het mooie weer en luisteren via het internet naar Radio 538.
Reisdag: op weg naar de kust (woensdag 5 september)
Vandaag een lange reisdag op weg naar de kust door verschillende omgevingen. Het eerste gedeelte van de weg loopt nog door een gebied met vele dennenbomen. Ook hier zijn grote delen bos aangetast door de kevers en zijn er zelf hele stukken omgekapt. Bij Little Ford rijden we wegnummer 24 op. Een smalle, mooie weg door een bergachtig gebied en langs diverse meren. Na circa 100 km volgen we de 97 South (een snelweg) op. Passeren zowaar een paar redelijke dorpen zoals Clinton. Voor Cach Creek de 99 op in de richting naar Whistler. Dit gedeelte van de reis gaat dwars door uitgestrekte graslanden (steppes) met enkele grote ranches. De 99 leidt ons weer door een berggebied met enkele behoorlijke klims en afdalingen. We passeren enkel hele smalle houten bruggetjes waar maar één auto tegelijk over heen kan. Vandaag een lange rit - bijna zonder stops - op een enkele plas- en lunchpauze na. In de omgeving van Whistler begint één grote bouwput aangezien de Olympische winterspelen van 2010 hier worden gehouden. Het plan was om het centrum te bezoeken. Na een kort rondje door deze toeristische wintersportplaats besluiten we door te rijden. Vanaf Whistler tot aan Vancouver wordt de tweebaans weg uitgebreid tot een vierbaans weg. Overal zijn er weg opbrekingen, worden bomen gekapt, bergen opgeblazen en nieuwe bruggen gebouwd.
Rijden nog 60 kilometers door tot
aan Squamish, een typisch Amerikaans/Canadees gat waar we weinig
van zien. We rijden de vele bekende fastfood restaurant voorbij en gaan
op zoek naar de camping. Deze camping is de duurste tot nog toe (35$)
maar onduidelijk is waarom. Het nieuwe sanitair is mooi, maar voor de
rest is het een gewone camping waar vooral (weg)werker wonen in gigantische
campers en caravans. De mannen in de trailer naast ons wonen en werken
hier doordeweeks en reizen in het weekend naar hun woonplaats op Vancouver
Island. Hier willen wij morgenochtend ook naar toe varen.
